Gerard Mulder oppert afgelopen vrijdag in Het Parool de wens iemand als bondspresident Köhler als staatshoofd te willen. Zijn echtgenote en hij lijken hem zuinig genoeg. Hij heeft alle kosten en baten van de monarchie bij elkaar opgeteld en vindt het te duur.
Als ik aan onze Koningin denk (ja, ook de mijne) dan komt voor mijn geestesoog een lunch die ze jaren geleden in haar paleis in Amsterdam gaf ter ere van president Chirac. Al woonde ik 100 m van het gebeuren, ik moest de TV aandoen om verder te volgen dan het binnenkomen van de statiewagens. Tot zover geen verschil. Even grijs, even stom. De Koningin mag haar gouden koets niet laten uitrukken voor een presidentje, jammer. Eenmaal aan tafel geschoven in een paleis dat eigenlijk zeer sober is ingericht _ zeker vergeleken met wat de Franse presidenten gewend zijn _ staat Beatrix op om een toast uit te brengen. De luidruchtige aanwezigen zwijgen als ze langzaam opstaat, recht en fier, met haar kroon op en haar hermelijntje aan, en haar lange welkomstoespraak in fout- en accentloos Frans doet. President Chirac hoort haar schijnbaar onaangedaan aan. Hij draagt een _keurig, dat wel_ driedelig grijs pak. Zijn dank neemt de vorm aan van een paar slecht uitgesproken Engelse woorden.
Hoeveel kost de Koningin mij, als belastingbetaler? Vijf euro per jaar? Belangrijker is de vraag: hoeveel mag ze van mij kosten? Wàt is ze voor mij? Ze is een actrice die in dienst van ons, het volk, duur doet in aanwezigheid van wereldleiders. Ze moet er ten alle tijden oogverblindend uitzien, ze moet haar talen kennen en de gebruiken in den hoge, op politiek gebied haar mannetje staan en bovendien moet ze haar rol niet spelen maar zijn. De Koningin moet het buitenland verblinden. Dus moeten we haar in weelde laten opgroeien en leven, zodat de andere staatshoofden (die ook niet onbemiddeld zijn) haar niet onder tafel spelen. De Koningin is als het goud op een Surinamer, ze is onze mega bling-bling. Een bling-bling van om en nabij de vijf euro per jaar.
Trouwens wie zegt dat bij afschaffing van de monarchie de wens van Mulder in vervulling gaat? Het zijn doorgans niet de schaapachtigsten die een gooi naar het besturen van een land wagen. Aanschouw de Franse voorbeelden Mitterand en Chirac en huiver. Hebben zij niet in al hun grijsmuizigheid de belastingbetaler op hoge kosten gejaagd in hun hang naar verborgen roi-soleil-achtige levensstijlen? Komend van een land met saaie hebzuchtige presidenten heb ik nooit de Nederlandse republikeinen kunnen begrijpen. Zouden ze ècht Beatrix omruilen voor Jiang Zemin of Hu Jintao? Voor Nicolas Sarkozy of George W. Bush? Terwijl je voor vijf euro per jaar zò'n koningin kan kopen?
Een andere zaak is de troonopvolging. U voelt hem aankomen... Willem-Alexander. Tja. Geen hermelijn en geen schitterende kroon op zijn hoofd. Wel de lieftallige instelling van zijn pa, schat ik zo; wat ook niet weg is, maar ja, geen Beatrix, he. Afwachten dan maar. Misschien ontpopt Máxima zich nog als een flamboyante regentesse. Als de hermelijnen mantel maar niet in de motteballen verdwijnt.
.
Als ik aan onze Koningin denk (ja, ook de mijne) dan komt voor mijn geestesoog een lunch die ze jaren geleden in haar paleis in Amsterdam gaf ter ere van president Chirac. Al woonde ik 100 m van het gebeuren, ik moest de TV aandoen om verder te volgen dan het binnenkomen van de statiewagens. Tot zover geen verschil. Even grijs, even stom. De Koningin mag haar gouden koets niet laten uitrukken voor een presidentje, jammer. Eenmaal aan tafel geschoven in een paleis dat eigenlijk zeer sober is ingericht _ zeker vergeleken met wat de Franse presidenten gewend zijn _ staat Beatrix op om een toast uit te brengen. De luidruchtige aanwezigen zwijgen als ze langzaam opstaat, recht en fier, met haar kroon op en haar hermelijntje aan, en haar lange welkomstoespraak in fout- en accentloos Frans doet. President Chirac hoort haar schijnbaar onaangedaan aan. Hij draagt een _keurig, dat wel_ driedelig grijs pak. Zijn dank neemt de vorm aan van een paar slecht uitgesproken Engelse woorden.
Hoeveel kost de Koningin mij, als belastingbetaler? Vijf euro per jaar? Belangrijker is de vraag: hoeveel mag ze van mij kosten? Wàt is ze voor mij? Ze is een actrice die in dienst van ons, het volk, duur doet in aanwezigheid van wereldleiders. Ze moet er ten alle tijden oogverblindend uitzien, ze moet haar talen kennen en de gebruiken in den hoge, op politiek gebied haar mannetje staan en bovendien moet ze haar rol niet spelen maar zijn. De Koningin moet het buitenland verblinden. Dus moeten we haar in weelde laten opgroeien en leven, zodat de andere staatshoofden (die ook niet onbemiddeld zijn) haar niet onder tafel spelen. De Koningin is als het goud op een Surinamer, ze is onze mega bling-bling. Een bling-bling van om en nabij de vijf euro per jaar.
Trouwens wie zegt dat bij afschaffing van de monarchie de wens van Mulder in vervulling gaat? Het zijn doorgans niet de schaapachtigsten die een gooi naar het besturen van een land wagen. Aanschouw de Franse voorbeelden Mitterand en Chirac en huiver. Hebben zij niet in al hun grijsmuizigheid de belastingbetaler op hoge kosten gejaagd in hun hang naar verborgen roi-soleil-achtige levensstijlen? Komend van een land met saaie hebzuchtige presidenten heb ik nooit de Nederlandse republikeinen kunnen begrijpen. Zouden ze ècht Beatrix omruilen voor Jiang Zemin of Hu Jintao? Voor Nicolas Sarkozy of George W. Bush? Terwijl je voor vijf euro per jaar zò'n koningin kan kopen?
Een andere zaak is de troonopvolging. U voelt hem aankomen... Willem-Alexander. Tja. Geen hermelijn en geen schitterende kroon op zijn hoofd. Wel de lieftallige instelling van zijn pa, schat ik zo; wat ook niet weg is, maar ja, geen Beatrix, he. Afwachten dan maar. Misschien ontpopt Máxima zich nog als een flamboyante regentesse. Als de hermelijnen mantel maar niet in de motteballen verdwijnt.
.