Oud Zeikwijf heeft vanavond reportertje gespeeld. Op naar Hotel Arena voor de première van de documentaireserie van Ingeborg Beugel: "Geloof, seks en (wan)hoop deel II".
"Hotel Arena, dat was toch vroeger de Sleep Inn?" mompelde ik tegen mijn schoonmoeder, die mee was. We keken beteuterd in het rond. Het leek meer op Hotel Babylon, of een andere Mövenpickkloon. Übergedesigned. Clean. Strak. Bordeauxrood. Raar onpersoonlijk. Raar waarschjnlijk alleen voor ons, triceratopsen uit het verre verleden. De Sleep Inn jongens! Een allegaartje van aan elkaar geklonken gevonden planken en steigerdelen, kale peertjes aan het platerig plafond, beton of ouwe lino op de gangen, kamers als kazernehallen met een dozijn metalen stapelbedden. Buiten zat je op afbrokkelende muurtjes, met je grolschje in een hand en je sjekkie al dan niet met iets lekkers erin in de andere. Je was daar bij voorkeur om je favoriete punkband te vergezellen bij het oefenen. Een desolate bezigheid, ik geef het toe. Doch tien malen leuker dan wat ik vanavond aanschouwde. Nix geen hordes ongewassen toeristenjeugd met vettig haar en de spreekwoordelijke rugzakken die hier voor een appel en een ei niet alleen konden crashen, maar ook hun dope kopen, of een half brood of desnoods een stuk fruit, naar een concert van de laatste undergroundband gaan of _ iets later in de geschiedenis _ naar de discoavond. Als bewoner van de Sleep Inn (sommigen gasten gingen inderdaad nooit meer weg) had je hier alles wat je nodig had. Al bleef je de hele week op je kamer dan nog hàd je Amsterdam werkelijk aangedaan, meer dan wie dag in dag uit het Leidseplein had afgestruind, of erger, de Zaanse Schans of de Bollenstreek.
Maar goed. Wij waren er niet om ons te laven aan de architectuur. We werden door het in strakke _ Bordeauxrode _ colbertjes gestoken baliepersoneel vriendelijk de goede richting uitgestuurd: de tegenover gelegen kerk. Daarbinnen ving ik nog iets op van de vergane glorie van mijn oude stek. Het publiek bleek ook alleraardigst. Terwijl tout-Nederland elders getrakteerd werd op de première van James Bond en de onthulling van de Greet Hofmans affaire, was de zaal desondanks aardig vol. Een gemoedelijke sfeer, die makkelijk omsloeg in bulderend lachen, wanneer op het scherm jongeren in geuren en kleuren vertelden over hun ervaringen met seks.
Van wat we kregen te zien blijkt het wel mee te vallen. Ja, ze doen het jong en weten weinig. En ja de jongens doen stoer, en ja, ze spelen de pornoclips na. Maar de paar meiden die we op het scherm zagen waren goed gebekt en in staat om al dat machovertoon liefdevol doch grappend de kop in te drukken. "Een jongen probeerde porno na te doen met me. Ik lachte hem uit: 'Wat ben je stom! Weet je niet dat dat nep is?' " Overduidelijk werd dat de slogan van Ingeborg die ongeveer zo luidde: "Na de preutsheid van de Moslimgemeenschap leg ik de sexuele misstanden bloot bij de blanke bevolking van Nederland", niet waarachtig overkwam. We hebben het nog steeds over een ethnisch subgroepje van Breezersletjes en Afromacho's in de Bijlmerkelders. Sommige bevolkingsgroepen hebben warm bloed, dat moeten we niet onder stoelen of banken schuiven, noch proberen in de kast te sluiten met Rouvoetiaanse preken. De blanke gymnasiast uit de binnenstad haalt zijn neus op voor kinky seks op jeugdige leeftijd. Die is te zeer bezig met blokken voor zijn toekomstige dure baan. What makes him tick is money, not pussy.
Een Antilliaanse jongen legde het probleem in een paar zinnen raak uit: tussen je 14de en je 17de ben je aan het puberen en wil je stoer doen. Dan ga je allemaal gekke dingen proberen en daarover opscheppen met je maatjes. Als je 19 bent kun je daar niet meer mee aankomen. In een notendop het mechanisme van de man in wording. Op de vraag: "Wat is het liefste wat een meisje voor mij heeft gedaan?" kwam hij met het verpletterende antwoord: "Mijn kamer schoonmaken." De zaal ging plat.
