"Françaises doen niet aan de lijn" luidt de oneliner. Het is een mythe. Nergens wordt zo veel hardcore gelijnd als in Frankrijk.
Hoe Mireille Guiliano, schrijfster van "French women don't get fat" en zelf geboren en getogen in Frankrijk, aan deze wijsheid komt is mij een raadsel dat ik niet anders kan verklaren dan door te speculeren dat zij in een reservaat heeft gewoond. Een reservaat vol ultradunne Françaises die niet lijnen.
Ik, daarentegen, ben opgegroeid tussen de (beeldschone en dunne) Françaises van allerlei pluimages, en geloof mij, zij letten wel op de pondjes. Al-le-maal. Al-tijd. Ob-se-sief. Om er gek van te worden.
Gelooft u mij niet? Bij uw volgende bezoek aan mijn land van oorsprong, loop een willekeurige bureau de tabac binnen en aanschouw het assortiment aan damesbladen. Mits in de juiste tijd van het jaar kan het u niet ontgaan: geen enkel tijdschrift waagt het een dieetloze cover te tonen. U wordt er duizelig van? Ik ook.
O wat was ik blij toen ik in Nederland aankwam. De vrouwen waren er zo lekker dik. Niet obees dik, lallig dik of ander ongezond dik, maar gewoon lekker in hun vel, ongegeneerd mollig en gespierd, sterk. Ze blaakten van gezondheid. Zelfs in hartje Amsterdam, terwijl hun pendanten in de Franse hoofdstad schuifelden door betonnige decors als lijkbleke en graatmagere schimmen. Opgetut met felle lippenstift en omringd door een wolk van parfum, dat wel.
Hoe goed ik me ook probeer te herinneren, ik kan het door Mireille Guiliano geschetste beeld niet thuis brengen. Als je in Frankrijk niet regelmatig op dieet gaat, dij je onherroepelijk uit. Hoe zou het anders kunnen? In een land waar lunchen elke dag zo'n twee uur in beslag neemt en waar je het 's avonds nog eens dunnetje over doet _ in weerwil van nog een hardnekkige mythe. Waar elke maaltijd van minimaal een glas alcohol vòòr en een glas tijdens wordt voorzien (waar het heus niet altijd _ nog een mythe _ om wijn gaat, maar dikwijls om bier)? Waar feestdagen opgeluisterd worden door heuse banquets, dwz eindeloos taferellen onderbroken door trous Normands? Olijfolie zegt u? o-O die was ik vergeten. Olijfolie, waarempel. Het moet wel de olijfolie zijn die de dames slank houden. Vast en zeker.
Mijn vriendinnen en mijn zussen doen het zo: ze koken voor de heren. Zelf eten ze drie keer niks. En als ze zich toch eens per ongeluk laten gaan, dan volgt een dag van vergaande ascese met magere bouillon, twee blaadjes kropsla zonder dressing en een halve appel toe. Ook hebben zij àllemaal, àlle diëten uitgeprobeerd, waarbij het innemen van dubieuse preparaten (zoals schildklierextract) niet wordt vermeden. Eentje van hen is zelfs, uitsluitend op esthetische gronden, tot anorexia toe gegaan. Met uitstekende resultaten: zij was een heel jaar de magerste van ons allemaal.
Maar nee, de Française lijnt niet. Weet u wie niet lijnt? De Nederlandse vrouw. En zij is de mooiste vrouw van de hele wereld.
.
Hoe Mireille Guiliano, schrijfster van "French women don't get fat" en zelf geboren en getogen in Frankrijk, aan deze wijsheid komt is mij een raadsel dat ik niet anders kan verklaren dan door te speculeren dat zij in een reservaat heeft gewoond. Een reservaat vol ultradunne Françaises die niet lijnen.
Ik, daarentegen, ben opgegroeid tussen de (beeldschone en dunne) Françaises van allerlei pluimages, en geloof mij, zij letten wel op de pondjes. Al-le-maal. Al-tijd. Ob-se-sief. Om er gek van te worden.
Gelooft u mij niet? Bij uw volgende bezoek aan mijn land van oorsprong, loop een willekeurige bureau de tabac binnen en aanschouw het assortiment aan damesbladen. Mits in de juiste tijd van het jaar kan het u niet ontgaan: geen enkel tijdschrift waagt het een dieetloze cover te tonen. U wordt er duizelig van? Ik ook.
O wat was ik blij toen ik in Nederland aankwam. De vrouwen waren er zo lekker dik. Niet obees dik, lallig dik of ander ongezond dik, maar gewoon lekker in hun vel, ongegeneerd mollig en gespierd, sterk. Ze blaakten van gezondheid. Zelfs in hartje Amsterdam, terwijl hun pendanten in de Franse hoofdstad schuifelden door betonnige decors als lijkbleke en graatmagere schimmen. Opgetut met felle lippenstift en omringd door een wolk van parfum, dat wel.
Hoe goed ik me ook probeer te herinneren, ik kan het door Mireille Guiliano geschetste beeld niet thuis brengen. Als je in Frankrijk niet regelmatig op dieet gaat, dij je onherroepelijk uit. Hoe zou het anders kunnen? In een land waar lunchen elke dag zo'n twee uur in beslag neemt en waar je het 's avonds nog eens dunnetje over doet _ in weerwil van nog een hardnekkige mythe. Waar elke maaltijd van minimaal een glas alcohol vòòr en een glas tijdens wordt voorzien (waar het heus niet altijd _ nog een mythe _ om wijn gaat, maar dikwijls om bier)? Waar feestdagen opgeluisterd worden door heuse banquets, dwz eindeloos taferellen onderbroken door trous Normands? Olijfolie zegt u? o-O die was ik vergeten. Olijfolie, waarempel. Het moet wel de olijfolie zijn die de dames slank houden. Vast en zeker.
Mijn vriendinnen en mijn zussen doen het zo: ze koken voor de heren. Zelf eten ze drie keer niks. En als ze zich toch eens per ongeluk laten gaan, dan volgt een dag van vergaande ascese met magere bouillon, twee blaadjes kropsla zonder dressing en een halve appel toe. Ook hebben zij àllemaal, àlle diëten uitgeprobeerd, waarbij het innemen van dubieuse preparaten (zoals schildklierextract) niet wordt vermeden. Eentje van hen is zelfs, uitsluitend op esthetische gronden, tot anorexia toe gegaan. Met uitstekende resultaten: zij was een heel jaar de magerste van ons allemaal.
Maar nee, de Française lijnt niet. Weet u wie niet lijnt? De Nederlandse vrouw. En zij is de mooiste vrouw van de hele wereld.
.