Elke dag staan de dagbladen vol afschuwelijke details over verre rampen. Moet je al dat negatief nieuws over je heen laten komen?
2 punten:
1-de mens is sensatiebelust
2-het nieuws is een bedrijfstak, dat winst wil maken, hetzij in kijkcijfers, hetzij in harde euro's, het liefst in allebei.
Zolang de wereld klein was, beperkt door gebrek aan snel vervoer tot je eigen streekje, konden twee bovengenoemde stellingen fijn naast elkaar bestaan, zonder de atsmosfeer van de bevolking te vergallen. Je hoorde zo nu en dan iets vreselijks: een kind dat overleed aan de polio, een arbeider wiens arm in de snijmachine verdween, een man die uit jalousie zijn vrouw bewusteloos sloeg... Een paar dagen gonsde de buurt ervan en daarna ging de storm liggen en kon je je weer richten op je eigen leventje, met zijn ups en downs. Er werd toen in minuten per dag geteld meer gelachen.
Nu kan dat niet meer. De wereld is grenzeloos. In die wereld gebeuren zowel lieve leuke dingen als rampen. Maar omdat lieftallig nieuws niemand interesseert worden de rampen uitvergroot en dag in dag uit, jaar in jaar uit, in een constante stroom van lawaaiïge beelden over het collectieve bewustzijn uitgebraakt. Omdat discussies daarover gaan, moet je wel meedoen. Nieuws is zodoende een in zijn eigen staart bijtend monster geworden.
Het gekke is dat sex niet tentoongesteld mag. Geweld en gruwelijkheden wel. Dit terwijl sex heel goed verkoopt. Ik zie liever een krant vol sex dan een krant vol onthoofde heidenen en afgehakte ledematen van afrikaanse albino's. Hier ligt mijns inziens een schone taak voor onze hoeders van de wet.
De pro's en con's hebben allebei gelijk, maar het is een discussie waar gelijk niet toe doet. Natuurlijk moeten we op de hoogte blijven. In deze kenniseconomie speel je jezelf de laan uit als je je als een hermiet op een kale berg van onwetendheid verbant. Aan de andere kant zou het geen kwaad kunnen om heel eventjes bij het fenomeen nieuws stil te blijven en ons af te vragen: Moet ik weten dat een chinese mijn is ontploft? Dat de melk in Oeganda vergiftigd was? Hebben we hier niet een overkill? Maakt dat ons niet verschrikkelijk ongelukkig?
Misschien zie ik ze vliegen. Het zou zomaar kunnen dat juist het besef dat andere volkeren het minder getroffen hebben dan wij voor een verhoogde staat van gelukzaligheid zorgt. Dat zeggen althans de adepten van relatief geluk. Een teken daarvan kan zijn dat het binnenlands nieuws altijd rooskleuriger is dan de pagina's buitenland: die zijn pas bloedstollend. Ik denk het echter niet: het wordt steeds meer verdacht om openlijk blij te zijn. Voor je het weet ben je een grote egoïst omdat je je het leed van de wereld niet genoeg aantrekt.
.
2 punten:
1-de mens is sensatiebelust
2-het nieuws is een bedrijfstak, dat winst wil maken, hetzij in kijkcijfers, hetzij in harde euro's, het liefst in allebei.
Zolang de wereld klein was, beperkt door gebrek aan snel vervoer tot je eigen streekje, konden twee bovengenoemde stellingen fijn naast elkaar bestaan, zonder de atsmosfeer van de bevolking te vergallen. Je hoorde zo nu en dan iets vreselijks: een kind dat overleed aan de polio, een arbeider wiens arm in de snijmachine verdween, een man die uit jalousie zijn vrouw bewusteloos sloeg... Een paar dagen gonsde de buurt ervan en daarna ging de storm liggen en kon je je weer richten op je eigen leventje, met zijn ups en downs. Er werd toen in minuten per dag geteld meer gelachen.
Nu kan dat niet meer. De wereld is grenzeloos. In die wereld gebeuren zowel lieve leuke dingen als rampen. Maar omdat lieftallig nieuws niemand interesseert worden de rampen uitvergroot en dag in dag uit, jaar in jaar uit, in een constante stroom van lawaaiïge beelden over het collectieve bewustzijn uitgebraakt. Omdat discussies daarover gaan, moet je wel meedoen. Nieuws is zodoende een in zijn eigen staart bijtend monster geworden.
Het gekke is dat sex niet tentoongesteld mag. Geweld en gruwelijkheden wel. Dit terwijl sex heel goed verkoopt. Ik zie liever een krant vol sex dan een krant vol onthoofde heidenen en afgehakte ledematen van afrikaanse albino's. Hier ligt mijns inziens een schone taak voor onze hoeders van de wet.
De pro's en con's hebben allebei gelijk, maar het is een discussie waar gelijk niet toe doet. Natuurlijk moeten we op de hoogte blijven. In deze kenniseconomie speel je jezelf de laan uit als je je als een hermiet op een kale berg van onwetendheid verbant. Aan de andere kant zou het geen kwaad kunnen om heel eventjes bij het fenomeen nieuws stil te blijven en ons af te vragen: Moet ik weten dat een chinese mijn is ontploft? Dat de melk in Oeganda vergiftigd was? Hebben we hier niet een overkill? Maakt dat ons niet verschrikkelijk ongelukkig?
Misschien zie ik ze vliegen. Het zou zomaar kunnen dat juist het besef dat andere volkeren het minder getroffen hebben dan wij voor een verhoogde staat van gelukzaligheid zorgt. Dat zeggen althans de adepten van relatief geluk. Een teken daarvan kan zijn dat het binnenlands nieuws altijd rooskleuriger is dan de pagina's buitenland: die zijn pas bloedstollend. Ik denk het echter niet: het wordt steeds meer verdacht om openlijk blij te zijn. Voor je het weet ben je een grote egoïst omdat je je het leed van de wereld niet genoeg aantrekt.
.