Ja, lieve lezer, het valt toch wel erg mee met de mores bij de jeugd. Onze zielenbewaker Rouvoet kan zich nog eens in zijn bedje omdraaien. We kwamen allemaal schoorvoetend in afwachting van gruwelijke beelden van verminkte vagina's en ontplofte anussen en wat kregen wij te zien? Aaibare jongelingen die hun best deden om verstandig op te groeien. Ik ben met Ingeborg geen fan van gecommercialiseerde seks (zie mijn column Elite) en mordicus tegen het sluiten van de Rutgershuizen. Na onze eigen Bushjaren met Balkenende IV hoop ik dat de volgende regering als eerste gebaar van wiedergutmachung die ONMISBARE Rutgershuizen dan ook stante pede heropent. Ook kan het geen kwaad om de jeugd bij te brengen wat leuke seks nou eigenlijk is, daar ligt een taak voor ons opvoeders, privé of pro. Maar we moeten er voor waken dat onze gezonde bezorgdheid niet omslaat in betutteling à la Rouvoet.
Het was donker toen we naar buiten liepen, de avond van Sint Maarten was ingevallen: in het Oosterpark kronkelde een lange snoer kleuters met hun zelfgemaakte lampions aan een stokje, bepuntmutste kaboutertjes tussen het donkere gebladerte. Een feeëriek aanblik. Een van de geïnterviewde meisjes liep tegelijkertijd naar buiten. Ik vroeg haar wat ze van de documentaire vond. Het was jammer, zei ze, dat het belangrijkste wat ze gezegd had eruit gemonteerd was. "Wat was dat dan?" vroeg ik nieuwsgierig. "Dat ik van mijn moeder heb geleerd dat seks met liefde te maken heeft."
En zo is het maar net. De agressieve seks van de stoer doende pubers, de vulgaire seks van de kamasutrabeurs, de commerciële seks van de porno-industrie, dat laat ons uiteindelijk volkomen koud. Als we maar weten dat onze zonen en dochters in een wereld stappen waar liefde toe doet. Dank je duizend maal, mooi meisje in de Sint Maartennacht, dank zij jou kan ik ook, net als André Rouvoet, rustig gaan slapen. Mijn kroost zal, net als ik, zijn weg moeten zien te vinden langs goede en minder goede ervaringen. Nix nieuws onder de zon.
Tip: Geef je zoon een exemplaar van The Hite Report voor zijn 15de verjaardag cadeau.
Naar columns Seks, Wit paard, Elite.
"Hotel Arena, dat was toch vroeger de Sleep Inn?" mompelde ik tegen mijn schoonmoeder, die mee was. We keken beteuterd in het rond. Het leek meer op Hotel Babylon, of een andere Mövenpickkloon. Übergedesigned. Clean. Strak. Bordeauxrood. Raar onpersoonlijk. Raar waarschjnlijk alleen voor ons, triceratopsen uit het verre verleden. De Sleep Inn jongens! Een allegaartje van aan elkaar geklonken gevonden planken en steigerdelen, kale peertjes aan het platerig plafond, beton of ouwe lino op de gangen, kamers als kazernehallen met een dozijn metalen stapelbedden. Buiten zat je op afbrokkelende muurtjes, met je grolschje in een hand en je sjekkie al dan niet met iets lekkers erin in de andere. Je was daar bij voorkeur om je favoriete punkband te vergezellen bij het oefenen. Een desolate bezigheid, ik geef het toe. Doch tien malen leuker dan wat ik vanavond aanschouwde. Nix geen hordes ongewassen toeristenjeugd met vettig haar en de spreekwoordelijke rugzakken die hier voor een appel en een ei niet alleen konden crashen, maar ook hun dope kopen, of een half brood of desnoods een stuk fruit, naar een concert van de laatste undergroundband gaan of _ iets later in de geschiedenis _ naar de discoavond. Als bewoner van de Sleep Inn (sommigen gasten gingen inderdaad nooit meer weg) had je hier alles wat je nodig had. Al bleef je de hele week op je kamer dan nog hàd je Amsterdam werkelijk aangedaan, meer dan wie dag in dag uit het Leidseplein had afgestruind, of erger, de Zaanse Schans of de Bollenstreek.
Maar goed. Wij waren er niet om ons te laven aan de architectuur. We werden door het in strakke _ Bordeauxrode _ colbertjes gestoken baliepersoneel vriendelijk de goede richting uitgestuurd: de tegenover gelegen kerk. Daarbinnen ving ik nog iets op van de vergane glorie van mijn oude stek. Het publiek bleek ook alleraardigst. Terwijl tout-Nederland elders getrakteerd werd op de première van James Bond en de onthulling van de Greet Hofmans affaire, was de zaal desondanks aardig vol. Een gemoedelijke sfeer, die makkelijk omsloeg in bulderend lachen, wanneer op het scherm jongeren in geuren en kleuren vertelden over hun ervaringen met seks.
