Anoniem betekent "zonder naam." Het is vies. Iemand die anonieme brieven stuurt, is een lafaard. In het huidige tijdperk viert anonimiteit echter hoogtij, nu nog slechts op internet, sinds de kranten en masse de identiteitlozen hebben verbannen door een gezamenlijk protocol voor ingezonden brieven. Waardoor kranten zijn verworden tot plekken van brave en consciencieuse uitlatingen, daar niet van, doch ver van de realiteit. De werkelijkheid, die vind je op internet. In alle anonimiteit.
Laatst las ik in één der landelijke kranten dat mensen die op fora onder aliassen intervenieren gebrek aan vertrouwen hebben. De teneur van het artikel doet mij vermoeden dat in de grond van de zaak hier "gebrek aan zelfvertrouwen" wordt bedoeld. Want gebrek aan vertrouwen, nogal wiedes, in deze tijd waar je om het minste geringste ontvoerd en onthoofd wordt door barbaren die het niet eens met je blijken te zijn. Maar gebrek aan zelfvertrouwen? Het doet mij denken aan het in de jaren '90 wegwuiven van bezwaren tegen "multiculturele" (wat ik nog steeds een misplaatste term vind) overlast. Dit waren de onderbuikgevoelens van het plebs. Wie toch volharde moest van hele goede huize komen, en over een ijzeren zelfvertrouwen beschikken. Nu gebeurt hetzelfde met de naamlozen.
Met een hand wentelen wij ons in anonimiteit, met de andere strooien wij met onze gegevens. Het gevaar dat dit met zich meebrengt laat overdag volkomen koud die mensen die 's avonds op internet hun naam verborgen houden om zich in een virtuele discussie te mengen. Bij elke stap die we maken wordt ons een formulier onder de neus geschoven waar wij onze complete identiteit dienen bloot te geven. Voor het kopen van een CD of het aanvragen van een lidmaatschap, voor het bezoeken van een site of het bestellen van een abonnement. Niets meer kun je doen zonder dat Big Brother de hand legt op jouw burgerlijke gegevens, en ze vervolgens voor grof geld verpatst aan de meest biedende. Door je GSM ben je overal traceerbaar, ook met terugwerkende kracht. Het koppelen van parkeerbeheer aan de GSM-technologie heeft dat nog makkelijker gemaakt. Het IP-adres van je computer(s) geeft je surfgedrag schaamteloos bloot, hoe je je ook verbeeldt te verschansen achter pseudoniemen. Je bankpasje verraadt onherroepelijk waar en wat je gekocht hebt. Geen haan die daar naar kraait. Massa's laten hun vrienden- en zakelijke kringen vastleggen op de digitale plaat, integraal met foto's van de kinderen en al. Zonder vrees. Ze vertrouwen op de onvergankelijkheid van de overheid zoals we die kennen. Ze rekenen er niet op dat die opeens in handen kan vallen van iets veel kwadaardigers.
Terwijl de wereldgeschiedenis wemelt van zulke omwentelingen. Binnen een democratie kan zoiets gebeuren: er hoeft alleen een meerderheid op te staan van een bepaalde gezindte _ en zelfs dat niet eens, zoals we allemaal hebben kunnen vaststellen bij de vorige kabinetsformatie. De huidige fundamentalistisch Christelijke regering heeft mooi de gegevens in handen van alle zwangeren die ooit abortus hebben laten plegen in Nederland. Daar kunnen ze iets mee. Ze doen het alleen (nog) niet. Als de overheid echter vijandig wordt omgeworpen (coup of oorlog) sta je lekker met al je hebbelijkheden op internet. Klaar om misbruikt te worden. Met LinkedIn was de shoah kinderwerk geweest.
Oud Zeikwijf is anoniem, en wenst het te blijven. Gebrek aan zelfvertrouwen? Huh... Laten wij dat eens om me heen vragen... Nee, toch maar niet. Gewoon gebrek aan heldenmoed. Een moeder van een groot gezin die het vertikt om haar nageslacht in gevaar te brengen om de schamele hobby die ze er op na houdt. Heldenbloed dat wel in mijn aderen stroomt, maar waarvan ik de gevolgen met eigen ogen heb kunnen zien. Mijn opa was een held, om zijn idealen is hij een gruwelijke dood gestorven na een jarenlange marteling. De nooit gelaten tranen van mijn vader en van mijn tantes bij het gemis van hun vader en de impact dat dit op onze familie heeft gehad hoeden mij ervoor zelf ooit voor held te spelen. Anoniem maar niet gek.
