De crisis (nog steeds: what crisis?) blijkt de architekt te hebben bereikt. De burger, dat volledig door de architekt verguisd element, gaat in tijden van krapte zijn onderkomen wel even zelf ontwerpen.
Het lijkt me dat dat op zijn minst de praktische toepassing ervan zal vergroten. Want laten we eerlijk zijn, de architekten hebben dat gevolg van hun beroepsuitoefening niet hoog in het vaandel. Het liefst tekenen ze gebouwen waar geen levend wezen in mag. Vervolgens worden de prachtige strakke blokken met onmogelijke hoeken en materialen, zo kunstig mogelijk doch binnen het budget, na aflevering ingenomen door een kudde dieren in gezinsverband. Binnen de kortste keren hangen er planten aan het balkon of, horreur, wasrekken, worden er lelijke gordijnen opgehangen en fietsen of buggies bij de honderd er tegen aan geknald. De nachtmerrie van elke design-freak qui se respecte.
Mijn oplossing voor zowel het gekwetste esthetische gevoel van deze beroepsgroep, hun door de conjunctuur veroorzaakte pecuniaire krapte alsook het aldoor groeiende probleem van lelijke wildbouw langs de snelwegen: laat de architekten los op industriegebieden.
Bij elke vergunningaanvraag voor weer zo'n golfplaten en itonblokken kolos, stelt de overheid verplicht het aanstellen van een heuse architekt. Voor wat hoort wat. De gebouwentekenaar kan zijn lol niet op: hij kan het niet zo gek bedenken of het ontwerp in het bedrijfsleven gretig als vooruitstrevend wordt omarmd, als een manier om aan het suffe imago van achterlijke kunstonminnende middenstanders te ontsnappen. Daar is blijkbaar nog geld --getuige de niet aflatende bouwlust--, meer dan bij de door schandalen getergde sociale woningbouw. De bewoner van die laatste heeft dan geen last meer van het science-fictionachtige leefmilieu uit het brein van deze knappe koppen ontsproten. De overheid kan bezuinigen om Kunst in het openbaar, want Kunst zal nu worden gebouwd en Nederland krijgt er een primeur bij op wereld niveau: de design-bedrijventerreinen. We krijgen heel andere soorten bermtoeristen, die op de snelwegen gaan cruisen om de schoonheid van de omringende bebouwing te bewonderen. Als bijkomend voordeel verlaagt de snelheid zichzelf op deze godsonmogelijke vervoerslinten en kunnen de flitspalen op hok.
Zelden een idee gehad dat zoveel vliegen in een klap deed vangen.
.
Het lijkt me dat dat op zijn minst de praktische toepassing ervan zal vergroten. Want laten we eerlijk zijn, de architekten hebben dat gevolg van hun beroepsuitoefening niet hoog in het vaandel. Het liefst tekenen ze gebouwen waar geen levend wezen in mag. Vervolgens worden de prachtige strakke blokken met onmogelijke hoeken en materialen, zo kunstig mogelijk doch binnen het budget, na aflevering ingenomen door een kudde dieren in gezinsverband. Binnen de kortste keren hangen er planten aan het balkon of, horreur, wasrekken, worden er lelijke gordijnen opgehangen en fietsen of buggies bij de honderd er tegen aan geknald. De nachtmerrie van elke design-freak qui se respecte.
Mijn oplossing voor zowel het gekwetste esthetische gevoel van deze beroepsgroep, hun door de conjunctuur veroorzaakte pecuniaire krapte alsook het aldoor groeiende probleem van lelijke wildbouw langs de snelwegen: laat de architekten los op industriegebieden.
Bij elke vergunningaanvraag voor weer zo'n golfplaten en itonblokken kolos, stelt de overheid verplicht het aanstellen van een heuse architekt. Voor wat hoort wat. De gebouwentekenaar kan zijn lol niet op: hij kan het niet zo gek bedenken of het ontwerp in het bedrijfsleven gretig als vooruitstrevend wordt omarmd, als een manier om aan het suffe imago van achterlijke kunstonminnende middenstanders te ontsnappen. Daar is blijkbaar nog geld --getuige de niet aflatende bouwlust--, meer dan bij de door schandalen getergde sociale woningbouw. De bewoner van die laatste heeft dan geen last meer van het science-fictionachtige leefmilieu uit het brein van deze knappe koppen ontsproten. De overheid kan bezuinigen om Kunst in het openbaar, want Kunst zal nu worden gebouwd en Nederland krijgt er een primeur bij op wereld niveau: de design-bedrijventerreinen. We krijgen heel andere soorten bermtoeristen, die op de snelwegen gaan cruisen om de schoonheid van de omringende bebouwing te bewonderen. Als bijkomend voordeel verlaagt de snelheid zichzelf op deze godsonmogelijke vervoerslinten en kunnen de flitspalen op hok.
Zelden een idee gehad dat zoveel vliegen in een klap deed vangen.
.