14 februari mag dan wel Sint Valentijnsdag zijn, de Dag van de Liefde, de dag dat je een brief krijgt van een stiekeme aanbidder, dat je vaste maat je trakteert op iets lekkers zoals eens flinke aandacht om maar iets zeldzaams te noemen, vandaag is het de Dag van de Maîtresses. Zegt mijn bloemiste. Morgen is het in haar zaak een komen en gaan van getrouwde mannen die het verplichte bloemetje komen kopen voor hun eega. Vandaag echter, komt het gedeelte daarvan dat vreemd gaat op de proppen om hetzelfde verplichte boeketje aan te schaffen voor hun scharrel on the side.
Wees dus gewaarschuwd: als uw man of partner vanavond elders gaat dîneren dan zijn de rapen gaar. Als hij ook nog buiten de nacht doorbrengt, dan kunt u gelijk beginnen met het doorzoeken van zijn jaszakken, zijn persoonlijke emailcorrespondentie, of met een fles wijn te openen die u al jaren bewaart voor de leuke momenten. Die fles komt, geloof mij nou eens, beter van pas op de dagen van rampen. Zoals nu.
Voor mannen met zulke vermoedens over hun vrouw heb ik geen tip. Ik heb het van mijn bloemiste, en die ziet uitsluitend de mannelijke exemplaren in haar zaak. Ja, gek he, wij vrouwen kopen nu eenmaal geen bloemen voor onze mannen op Sint Valentijnsdag, en nog minder op de dag ervoor voor onze eventuele minnaar. Eigenlijk kopen we nooit bloemen voor onze mannen. Geconfronteerd met deze incongruentie in de m=v-vergelijking, stond ik even stil in de bloemenzaak: moest ik nou alsnog een ruikertje voor manlief aanschaffen? Maar mijn geestesoog schotelde mij acuut een beeld van mijn lief die een boeketje zou krijgen, en die suggestie knapte uiteen als een zeepbel. Voor mijn Valentijn geen bloemen.
Ben ik toch mooi opgelucht dat hij vanavond niet gaat voetballen, zoals elke vrijdagavond. Al heb ik voor de zekerheid een fles wijn paraat. Het kan vriezen het kan dooien, je weet het maar nooit. De kunst is om de ellende die het leven steeds voor je voeten smijt vakkundig en zo snel mogelijk weer te boven te komen. En dan weer fluitend door te lopen.
.