Van nieuws word ik sjagrijnig. Ik ben een cynisch mens, altijd klaar om het zwaarste in de mens te ontwarren, immer bereid om onheilsprofetieën te omarmen. Dat ik tegen mijn aard vecht is een magere troost. Ik ben immers door het schrijverij gedwongen om dagelijks veel nieuws tot me te nemen.
Wat was ik dan ook op 1 oktober blij na het zien van Één Vandaag. Daar werd het plan onthuld van ontslagen werknemers van een Knorr-fabriek die zijn deuren sloot. Zij verenigden zich en vroegen dat een deel van de ontslagvergoeding gereserveerd zou worden voor het personeel dat moeilijk bemiddelbaar was op de arbeidsmarkt. Dat zijn alle werknemers van boven de 40, die nooit in hun leven een dikke bonus vanwege slecht geleverde diensten hebben opgestreken, op basis waarvan ze nog vettere banen zouden kunnen opeisen. Hardwerkende mensen die hun leven lang in dienst van Knorr waren en die afgeserveerd werden ondanks (vanwege?) hun loyaliteit.
De vereniging van arbeiders met aan het hoofd een kwieke man van middelbare leeftijd brainstormde er op los en kwam tot de oplossing: een eigen fabriek. In verpakkingsmateriaal. SunPack. Inmiddels hebben ze een lege loods weten te bemachtigen en is de opening aanstonds. "Een gouden start" verzekerde de initiatiefnemer met een glim in zijn pretoogjes "we kregen meteen meer opdrachten dan we nodig hadden." Een ijzersterke zet, een perfekte formule. Zo zou het moeten gaan. Massaal ontslag? Parlementeren met het bestuur, geld door laten sluizen naar een nieuw werkgevende faciliteit. Klaar. Vanuit mijn luie stoel kuste ik de bedenker van dat geniale plan meermalen in de lucht. Ik riep hem toe: "Goed zo! Fantastisch! Pet af!" Kortom: ik leek wel een kind. Zo blij. Ik keek daar weer erg van op.
Ik weet wel dat leukigheden niemand interesseert, dat een goednieuwsbulletin geen kijkcijfers oplevert en een mooiweerkrant geen lezers, maar toch... Wordt onze collectieve verslaving aan sensationeel slecht nieuws niet hoofdzakelijk gevoed door de media zelf? Er gebeurt vast vaker zulks opbeurends in het land. Zoiets leuks dat Margrietachtig verplicht-vrolijk-doen door de reikwijdte van zijn effecten ontstijgt? Positieve items mèt nieuwswaarde? Mogen wij dat alstublieft wat vaker ter ore krijgen? Als daar zelfs de meest zwartgallige vrouw ter aarde van opfleurt, wat voor gezondheidsbevoorderend en sociaal wenselijke impact zal dat wel niet op de rest van de bevolking hebben?
Wat was ik dan ook op 1 oktober blij na het zien van Één Vandaag. Daar werd het plan onthuld van ontslagen werknemers van een Knorr-fabriek die zijn deuren sloot. Zij verenigden zich en vroegen dat een deel van de ontslagvergoeding gereserveerd zou worden voor het personeel dat moeilijk bemiddelbaar was op de arbeidsmarkt. Dat zijn alle werknemers van boven de 40, die nooit in hun leven een dikke bonus vanwege slecht geleverde diensten hebben opgestreken, op basis waarvan ze nog vettere banen zouden kunnen opeisen. Hardwerkende mensen die hun leven lang in dienst van Knorr waren en die afgeserveerd werden ondanks (vanwege?) hun loyaliteit.
De vereniging van arbeiders met aan het hoofd een kwieke man van middelbare leeftijd brainstormde er op los en kwam tot de oplossing: een eigen fabriek. In verpakkingsmateriaal. SunPack. Inmiddels hebben ze een lege loods weten te bemachtigen en is de opening aanstonds. "Een gouden start" verzekerde de initiatiefnemer met een glim in zijn pretoogjes "we kregen meteen meer opdrachten dan we nodig hadden." Een ijzersterke zet, een perfekte formule. Zo zou het moeten gaan. Massaal ontslag? Parlementeren met het bestuur, geld door laten sluizen naar een nieuw werkgevende faciliteit. Klaar. Vanuit mijn luie stoel kuste ik de bedenker van dat geniale plan meermalen in de lucht. Ik riep hem toe: "Goed zo! Fantastisch! Pet af!" Kortom: ik leek wel een kind. Zo blij. Ik keek daar weer erg van op.
Ik weet wel dat leukigheden niemand interesseert, dat een goednieuwsbulletin geen kijkcijfers oplevert en een mooiweerkrant geen lezers, maar toch... Wordt onze collectieve verslaving aan sensationeel slecht nieuws niet hoofdzakelijk gevoed door de media zelf? Er gebeurt vast vaker zulks opbeurends in het land. Zoiets leuks dat Margrietachtig verplicht-vrolijk-doen door de reikwijdte van zijn effecten ontstijgt? Positieve items mèt nieuwswaarde? Mogen wij dat alstublieft wat vaker ter ore krijgen? Als daar zelfs de meest zwartgallige vrouw ter aarde van opfleurt, wat voor gezondheidsbevoorderend en sociaal wenselijke impact zal dat wel niet op de rest van de bevolking hebben?