Zaterdag 22 september 2007: de Volkskrant publiceert de analyse dat protectionisme weer eens salonfähig wordt in Europa (waar "in het Westen" wordt bedoelt). Ons wordt zwart, groen en rood protectionisme voorgesteld. Allemaal heel gedegen en spraakmakend maar wel erg op het Westen gericht, inderdaad. Wat ik miste in het artikel was een pleidooi voor protectionisme elders, een aanklacht tegen het met geweld open breken van de grenzen van tot dusver vreedzame overzeese landen, het blootleggen van de toenmalige Europese en tegenwoordig vooral Amerikaanse koevoet die keer op keer de deur naar de lekkere buitenlandse markten openbrak. De utopie van een vrije wereldhandel waar onder het mom van rijkdom voor allen een dikke adder school: er voor zorgen dat het Westen ongeremd zijn baksels op de wereldmarkten kon dumpen terwijl derdewereldlanden nooit hun produkten op een eerlijke manier bij ons mochten verkopen en zo eeuwig afhankelijk van ons bleven en van onze zogenoemde liefdadigheid _ vermomd in duur klinkende financiële instellingen in credietverstrekking.
Tot gisteren het nieuws kwam van het kersverse boek van Naomi Klein "The Shock Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism," waarin de antiglobaliste het mechanisme achter wederopbouw uitlegt. Na een ramp, die natuurlijk kan zijn (New Orleans) of bedacht (oorlog in Irak), wordt er wederopbouw gepleegd. Daar blijken de rijke conservatieve krachten uit de Verenigde Staten een flinke hand in te hebben. Ze zorgen ervoor dat de strukturen _die er toen waren_ vernield blijven (desnoods worden), en vervangen door kaders die hun belangen veilig stellen en hun rijkdom en macht vergroten.
Een extraverteling die zoals ik van haar ongeremdheid haar missie heeft gemaakt moet vaak denken aan de poster van Ellin Robles "Oh Lord help me keep my big mouth shut till I really know what I'm talking about," vooral in zaken aangaande de wereldeconomie. Jaren heb ik tevergeefs geprobeerd me een mening eigen te maken over protectionisme. Op de collegebanken werd protectionisme als het grote kwade voorgesteld. Een beetje econoom moest wel de heil van de vrije wereld handel omarmen. Ik kan het niet meer. Ongebreideld kapitalisme (en dat is kapitalisme meestal) leidt niet tot de wet van de beste maar tot de wet van de sterkste.
Economische vrijheid mag gelukszaligmakend zijn, zoals vermarde economen hebben geponeerd en onlangs weer eens "uit onderzoek" (in Nederland) is aangetoond, dat is het vooral voor degene die er het meeste aan verdient. Als wij de import bij wet beperken, moeten derde wereld landen dat ook kunnen. Protectionisme mag dan wel groen geel of paars zijn, zolang het enkel ons belang dient, heeft het toch nog niet de juiste kleur.
.
Tot gisteren het nieuws kwam van het kersverse boek van Naomi Klein "The Shock Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism," waarin de antiglobaliste het mechanisme achter wederopbouw uitlegt. Na een ramp, die natuurlijk kan zijn (New Orleans) of bedacht (oorlog in Irak), wordt er wederopbouw gepleegd. Daar blijken de rijke conservatieve krachten uit de Verenigde Staten een flinke hand in te hebben. Ze zorgen ervoor dat de strukturen _die er toen waren_ vernield blijven (desnoods worden), en vervangen door kaders die hun belangen veilig stellen en hun rijkdom en macht vergroten.
Een extraverteling die zoals ik van haar ongeremdheid haar missie heeft gemaakt moet vaak denken aan de poster van Ellin Robles "Oh Lord help me keep my big mouth shut till I really know what I'm talking about," vooral in zaken aangaande de wereldeconomie. Jaren heb ik tevergeefs geprobeerd me een mening eigen te maken over protectionisme. Op de collegebanken werd protectionisme als het grote kwade voorgesteld. Een beetje econoom moest wel de heil van de vrije wereld handel omarmen. Ik kan het niet meer. Ongebreideld kapitalisme (en dat is kapitalisme meestal) leidt niet tot de wet van de beste maar tot de wet van de sterkste.
Economische vrijheid mag gelukszaligmakend zijn, zoals vermarde economen hebben geponeerd en onlangs weer eens "uit onderzoek" (in Nederland) is aangetoond, dat is het vooral voor degene die er het meeste aan verdient. Als wij de import bij wet beperken, moeten derde wereld landen dat ook kunnen. Protectionisme mag dan wel groen geel of paars zijn, zolang het enkel ons belang dient, heeft het toch nog niet de juiste kleur.
.