De meiden van een popgroep worden geïnterviewd: "We moeten soms naar Duitsland voor optredens en dan staan we daar te spelen tussen de feministen in tuinbroeken. Nou daar hebben wij niets mee hoor. Feminisme is niet meer van deze tijd."
Zucht.
Ze zijn jong, ze weten niet beter. In zo'n geval zou Jezus goede raad van zijn alomwetende vader krijgen: "Vergeef ze, zoon, want ze hebben geen benul van wat ze zeggen." Hoelang zal het nog duren voor ze met hun mond vol tanden op de feiten gedrukt worden? Een jaar of tien, schat ik zo, tot ze hun eerste kind krijgen en avond aan avond met het krijsende ding opgescheept zitten terwijl manlief de bloemetjes buiten zet. Tot de vraag "welke dag is wasdag?" tot het verleden behoort, want een was draaien, dat doen ze dan elke dag minstens een keer. Tot ze niet meer tussendoor fluitend langs de AH-to-go wippen om even een kwart liter melk te halen en een half brood voor de week, maar twee keer per week zeulen met drie volle boodschappentassen. Tot hun man, gezet tegen de feministische meetlat, een 6 1/5 krijgt omdat hij denkt dat hìj het huishouden doet (weet hij veel dat de wc vaker dan één keer per maand schoongemaakt wordt - door jou).
“Het feminisme is niet meer van deze tijd...” En ik heb het hier over de geëmancipeerdere man. Wat als ze later een man krijgen uit een machocultuur? Een man die als jongen voor etenstijd rondhing met zijn maatjes en nooit heeft leren koken? Die als kind zag dat alle vrouwen van wie hij hield zich wijdden aan huishoudelijke en verzorgende taken, en niets anders?
Ze zijn jong, te jong om ervaren te hebben dat ze minder betaald kregen voor hetzelfde werk, dat in een politieke discussie mannen niet naar hen luisterden, dat ze ooit een briljant idee hadden, en het vertelden, en dat uitsluitend de mannen die het hoorden later zeiden dat dat idee van hen was. Te jong om gevoeld te hebben dat ze ergens in geremd werden door het ongezegde "Ik kan alles beter dan jij... behalve koken en luiers wisselen natuurlijk." En dat als ze daarover klaagden, ze het antwoord kregen: "Jij bent ook zo onzeker!"
Slaap kindje slaap...
.
Zucht.
Ze zijn jong, ze weten niet beter. In zo'n geval zou Jezus goede raad van zijn alomwetende vader krijgen: "Vergeef ze, zoon, want ze hebben geen benul van wat ze zeggen." Hoelang zal het nog duren voor ze met hun mond vol tanden op de feiten gedrukt worden? Een jaar of tien, schat ik zo, tot ze hun eerste kind krijgen en avond aan avond met het krijsende ding opgescheept zitten terwijl manlief de bloemetjes buiten zet. Tot de vraag "welke dag is wasdag?" tot het verleden behoort, want een was draaien, dat doen ze dan elke dag minstens een keer. Tot ze niet meer tussendoor fluitend langs de AH-to-go wippen om even een kwart liter melk te halen en een half brood voor de week, maar twee keer per week zeulen met drie volle boodschappentassen. Tot hun man, gezet tegen de feministische meetlat, een 6 1/5 krijgt omdat hij denkt dat hìj het huishouden doet (weet hij veel dat de wc vaker dan één keer per maand schoongemaakt wordt - door jou).
“Het feminisme is niet meer van deze tijd...” En ik heb het hier over de geëmancipeerdere man. Wat als ze later een man krijgen uit een machocultuur? Een man die als jongen voor etenstijd rondhing met zijn maatjes en nooit heeft leren koken? Die als kind zag dat alle vrouwen van wie hij hield zich wijdden aan huishoudelijke en verzorgende taken, en niets anders?
Ze zijn jong, te jong om ervaren te hebben dat ze minder betaald kregen voor hetzelfde werk, dat in een politieke discussie mannen niet naar hen luisterden, dat ze ooit een briljant idee hadden, en het vertelden, en dat uitsluitend de mannen die het hoorden later zeiden dat dat idee van hen was. Te jong om gevoeld te hebben dat ze ergens in geremd werden door het ongezegde "Ik kan alles beter dan jij... behalve koken en luiers wisselen natuurlijk." En dat als ze daarover klaagden, ze het antwoord kregen: "Jij bent ook zo onzeker!"
Slaap kindje slaap...
.