Van wat we kregen te zien blijkt het wel mee te vallen. Ja, ze doen het jong en weten weinig. En ja de jongens doen stoer, en ja, ze spelen de pornoclips na. Maar de paar meiden die we op het scherm zagen waren goed gebekt en in staat om al dat machovertoon liefdevol doch grappend de kop in te drukken. "Een jongen probeerde porno na te doen met me. Ik lachte hem uit: 'Wat ben je stom! Weet je niet dat dat nep is?' " Overduidelijk werd dat de slogan van Ingeborg die ongeveer zo luidde: "Na de preutsheid van de Moslimgemeenschap leg ik de sexuele misstanden bloot bij de blanke bevolking van Nederland", niet waarachtig overkwam. We hebben het nog steeds over een ethnisch subgroepje van Breezersletjes en Afromacho's in de Bijlmerkelders. Sommige bevolkingsgroepen hebben warm bloed, dat moeten we niet onder stoelen of banken schuiven, noch proberen in de kast te sluiten met Rouvoetiaanse preken. De blanke gymnasiast uit de binnenstad haalt zijn neus op voor kinky seks op jeugdige leeftijd. Die is te zeer bezig met blokken voor zijn toekomstige dure baan. What makes him tick is money, not pussy.
Een Antilliaanse jongen legde het probleem in een paar zinnen raak uit: tussen je 14de en je 17de ben je aan het puberen en wil je stoer doen. Dan ga je allemaal gekke dingen proberen en daarover opscheppen met je maatjes. Als je 19 bent kun je daar niet meer mee aankomen. In een notendop het mechanisme van de man in wording. Op de vraag: "Wat is het liefste wat een meisje voor mij heeft gedaan?" kwam hij met het verpletterende antwoord: "Mijn kamer schoonmaken." De zaal ging plat.
Ja, lieve lezer, het valt toch wel erg mee met de mores bij de jeugd. Onze zielenbewaker Rouvoet kan zich nog eens in zijn bedje omdraaien. We kwamen allemaal schoorvoetend in afwachting van gruwelijke beelden van verminkte vagina's en ontplofte anussen en wat kregen wij te zien? Aaibare jongelingen die hun best deden om verstandig op te groeien. Ik ben met Ingeborg geen fan van gecommercialiseerde seks (zie mijn column Elite) en mordicus tegen het sluiten van de Rutgershuizen. Na onze eigen Bushjaren met Balkenende IV hoop ik dat de volgende regering als eerste gebaar van wiedergutmachung die ONMISBARE Rutgershuizen dan ook stante pede heropent. Ook kan het geen kwaad om de jeugd bij te brengen wat leuke seks nou eigenlijk is, daar ligt een taak voor ons opvoeders, privé of pro. Maar we moeten er voor waken dat onze gezonde bezorgdheid niet omslaat in betutteling à la Rouvoet.
Het was donker toen we naar buiten liepen, de avond van Sint Maarten was ingevallen: in het Oosterpark kronkelde een lange snoer kleuters met hun zelfgemaakte lampions aan een stokje, bepuntmutste kaboutertjes tussen het donkere gebladerte. Een feeëriek aanblik. Een van de geïnterviewde meisjes liep tegelijkertijd naar buiten. Ik vroeg haar wat ze van de documentaire vond. Het was jammer, zei ze, dat het belangrijkste wat ze gezegd had eruit gemonteerd was. "Wat was dat dan?" vroeg ik nieuwsgierig. "Dat ik van mijn moeder heb geleerd dat seks met liefde te maken heeft."
En zo is het maar net. De agressieve seks van de stoer doende pubers, de vulgaire seks van de kamasutrabeurs, de commerciële seks van de porno-industrie, dat laat ons uiteindelijk volkomen koud. Als we maar weten dat onze zonen en dochters in een wereld stappen waar liefde toe doet. Dank je duizend maal, mooi meisje in de Sint Maartennacht, dank zij jou kan ik ook, net als André Rouvoet, rustig gaan slapen. Mijn kroost zal, net als ik, zijn weg moeten zien te vinden langs goede en minder goede ervaringen. Nix nieuws onder de zon.
Tip: Geef je zoon een exemplaar van The Hite Report voor zijn 15de verjaardag cadeau.
Naar columns Seks, Wit paard, Elite.