Amsterdam ligt er open en bloot bij. De ingewanden van de stad verstoffen in diepe wonden. Wij Amsterdammers fietsen voortdurend om bouwputten heen, onze auto's bereiken het centrum niet meer _ ooit het centrum zo heerlijk autoluw meegemaakt?_ dagelijks zitten onze longen vol zand. Wij zuchten en kreunen, dan leggen wij er ons bij neer, tot wij weer eens tegen zo'n groot gat aanlopen. Wij pendelen tussen hoop en wanhoop: "Zal de NZ-lijn ooit wel afkomen?" Tussen hoop en razernij: "Hoeveel geld gaat het ons nog kosten?" Wij maken ons druk om de NZ-lijn: "Nooit om gevraagd! Onnodig!" en vooral: "HOELANG NOG????"
Met die gevoelens kunnen we maar beter korte metten maken. Al dat gegraaf, al die open plekken, dat is he-le-maal niet voor de NZ-lijn. De NZ-lijn, net zoals alle huidige bouwprojekten waar flink gegraven wordt, is een dekmantel voor de maatregelen die overheid en gemeente samen tegen de opwarming van de aarde ondernemen _ in het geheim. Als de aarde opwarmt (wat die nu al doet) dan stijgt de waterspiegel. Als de waterspiegel stijgt moet je dat water opvangen. Hoe doe je dat? Door te zorgen voor grootschalige bergcapaciteit ondergronds.
Een deel van de strategie dat ook in Frankrijk momenteel _ en even heimelijk_ wordt toegepast: daar is men druk bezig met het flink verbreden en verdiepen van de belangrijkste canalen. Het volk wordt gezegd dat dat voor het scheepsverkeer is bedoelt. Als je de bereidwilligheid van de Fransen voor de zorg om hun waterwegen de afgelopen 200 jaar afmeet tegen het animo van nu dan weet je: dit is een afleidingsmanoeuvre. Daar spelen andere factoren mee. Factoren die het volk niet mag weten. Waarom niet? Omdat het volk anders in paniek raakt. Het is een ding dat geïsoleerde lui zoals Al Gore een queeste beginnen, of dat wetenschappers onheil op ons afroepen vanuit het diepst van hun onderzoekskrochten, pas als de overheid zelf het gevaar aankondigt dringt de ernst ervan tot ons door. Dus is en blijft het motto: "Geen gevaar voor de volksgezondheid." Met andere woorden: "Zorg dat het volk gelukzalig dom en onwetend blijft."
Amsterdam begon er vroeg mee. Bij de eerste waarschuwingen over het toekomstige wassen des waters, heeft men caissons gegraven, onder het Rijksmuseum bijvoorbeeld. Toen de eerste kreten wat aan de onderschattende kant bleken te zijn geweest, ging men over tot kordatere maatregelen: de hele stad vergraven, en vooral: de hele stad vergraven erbij laten liggen.
De NZ-lijn heeft in het geheel geen vertraging opgelopen, de bouwputten van de NZ-lijn wachten niet op metrostellen, maar op het water dat komen gaat. Het duurt alleen wat langer dan ze gedacht hadden.
.
Met die gevoelens kunnen we maar beter korte metten maken. Al dat gegraaf, al die open plekken, dat is he-le-maal niet voor de NZ-lijn. De NZ-lijn, net zoals alle huidige bouwprojekten waar flink gegraven wordt, is een dekmantel voor de maatregelen die overheid en gemeente samen tegen de opwarming van de aarde ondernemen _ in het geheim. Als de aarde opwarmt (wat die nu al doet) dan stijgt de waterspiegel. Als de waterspiegel stijgt moet je dat water opvangen. Hoe doe je dat? Door te zorgen voor grootschalige bergcapaciteit ondergronds.
Een deel van de strategie dat ook in Frankrijk momenteel _ en even heimelijk_ wordt toegepast: daar is men druk bezig met het flink verbreden en verdiepen van de belangrijkste canalen. Het volk wordt gezegd dat dat voor het scheepsverkeer is bedoelt. Als je de bereidwilligheid van de Fransen voor de zorg om hun waterwegen de afgelopen 200 jaar afmeet tegen het animo van nu dan weet je: dit is een afleidingsmanoeuvre. Daar spelen andere factoren mee. Factoren die het volk niet mag weten. Waarom niet? Omdat het volk anders in paniek raakt. Het is een ding dat geïsoleerde lui zoals Al Gore een queeste beginnen, of dat wetenschappers onheil op ons afroepen vanuit het diepst van hun onderzoekskrochten, pas als de overheid zelf het gevaar aankondigt dringt de ernst ervan tot ons door. Dus is en blijft het motto: "Geen gevaar voor de volksgezondheid." Met andere woorden: "Zorg dat het volk gelukzalig dom en onwetend blijft."
Amsterdam begon er vroeg mee. Bij de eerste waarschuwingen over het toekomstige wassen des waters, heeft men caissons gegraven, onder het Rijksmuseum bijvoorbeeld. Toen de eerste kreten wat aan de onderschattende kant bleken te zijn geweest, ging men over tot kordatere maatregelen: de hele stad vergraven, en vooral: de hele stad vergraven erbij laten liggen.
De NZ-lijn heeft in het geheel geen vertraging opgelopen, de bouwputten van de NZ-lijn wachten niet op metrostellen, maar op het water dat komen gaat. Het duurt alleen wat langer dan ze gedacht hadden.
.