Er is heel wat mis met de psyche van vrouwen. Zo zijn we ziekelijk geneigd tot het vallen voor egoïstische aggressievelingen. Komt een geslagen vrouw bij de dokter dan krijgt ze steevast een paar gesprekken vergoed bij de psycholoog dienende om haar eigen domme smaak voor testosteronvolle klootzakken aan te pakken. Dat het überhaupt niet meevalt om een lieverd te vinden tussen het manvolk, laat staan eentje die nog vrij rondloopt, mag niet ter sprake komen.
Als we vreetbuien hebben zijn we pathologisch bezig. Pychologisch pathologisch wel te verstaan. Dat vreetbuien nu eenmaal bij het vrouwzijn horen, net als de neiging om vet op te slaan in mollige rondigen, dient zorgvuldig onbesproken te blijven. Je bagatelliseert je eigen problemen, heet het dan. En dàt is iets wat de anorexiapatiënte met vrouw en macht wil voorkomen. Die zal zich vurig verdedigen tegen elke suggestie dat ze heftig lijnt vanwege het opgelegde vrouwbeeld. "Nee, niet de media hebben schuld! Maar ìk, ìk alleen!" Erkenning van de macht van de media zou immers haar aandoening van een heuse psychologische ziekte in een gewoon gebrek aan kracht devalueren. Mijn hele vriendinnenkring, die zich te buiten gaat aan maandelijkse gulzigheden, bestaat blijkbaar uit neuroten.
En als wij vrouwen nou wel een zorgzaam exemplaar van het mannelijke geslacht aan de haak hebben weten te slaan èn ons ook nog ten allen tijden weten te onthouden van onganse schranspartijen, dan hebben we vast de opvoeding van onze kinderen verprutst, waardoor zìj op hun beurt op de bank bij de shrink liggen.
Wat zouden psychologen zijn zonder de vrouwen?
Failliet.
.
Als we vreetbuien hebben zijn we pathologisch bezig. Pychologisch pathologisch wel te verstaan. Dat vreetbuien nu eenmaal bij het vrouwzijn horen, net als de neiging om vet op te slaan in mollige rondigen, dient zorgvuldig onbesproken te blijven. Je bagatelliseert je eigen problemen, heet het dan. En dàt is iets wat de anorexiapatiënte met vrouw en macht wil voorkomen. Die zal zich vurig verdedigen tegen elke suggestie dat ze heftig lijnt vanwege het opgelegde vrouwbeeld. "Nee, niet de media hebben schuld! Maar ìk, ìk alleen!" Erkenning van de macht van de media zou immers haar aandoening van een heuse psychologische ziekte in een gewoon gebrek aan kracht devalueren. Mijn hele vriendinnenkring, die zich te buiten gaat aan maandelijkse gulzigheden, bestaat blijkbaar uit neuroten.
En als wij vrouwen nou wel een zorgzaam exemplaar van het mannelijke geslacht aan de haak hebben weten te slaan èn ons ook nog ten allen tijden weten te onthouden van onganse schranspartijen, dan hebben we vast de opvoeding van onze kinderen verprutst, waardoor zìj op hun beurt op de bank bij de shrink liggen.
Wat zouden psychologen zijn zonder de vrouwen?
Failliet.
.