Voor degenen die de rest van mijn leven willen zien in het kader van "getekend door die en die gebeurtenis": niet. Niet getekend, niet getraumatiseerd (een trauma loop je trouwens op in je "trauma"= de eerste 2 jaar van je leven; ervaringen daarna kunnen zeer vervelend zijn, maar trauma's zijn het niet). Net zo min als de drang tot vernieuwing van Hirsi Ali slechts zou voorkomen uit het weghalen van haar clitoris. Vrouwen zoals Hirsi Ali en ik zijn daar te sterk en te intelligent voor. We maken dingen mee en die nemen we mee in overweging. Dat kun je ook doen als je dat op TV ziet, alleen is het bewijs onomstotelijk geleverd als het je zelf overkomt: je hoeft niet te twijfelen aan het waarheidsgehalte van de verschikkingen.
Ook wat dat betreft heb ik geleerd van mijn oma, die ontberingen heeft meegemaakt waar ik u tegen zeg (en die bijvoorbeeld mijn verkrachting in een luxueus pornografisch uitje degraderen). Ooit vertelde zij mij over de arrestatie van mijn opa door de plaatselijke Gestapo. Op de vroege ochtend kwamen zij haar man weghalen en bleef ze achter met drie kindjes, mijn tante M. als een baby op haar arm. Ik vroeg: "Oma, was dat niet afschuwelijk?" Zij antwoorde _ en dat zou mijn leven veranderen: "Vrouwen zoals ik zijn niet kapot te krijgen." Ik heb er mijn mantra van gemaakt.
Ik zie verborgen dingen in slachtofferschap, bijvoorbeeld dat het oog van de maatschappij zwaarder weegt dan het werkelijke leed. Het meisje van Dutroux heeft een afgrijselijke tijd gehad als sexspelletje van een pedofiel, maar het werkelijke leed begon pas toen ze werd bevrijd, wanneer het oog van de maatschappij op haar viel, wanneer ze besefte dat ze voor de rest van haar leven als het meisje van Dutroux zou doorgaan. Vanaf dat moment was er een vies etiket op haar geplakt. Daar kwam bovenop dat om in leven te blijven zij volop mee had gedaan aan het Stokholmsyndroom: zij had haar belager behaagd. Bij haar bevrijding voelde zij zich daar schuldig over. Ik leef immens mee met dat meisje en hoop dat zij iemand is tegengekomen (een psycholoog, een vriendin, een moeder, een helper) die tot haar is doorgedrongen met de mededeling: "Je MOEST wel. Je MOEST."
In een Afrikaans land waar de verschikkelijkste verminkingen gemeengoed waren zijn ze gewoon om, als het conflikt is begraven, de daders een reinigingsritueel te laten ondergaan. Na afloop worden zij weer opgenomen in de samenleving. Slachtoffers en daders leven verder in harmonie _ tot het volgende conflikt uitbreekt. Je kan het stom vinden, maar ze gaan wel uit van het besef dat iedereen een potentiele dader is. Dat weten we niet, dat willen we niet weten, misschien omdat we sinds de eerste eeuwen na Chr. ondergedompeld zijn in het Christendom, dat een strikte onderscheid van Gods Goede en Duivels Kwade maakt, of vanwege een ander geloof, in de psychologie bijvoorbeeld, dat stelt dat geleden leed voor eeuwig schadelijk blijft. We horen wel van onderzoeken waarbij de proefpersonen massaal levensbedreigende bevelen volgen, maar we handelen er niet naar.
Wanneer het oog van de maatschappij zou veranderen, van _ eigenlijk _ streng puriteins naar openminded, dan kunnen meisjes die zich uitkleden voor een webcam zeggen: sexspelletjes zijn er nu eenmaal. We zijn mensjes, en als we blijven in de sfeer van het spelen, dan houden we ervan. We schamen ons niet, we gaan niet bij Nova een schuldbekentenis afleggen onder het mom: "Die viezerik heeft mij doen uitkleden." We zijn sterk.
Ook wat dat betreft heb ik geleerd van mijn oma, die ontberingen heeft meegemaakt waar ik u tegen zeg (en die bijvoorbeeld mijn verkrachting in een luxueus pornografisch uitje degraderen). Ooit vertelde zij mij over de arrestatie van mijn opa door de plaatselijke Gestapo. Op de vroege ochtend kwamen zij haar man weghalen en bleef ze achter met drie kindjes, mijn tante M. als een baby op haar arm. Ik vroeg: "Oma, was dat niet afschuwelijk?" Zij antwoorde _ en dat zou mijn leven veranderen: "Vrouwen zoals ik zijn niet kapot te krijgen." Ik heb er mijn mantra van gemaakt.
Ik zie verborgen dingen in slachtofferschap, bijvoorbeeld dat het oog van de maatschappij zwaarder weegt dan het werkelijke leed. Het meisje van Dutroux heeft een afgrijselijke tijd gehad als sexspelletje van een pedofiel, maar het werkelijke leed begon pas toen ze werd bevrijd, wanneer het oog van de maatschappij op haar viel, wanneer ze besefte dat ze voor de rest van haar leven als het meisje van Dutroux zou doorgaan. Vanaf dat moment was er een vies etiket op haar geplakt. Daar kwam bovenop dat om in leven te blijven zij volop mee had gedaan aan het Stokholmsyndroom: zij had haar belager behaagd. Bij haar bevrijding voelde zij zich daar schuldig over. Ik leef immens mee met dat meisje en hoop dat zij iemand is tegengekomen (een psycholoog, een vriendin, een moeder, een helper) die tot haar is doorgedrongen met de mededeling: "Je MOEST wel. Je MOEST."
In een Afrikaans land waar de verschikkelijkste verminkingen gemeengoed waren zijn ze gewoon om, als het conflikt is begraven, de daders een reinigingsritueel te laten ondergaan. Na afloop worden zij weer opgenomen in de samenleving. Slachtoffers en daders leven verder in harmonie _ tot het volgende conflikt uitbreekt. Je kan het stom vinden, maar ze gaan wel uit van het besef dat iedereen een potentiele dader is. Dat weten we niet, dat willen we niet weten, misschien omdat we sinds de eerste eeuwen na Chr. ondergedompeld zijn in het Christendom, dat een strikte onderscheid van Gods Goede en Duivels Kwade maakt, of vanwege een ander geloof, in de psychologie bijvoorbeeld, dat stelt dat geleden leed voor eeuwig schadelijk blijft. We horen wel van onderzoeken waarbij de proefpersonen massaal levensbedreigende bevelen volgen, maar we handelen er niet naar.
Wanneer het oog van de maatschappij zou veranderen, van _ eigenlijk _ streng puriteins naar openminded, dan kunnen meisjes die zich uitkleden voor een webcam zeggen: sexspelletjes zijn er nu eenmaal. We zijn mensjes, en als we blijven in de sfeer van het spelen, dan houden we ervan. We schamen ons niet, we gaan niet bij Nova een schuldbekentenis afleggen onder het mom: "Die viezerik heeft mij doen uitkleden." We zijn sterk.