Laatst las ik in één der landelijke kranten dat mensen die op fora onder aliassen intervenieren gebrek aan vertrouwen hebben. De teneur van het artikel doet mij vermoeden dat in de grond van de zaak hier "gebrek aan zelfvertrouwen" wordt bedoeld. Want gebrek aan vertrouwen, nogal wiedes, in deze tijd waar je om het minste geringste ontvoerd en onthoofd wordt door barbaren die het niet eens met je blijken te zijn. Maar gebrek aan zelfvertrouwen? Het doet mij denken aan het in de jaren '90 wegwuiven van bezwaren tegen "multiculturele" (wat ik nog steeds een misplaatste term vind) overlast. Dit waren de onderbuikgevoelens van het plebs. Wie toch volharde moest van hele goede huize komen, en over een ijzeren zelfvertrouwen beschikken. Nu gebeurt hetzelfde met de naamlozen.
Met een hand wentelen wij ons in anonimiteit, met de andere strooien wij met onze gegevens. Het gevaar dat dit met zich meebrengt laat overdag volkomen koud die mensen die 's avonds op internet hun naam verborgen houden om zich in een virtuele discussie te mengen. Bij elke stap die we maken wordt ons een formulier onder de neus geschoven waar wij onze complete identiteit dienen bloot te geven. Voor het kopen van een CD of het aanvragen van een lidmaatschap, voor het bezoeken van een site of het bestellen van een abonnement. Niets meer kun je doen zonder dat Big Brother de hand legt op jouw burgerlijke gegevens, en ze vervolgens voor grof geld verpatst aan de meest biedende. Door je GSM ben je overal traceerbaar, ook met terugwerkende kracht. Het koppelen van parkeerbeheer aan de GSM-technologie heeft dat nog makkelijker gemaakt. Het IP-adres van je computer(s) geeft je surfgedrag schaamteloos bloot, hoe je je ook verbeeldt te verschansen achter pseudoniemen. Je bankpasje verraadt onherroepelijk waar en wat je gekocht hebt. Geen haan die daar naar kraait. Massa's laten hun vrienden- en zakelijke kringen vastleggen op de digitale plaat, integraal met foto's van de kinderen en al. Zonder vrees. Ze vertrouwen op de onvergankelijkheid van de overheid zoals we die kennen. Ze rekenen er niet op dat die opeens in handen kan vallen van iets veel kwadaardigers.
Terwijl de wereldgeschiedenis wemelt van zulke omwentelingen. Binnen een democratie kan zoiets gebeuren: er hoeft alleen een meerderheid op te staan van een bepaalde gezindte _ en zelfs dat niet eens, zoals we allemaal hebben kunnen vaststellen bij de vorige kabinetsformatie. De huidige fundamentalistisch Christelijke regering heeft mooi de gegevens in handen van alle zwangeren die ooit abortus hebben laten plegen in Nederland. Daar kunnen ze iets mee. Ze doen het alleen (nog) niet. Als de overheid echter vijandig wordt omgeworpen (coup of oorlog) sta je lekker met al je hebbelijkheden op internet. Klaar om misbruikt te worden. Met LinkedIn was de shoah kinderwerk geweest.
Oud Zeikwijf is anoniem, en wenst het te blijven. Gebrek aan zelfvertrouwen? Huh... Laten wij dat eens om me heen vragen... Nee, toch maar niet. Gewoon gebrek aan heldenmoed. Een moeder van een groot gezin die het vertikt om haar nageslacht in gevaar te brengen om de schamele hobby die ze er op na houdt. Heldenbloed dat wel in mijn aderen stroomt, maar waarvan ik de gevolgen met eigen ogen heb kunnen zien. Mijn opa was een held, om zijn idealen is hij een gruwelijke dood gestorven na een jarenlange marteling. De nooit gelaten tranen van mijn vader en van mijn tantes bij het gemis van hun vader en de impact dat dit op onze familie heeft gehad hoeden mij ervoor zelf ooit voor held te spelen. Anoniem maar niet gek.