Gisteravond bij het zappen stuitte ik op een spotje voor hulp in tijden van crisis, over het kweken van wiet voor financiële doeleinden.
Een tiental adepten waren opgetrommeld, en, geheel volgens de wetten in PR-world, ze waren allemaal even bevallig, even blond, en even van het vrouwelijke geslacht. Navraag leerde dat hun man of vader met de kwekerij aan was komen zetten: een kniesoor die daarop lette. De dames stonden er immers veel mediagenieker voor dan de werkelijk verantwoordelijke kerels. Elk vertelde haar verhaal: dat hun mannen cq vaders de kwekerijen hadden opgezet omdat zij geld nodig hadden. Niet omdat ze zelf wiet rookten. High worden kwam niet in hun vocabulair voor. Het ging hier om de poen, en uitsluitend om de poen. Veel geld kon je blijkbaar verdienen met een goedje dat zo makkelijk groeide als brandnetels en dat de overheid in haar onmetelijke onwijsheid verboden had, waardoor de prijzen himmelhoog waren gerezen. Maar hoe hoog dan?
De dames stammelden een paar schattingen waarvan ze gehoord hadden. Ze werden prompt gecorrigeerd door de Coordinator van de Taskforce Aanpak Georganiseerde Hennepteelt, die voor de gelegenheid zijn uniform van de politie had aangetrokken. Hij wist pre-cies te vertellen hoeveel planten je op je zolderkamer kon verbouwen, en hoeveel cash het opleverde. En dat was veel. Heel veel. Voor de minst bedeelden ging hij zelfs zo ver de gouden tip te geven eerst aan te kloppen bij de georganiseerde misdaad voor het subsidiëren van het startkapitaal. Met, wederom, tot de komma de hoeveelheid euro's die de grote criminelen in jouw kleine plantage zouden investeren, en hoeveel jij daar weer van zou verdienen. Toen hij begon op te scheppen over het daadwerkelijk vangen van deze kleine boeven ging de microfoon geruisloos over naar de advocaat van dat geboefte, die stellig verkondigde dat de pakkans almost nihil was.
Vandaag was de telefoon roodgloeiend bj de softdrugsmaffia: koffersvol krakende euro's vinden hun weg naar de nieuwste en slimste boeren. Bij de Praxis rinkelt de kassa overuren: grote lampen en meterslange electradraden worden aangeschaft, timers en wat dies meer zij. De kleine detaillist voor wietkwerkersbenodigdheden wordt links gepasseerd: maandag zult u duizenden pakketten aantreffen in de tassen van de internetbodes. Ze bevatten alle hulpstukjes die verder nodig blijken te zijn voor het opzetten van een lucratief handeltje.
Heeft het vermarde PR-buro KesselKramer getekend voor deze briljante spot? Al past het geheel in hun stijl, het antwoord is nee. Het team van Rondom Tien is de maker. Ze zijn ermee in de race voor de Gouden Loekie.
Tip voor de Taskforce Aanpak Georganiseerde Hennepteelt: Verplicht iedere Nederlander één Marihu-plant in zijn woonkamer te kweken en aan de dichtsbijzijnde koffieshop te schenken. Zo los je de netelige kwestie van de achterdeur op.
Een tiental adepten waren opgetrommeld, en, geheel volgens de wetten in PR-world, ze waren allemaal even bevallig, even blond, en even van het vrouwelijke geslacht. Navraag leerde dat hun man of vader met de kwekerij aan was komen zetten: een kniesoor die daarop lette. De dames stonden er immers veel mediagenieker voor dan de werkelijk verantwoordelijke kerels. Elk vertelde haar verhaal: dat hun mannen cq vaders de kwekerijen hadden opgezet omdat zij geld nodig hadden. Niet omdat ze zelf wiet rookten. High worden kwam niet in hun vocabulair voor. Het ging hier om de poen, en uitsluitend om de poen. Veel geld kon je blijkbaar verdienen met een goedje dat zo makkelijk groeide als brandnetels en dat de overheid in haar onmetelijke onwijsheid verboden had, waardoor de prijzen himmelhoog waren gerezen. Maar hoe hoog dan?
De dames stammelden een paar schattingen waarvan ze gehoord hadden. Ze werden prompt gecorrigeerd door de Coordinator van de Taskforce Aanpak Georganiseerde Hennepteelt, die voor de gelegenheid zijn uniform van de politie had aangetrokken. Hij wist pre-cies te vertellen hoeveel planten je op je zolderkamer kon verbouwen, en hoeveel cash het opleverde. En dat was veel. Heel veel. Voor de minst bedeelden ging hij zelfs zo ver de gouden tip te geven eerst aan te kloppen bij de georganiseerde misdaad voor het subsidiëren van het startkapitaal. Met, wederom, tot de komma de hoeveelheid euro's die de grote criminelen in jouw kleine plantage zouden investeren, en hoeveel jij daar weer van zou verdienen. Toen hij begon op te scheppen over het daadwerkelijk vangen van deze kleine boeven ging de microfoon geruisloos over naar de advocaat van dat geboefte, die stellig verkondigde dat de pakkans almost nihil was.
Vandaag was de telefoon roodgloeiend bj de softdrugsmaffia: koffersvol krakende euro's vinden hun weg naar de nieuwste en slimste boeren. Bij de Praxis rinkelt de kassa overuren: grote lampen en meterslange electradraden worden aangeschaft, timers en wat dies meer zij. De kleine detaillist voor wietkwerkersbenodigdheden wordt links gepasseerd: maandag zult u duizenden pakketten aantreffen in de tassen van de internetbodes. Ze bevatten alle hulpstukjes die verder nodig blijken te zijn voor het opzetten van een lucratief handeltje.
Heeft het vermarde PR-buro KesselKramer getekend voor deze briljante spot? Al past het geheel in hun stijl, het antwoord is nee. Het team van Rondom Tien is de maker. Ze zijn ermee in de race voor de Gouden Loekie.
Tip voor de Taskforce Aanpak Georganiseerde Hennepteelt: Verplicht iedere Nederlander één Marihu-plant in zijn woonkamer te kweken en aan de dichtsbijzijnde koffieshop te schenken. Zo los je de netelige kwestie van de achterdeur op.