Recensie van Boek [256 blz.] van Oxysept alias Robert van Eijden

“Ik ben niet gek. Ik hou gewoon niet van verandering.” Aldus Oxysept in zijn eerste papieren worp. Rectificatie: in zijn eerste papieren roman. Want papieren worpen, die had Oxysept in alle soorten en maten, maar een roman tot nu toe nog niet.
Nu is dit gewoon een leugen. Een fikse, gore leugen. Want dat boek van hem zit vol veranderingen ten opzichte van zijn blog. En als er iemand is die niet van veranderingen houdt, dan ben ik dat wel. Ik heb dus met een stijgend afgrijzen zitten lezen hoe de Utrechtse stadje U's en de Groningse stadje G's in “de verre stad” veranderden (en zelfs in 'Amsterdam' o machteloze woede en ergens was er ook sprake van een 'Florence' waar het Florentijnse stadje F had moeten staan). Knarsetandend zag ik hoe de vet gemarkeerde woorden cursief gemarkeerde woorden werden. En zo voorts en zo verder. “Het is geen Oxysept meer! Dit is plat geredigeerd door een middelmatige geest! Precies zoals ik vreesde!” fulmineerde ik pagina na pagina.

Ondertussen was het best chill om mijn favo blogger overal mee te kunnen nemen: naar buiten als het even niet waaide, in de trein, in de wachtkamer van de tandarts, de internist, de orthodontist, overal waar ik mijn laptop meestal niet bij me heb. Dat is het leuke aan een boek op papier. Het vreet geen stroom. Het heeft geen stekker. Het leest lekker in de volle zon. En! Je kan er van alles in de marge krassen. Ik hou daarvan, dingen in de marge krassen. Dat kan niet op een blog. Tenzij je dat blogje in een ander programma opslaat en daarin gaat krassen, of uitprint en daarop gaat krassen. Het is ook sneller gepakt, een boek. Hoppa je hebt het beet, je slaat het open en je leest. Precies waar je een hoekje hebt omgevouwen en in de marge hebt gekrast waar je gebleven was. Om een blog te lezen moet ik mijn laptop aandoen, wat tweeënhalve weken duurt, en dan moet hij zin hebben om iets te doen, zin hebben om iets te blíjven doen (dat kreng wil nogal crashen). En dan moet ik me ook nog herinneren waar ik gebleven was (een hele opgave). Ja, een boek heeft voordelen.

Over het plot heb ik niets te klagen, gezien ik zelf mijn fokking eigen vendetta heb met mijn eigen woningbouwmaffia. Het verschil tussen Oxysept en ik (apart van dat hij geniaal is en ik iets minder geniaal), is dat hij daarover mag schrijven zonder dat hij eruit gegooid wordt en ik niet. Want als ík dat doe, word ik als 'slechte huurder' bestempeld en wordt mijn huurcontract ontbonden. Tja.

Maar dat uitgerekend een genie van het woord zoals Oxysept moet zwichten voor dat 19de eeuwse fossiel genaamd de roman... DUDES! Het is twee duizend bloody VIJFTIEN. Lezen we nog ROMANS???? Je moeder ja, oh, en ook de twintigjarige hipsters in de Grote Zaal van de Rode Hoed als Literaturfest daar speelt. Hoewel ik elke keer het gevoel kreeg dat ze daar rondlopen met een roman tot equivalent van lezen van een roman hebben gebombardeerd.

En die A.L. Snijders die op de omslag stijf achterover valt van dit staaltje 'nieuwe literatuur'. Ten eerste: A.L.? A fokking L? Sodemieter toch lekker op. Neem een voornaam dude. Ten tweede: heeft die A.L. onder een steen geleefd de afgelopen 15 jaar, heeft hij toen het hele ontstaan van de literaire blogs alsmede dat van het blog van Oxysept - toch wel één van de vermaardste - straal gemist? Komt ie er nu van onder uit (zijn steen) en stammelt ie iets over Nieuwe Literatuur? Djeez man, ga toch lekker terug onder je steen. Vallen we je de komende 15 jaar niet wéér lastig.


Kortom:
Voor degenen die Oxysept niet als blogger kennen zeg ik: leest dat boek! Het is het beste wat je de afgelopen 15 jaar is gebeurd!
Voor de anderen: het blog is beter.


Comments