Data

Kent u de androïde robot van Star Trek nog? Data. Een fabuleuse naam, die ik toendertijd totaal onderschatte. 15 jaar later weet ik beter: Data rule.

Data zijn gegevens. In eerste instantie wat dan ook voor gegevens. Tegenwoordig gaat het om digitale data. Coffeeshops worden gesloten, junks een uitstervende soort, het gedoogbeleid ligt op zijn gat, want data zijn de Nieuwe Drugs. Verslavend als de pest. Heel de (Westerse?) wereld is er hopeloos, en ziekelijk, aan verslaafd.

In Nederland mag je nog wel even thuis bevallen. Het is zo lekker vertrouwd, niet waar, knus in je eigen omgeving, geen gestoor van een overhaaste gang naar het kille ziekenhuis. Je warme nest zul je echter wel eerder dan je lief is moeten verlaten, met zuigeling en al, om te togen naar het consTERNatiebureau (©Froukie Kruik), want de regering kàn niet wachten op de data van je pasgeboren kind. Ze hebben al onder het mom van opsporing van drie hoogstzeldzame ziektes het DNA van alle Nederlanders veilig opgeborgen in het hielprikarchief. Er wordt bien-sûr niets gezegd hierover: je wordt opgeroepen in het belang van je baby. Niets meer en niets minder. Die zware wekelijkse controles zijn er alleen maar om je het vak van ouder te leren. Niet om de hongerende statistieken te voeden. Nee. Ben je mal. Het gaat ons zuiver om het welzijn van de jongste aanwas.

Sure. Ondertussen had ik de fijne kneepjes van de ouderschap al aardig onder de knie toen ik me weer eens melde voor de APK-keuring van mijn derde. In ieder geval beter dan het eendaagskuikentje dat de metingen verrichtte en de adviezen plechtmatig opsomde. Adviezen die in de loop van mijn 20 jaar lange moederschap steeds radikaal veranderden. Toch werd ik elke keer geacht om de vorige in de wind te slaan en de nieuwe richtlijnen slaafs te volgen. Voelt u hem aankomen? Bij de tweede heb ik het tot de eesrtemaandcontrole gebracht en de derde heeft alleen de startcheck gehad. "Alles erop en eraan? Bedankt en da-ag!" Nooit meer een voet gezet bij die Oostduitse machtlustigen.

Het hielp ook niet dat mijn man een keertje mee was en vroeg om het waarom van de craniale meting. "We moeten toch zeker weten dat zijn hoofdje niet te groot of niet te klein is?" was het voorspelbare antwoord.
"Maar wat doen jullie nou als het hoofd te groot blijkt te zijn?"
Niets. Natuurlijk niets. Je gaat toch niet het hoofd van een baby in een hydraulische pers vatten teneinde dat terug te brengen tot gewensde proporties. Om te zwijgen over wat je zou moeten doen als het hoofd eens te klein zou blijken te zijn. Nee. De data, daar gaat het om. Ze willen alles weten over elke inzittende van Nederland, ze maken daar curves van en laten die weer los op elke nieuw geborene. Als dat je hobby is, mij best, zolang je die in je schuurtje belijdt en mij niet, onder het mom van menslievendheid, kreunend van bekkeninstabiliteit, jarenlang wekelijks naar officiële kantoren laat togen elke keer dat ik onderzoeksmateriaal voor je heb geproduceerd.

Bovendien heb ik met eigen ogen vastgesteld hoe gebrekkig het met de werkelijke medische kennis van de GG & GD-zusters is gesteld en hoe knullig ermee wordt omgegaan. Een moeder die ik ken vond haar kind wat aan de kleine kant. In eerste instantie maakte de vriendenkring zich niet al te veel zorgen, omdat de Afrikaanse vader geen reus was. Op een gegeven moment kon echter iedereen in haar omgeving duidelijk zien: dat kind is gewoon te klein. Volgens Afrikaanse, Tibetaanse, of Groenlandse normen. Dwergachtig. Het kind stevende af op zijn 6de verjaardag maar de hoofden van de GG&GD-agenten waren niet van de statistieken af te houden: hij paste binnen de curve. Geen zorgen. Zij hebben klaarblijkelijk geen moment naar het kind gekèken. Toen ze dat eindelijk eens deden was het 2 voor 12, stuurden zij dat arme schaap met gillende sirenes naar de hormonenspecialist die onze collectieve vermoedens breeduit bevestigde, en bovendien een paar extra afwijkingen opsomde. De verantwoordelijke GG&GD-kneusjes? Die zitten nog steeds ongestoord op uw consternatiebureau uw nageslacht te meten en u te voorzien van alomwetende raad.

