God 2

Aan ons waterplein hebben wij een notoire overlastgever. Sinds hij hier anderhalf jaar geleden is komen wonen zijn de zomers niet meer veilig. Om het weekend is het raak: deurramen open en schallen maar, tot de kleine uurtjes. Zijn balkon is permanent ingericht als feestruimte, met dito verlichting: daar bevinden zijn gasten zich dus meestal. Het water draagt geluid als een tierelier moet u weten. Conversaties aan de overkant gevoerd verstaan wij woordelijk, laat staan gebral of housemuziek op vol volume diep in de nacht. Met ramen potdicht en oordopjes in tril je nog je bed uit.

Vorig jaar heb ik dit een aantal keren geprobeerd uit te leggen, zo naar het balkon toe (het is een grote flat, je weet niet waar je moet aanbellen). De gasten spraken uistluitend Engels en deden alsof ik niet bestond. Ik begon me af te vragen of het niet een AirBnB-adres was. Ik dacht:

“Dit soort mensen hebben geen idee wat ze aanrichten. De hele buurt doet geen oog dicht. Wat nou als een chirurg of een piloot hier woont? Op de snijtafel hoop je toch op een dokter die goed geslapen heeft, en idem voor de piloot als je in het vliegtuig zit?”

De betrekkelijke rust van de winter ging eroverheen.

U begrijpt dat met 36 graden de remmen afgelopen nacht los gingen. Toen om middernacht vuurpijlen afgestoken werden vond Arnoud Pik het welletjes, ging op pad en vond, de held, uit bij welke bel hij moest zijn. Op rustige toon (hij is Nederlander, hij wel) legde hij de waterdragende situatie uit en knoopte een gesprek aan met de hoofdbewoner. Dat hielp geen zier want, aangestoken door de aandacht, de gasten verviervoudigden hun bacchanaal, maar wij kwamen iets onverwachts te weten: mijnheer is piloot.

God speaks in mysterious ways.