Vrijdag 23 oktober bij Pauw & Witteman een debat tussen Emile Ratelband en Michiel Mulder, PvdA-lid van de Amsterdamse raad. Emile vond dat je best tegen homo's tekeer kon gaan. Homo's moesten zich maar leren verdedigen. Hij vond ook dat homosexualiteit een afwijking was. Michiel bleef steken in: u creëert een gevaarlijke sfeer. Kortom, het debat kwam niet ver. Allebei bleven zich achter hun oorspronkelijke standpunten verschuilen. Terwijl het zo veel beter had gekund.
Zoals dit:
ER: Ik zeg dat homosexualiteit een afwijking is en dat moet ik mogen zeggen.
MM: Ja dat klopt idd, ik ben zelf heel erg voor de vrijheid van meningsuiting, maar wij homosexuelen zijn al heel lang heel zielig en kunnen daar helemaal niet tegen.
ER: Dan moet u maar bij mij een cursus zelfverdediging volgen.
MM: Dat zou niet helpen, beste Emile. Want dat is het hem juist: wij homo's zijn mietjes, we kùnnen ons niet verdedigen. We zijn nu eenmaal zwak, dat hoort bij onze natuur. We hebben juist bescherming nodig van de maatschappij, ook van u. Zeker van u, zo'n grote sterke man...
ER [staat voor het eerst in zijn leven met een mond vol tanden en voelt tegelijkertijd een stijve opkomen]: ...
MM [pruilt zijn delicate lipjes]: En zeggen dat homosexualiteit een ziekte is, dat helpt ook niet, begrijpt u het nu wel?
ER: Ik heb niet "ziekte" gezegd, maar "afwijking". Het ìs een afwijking. Een afwijking van de norm. De norm, dat is iets kwantitatiefs. Daar kunt u of ik niets aan doen dat het zo is. In Nederland zijn de meeste mensen blanke hetero Nederlanders, dat is dus de norm. Elke minderheid die van die norm afwijkt mag ik vervolgens een afwijking noemen.
MM: Nou als u het zo uitlegt begrijp ik uw standpunt wat beter. Maar dan toch zou ik u heel nederig willen vragen om dat niet meer van de daken te schreeuwen. U bent een beroemdheid, een boel mensen nemen wat u zegt serieus. Die mensen zijn lang niet zo ontwikkeld als u, die vatten dat kwantitatieve niet, die denken dat u bedoelt dat wij vieze perverten zijn. Terwijl wij homo's het al zo moeilijk hebben. Kijk nou hoe lief we zijn, we doen geen vlieg kwaad... Dus al hebt u honderd keer gelijk, pleeaase, hou het een beetje stil, anders word ik morgenavond in de Reguliersbree in elkaar geramd en houdt u helemaal geen opponent over.
ER: Zoals u weet ben ik een mens die overloopt van sentimentaliteit. Uw smeekbede heeft mij diep geraakt. Ik zal mijn uiterste best doen om mij in het vervolg te beheersen. Ik kan echter niet beloven dat ik het nooit meer doe, want ik ben de grootste flapuit, en denken voor ik praat is niet mijn sterke kant. Maar ik zal het proberen, eerlijk waar, ik zal het heel erg proberen. Kijk, ik zet meteen een reminder in mijn mobieltje: "De homosexuele medemens ontzien." Zo dat is geregeld.
Emile Ratelband en Michiel Mulder staan gezamenlijk op en verlaten de set. De verbaasde tafelgenoten kijken hoe zij gearmd achter het decor verdwijnen. In de coulissen vraagt Candide, een journalist, wat ze aan het doen zijn. Emile zegt dan hartelijk: "Wij gaan een hotelletje pakken." Candide draait zich een laaste keer naar de camera toe en spreekt: "Tout est pour le mieux dans le meilleur des mondes." Het publiek zijgt tevree neer in de kussens van de bank. Zij gaan straks heerlijk slapen, in de wetenschap dat weer een conflikt met de zachte hand van tolerantie, wederzijds respekt en barmhartigheid is opgelost.
.
Zoals dit:
ER: Ik zeg dat homosexualiteit een afwijking is en dat moet ik mogen zeggen.
MM: Ja dat klopt idd, ik ben zelf heel erg voor de vrijheid van meningsuiting, maar wij homosexuelen zijn al heel lang heel zielig en kunnen daar helemaal niet tegen.
ER: Dan moet u maar bij mij een cursus zelfverdediging volgen.
MM: Dat zou niet helpen, beste Emile. Want dat is het hem juist: wij homo's zijn mietjes, we kùnnen ons niet verdedigen. We zijn nu eenmaal zwak, dat hoort bij onze natuur. We hebben juist bescherming nodig van de maatschappij, ook van u. Zeker van u, zo'n grote sterke man...
ER [staat voor het eerst in zijn leven met een mond vol tanden en voelt tegelijkertijd een stijve opkomen]: ...
MM [pruilt zijn delicate lipjes]: En zeggen dat homosexualiteit een ziekte is, dat helpt ook niet, begrijpt u het nu wel?
ER: Ik heb niet "ziekte" gezegd, maar "afwijking". Het ìs een afwijking. Een afwijking van de norm. De norm, dat is iets kwantitatiefs. Daar kunt u of ik niets aan doen dat het zo is. In Nederland zijn de meeste mensen blanke hetero Nederlanders, dat is dus de norm. Elke minderheid die van die norm afwijkt mag ik vervolgens een afwijking noemen.
MM: Nou als u het zo uitlegt begrijp ik uw standpunt wat beter. Maar dan toch zou ik u heel nederig willen vragen om dat niet meer van de daken te schreeuwen. U bent een beroemdheid, een boel mensen nemen wat u zegt serieus. Die mensen zijn lang niet zo ontwikkeld als u, die vatten dat kwantitatieve niet, die denken dat u bedoelt dat wij vieze perverten zijn. Terwijl wij homo's het al zo moeilijk hebben. Kijk nou hoe lief we zijn, we doen geen vlieg kwaad... Dus al hebt u honderd keer gelijk, pleeaase, hou het een beetje stil, anders word ik morgenavond in de Reguliersbree in elkaar geramd en houdt u helemaal geen opponent over.
ER: Zoals u weet ben ik een mens die overloopt van sentimentaliteit. Uw smeekbede heeft mij diep geraakt. Ik zal mijn uiterste best doen om mij in het vervolg te beheersen. Ik kan echter niet beloven dat ik het nooit meer doe, want ik ben de grootste flapuit, en denken voor ik praat is niet mijn sterke kant. Maar ik zal het proberen, eerlijk waar, ik zal het heel erg proberen. Kijk, ik zet meteen een reminder in mijn mobieltje: "De homosexuele medemens ontzien." Zo dat is geregeld.
Emile Ratelband en Michiel Mulder staan gezamenlijk op en verlaten de set. De verbaasde tafelgenoten kijken hoe zij gearmd achter het decor verdwijnen. In de coulissen vraagt Candide, een journalist, wat ze aan het doen zijn. Emile zegt dan hartelijk: "Wij gaan een hotelletje pakken." Candide draait zich een laaste keer naar de camera toe en spreekt: "Tout est pour le mieux dans le meilleur des mondes." Het publiek zijgt tevree neer in de kussens van de bank. Zij gaan straks heerlijk slapen, in de wetenschap dat weer een conflikt met de zachte hand van tolerantie, wederzijds respekt en barmhartigheid is opgelost.
.