Wij wilden dus van ze af. Het ging niet zo maar. We werden aan de schandpaal genageld. Er bestaat in dit land blijkbaar geen grotere schande dan je aan de almachtige hand van de GG& GD te willen onttrekken. Rectificatie: "dan je kròòst aan de alomwetende hand van de GG & GD te willen onttrekken." Wat je doet met jezelf, dat is tot daar aan toe, maar owee als je het waagt om je kind buiten het politburo van de gezondheidsfanaten te laten opgroeien. Ontaarde ouders. Geen twijfel mogelijk. Ik moest er een aparte administratie ervoor op poten zetten. Ik moest vermanende brieven jarenlang weten te negeren. Ik moest keer op keer mijn bezwaren naar het hoofdkantoor sturen. Ik werd steeds weer op het matje geroepen. HOE DURFDE IK? Hoe durfde ik de welwillendheid van de GG&GD in twijfel te trekken? Hoe durfde ik hun macht te trotseren?

Nr.2 & 3 groeiden ondertussen ongestoord en onbespied op, blakend van gezondheid. De check-ups alsmede strikt noodzakelijke inentingen liet ik door onze huisarts verrichten, een nieuwe, omdat de vorige onze vendetta tegen de GG&GD niet bleek te waarderen. Tot nr. 1 naar het gymnasium ging. De eerste dag werden wij ouders in de aula bijgespijkerd omtrent de gang van zaken. Na de rector en de conrector toog de schoolarts naar de kansel, en lichtte toe hoe onze pubers opgeroepen zouden worden voor controles, hoe wij ouders daar uiteraard welkom bij waren, hoe zij nu de data van de consternatiebureau 's in handen had en hoe wij inzage daarin zouden hebben. Bij de eerste de beste controle van mijn kind ging ik mee. De schoolarts ging zitten van verbazing: een ouder! Dat was duidelijk niet de bedoeling. Ze vroeg waarom ik kwam. "Omdat ik wil weten wat u met mijn kind uitspookt" lag op mijn lippen. Doch ik zei beschaafd: "Om inzage in het dossier te krijgen." "Dat gaat zomaar niet." kapte ze me streng af "U moet een officiële aanvraag van tien pagina's in drievoud doen. Als uw verzoek gehonoreerd wordt, krijgt u vervolgens een oproep om op het hoofdkantoor in Kuala Lumpur te verschijnen. Na ontsmetting en ontluizing hebt u 10 seconden de tijd om een blik te werpen op het dossier. Daarna wordt dat weer veilig opgeborgen." Ik stond op, pakte mijn oudste bij de hand en trok hem mee naar buiten. Al die tijd had het dossier gewoon op tafel tussen ons gelegen. In een vluchtige blik las ik ondersteboven de letters: "huilkind. onstabiele thuissituatie. mogelijke meth- en crackverslaving."

U vindt het wel verantwoord genoeg? Wacht maar tot GG&GD & RIVM geprivatiseerd worden. Uw gegevens bij het Energiebedrijf of de Post worden momenteel door Nuon en TNT voor grof geld verpatst aan de meest biedende. O, u had nog niet door hoe u aan zoveel spam kwam? U kunt de bron makkelijk opsporen: geef eens een afwijkende voorletter door, de volgende keer dat u een formulier moet invullen voor een door u vertrouwde instantie. Voor elke instantie een andere. U vindt diezelfde afwijkingen per omgaande terug in de karrevracht ongevraagde post die u dagelijks ontvangt. Zo gaat de overheid te werk: ze zetten organisaties op poten met onze belastinggeld, goedkeuring en vertrouwen. Vervolgens hebben ze cash nodig en verkopen ze die strukturen voor een habbekrats. Onze gekoesterde data incluis. Ondertussen roepen ze in koor: "Veilig!"

U hebt al lang door waar ik naar toe wil: het EPD. De brief van minister Klink. Ik hoef u inmiddels niet te vertellen wat ik ermee gedaan heb.



Ook op Nurks verschenen.