Als je maar lang genoeg in het circuit van buurtbijeenkomsten en overleg met instanties vertoeft dan begrijp je: democratie is een wassen neus. Dictatuur in vermomming.
Waar het in een besluittrajekt van de overheid om gaat is het mandaat van het volk krijgen. Dus wordt er van alles achter gesloten deuren besloten en daar achteraan een openbare vergadering belegd. Wat de aanwezigen ook zeggen, het besluit wordt toch doorgedrukt. Het zou mij niet verbazen als de regenten cursussen krijgen voorgeschoteld (op onze kosten uiteraard): "Hoe leg ik hoi polloi in de luren" of "Hoe krijg ik hoe dan ook het fiat van de massa". Na een verhitte inspraakavond komt er steevaast in de notulen: "De partijen hebben uiteindelijk overeenstemming bereikt."
Barendrecht: gas in de grond pompen. Volk er tegen. Al begrijp ik niet helemaal waarom. Ze hebben immers eeuwen op een gasbel gewoond, een gevaarlijke gasbel met ontploffingsgevaar; nu wordt de poreuse struktuur ver onder hun voeten geïnjecteerd met een luie versie van dat gas en is het alle hens aan dek. Maar goed. Het gaat mij hier niet om wie gelijk heeft, maar om besluitvorming. Op 1 december bobo's naar een inspraakavond, waar de inwoners urenlang hun tegenargumenten aaneen rijgen. Desperate kreten: "Maar we willen het gewoon niet" mogen niet baten, ministers Van der Hoeven en Cramer leggen geduldig uit hoe de bewoners tot in lengte van dagen gelegenheid krijgen bezwaar te maken. Ja, bezwaar maken mag -- moet zelfs, als een welkome veiligheidsklep, een afleidingsmanoeuvre -- maar nergens zullen ze de bezwaren erkennen als iets wezenlijks. Dat maar liefst twee ministers zich daarvoor uit het behaaglijke van het presinterklaassfeertje in huis ontworstelden toont aan hoe belangrijk de kwestie voor de regering is. Als ik van de aktiegroep "CO2=Nee" was dan wist ik nu wel hoe de zaken voor liggen en zou ik mijn kracht richten op zinvollere bezigheden.
Ik heb in levende lijve meegemaakt dat de overmacht aan protesteerders in een bepaalde zaak duidelijk was. De regeerders dreigden zich daar niets van aan te trekken en wilden het afbraakplan toch door laten gaan. Dus werd er aangedrongen om een stemming. Meer dan driekwart van de aanwezigen staken hun handje om hoog. In de notulen stond dat er weliswaar neestemmers waren geweest, maar niet in de mate dat het een belemmering voor de uitvoering kon zijn. We hebben toen met groot trammelant van media-aandacht toch onze zin gekregen, maar het was hard werken dat kan ik u vertellen. En 10 jaar later hebben de autoriteiten de boel toch weer terug gedraaid, in een besloten zitting waar geen inspraak geduld werd.
Dat is maar een van de voorbeelden die ik persoonlijk heb meegemaakt. Dat is nou een voordeel van het ouder worden: je maakt dingen mee. Op een gegeven moment worden jou geen knollen meer voor citroenen verkocht. Je doorziet het circus perpetuus, maar helaas kun je er, nog steeds, niets aan doen.
PS 4 nov.2010: Mocht u een bewijs nodig hebben dat ik uit mijn nek lul, be my guest. De overheid staakt het opslaan van CO2 onder Barendrecht, de stichting CO2=Nee wordt opgedoekt.
Waar het in een besluittrajekt van de overheid om gaat is het mandaat van het volk krijgen. Dus wordt er van alles achter gesloten deuren besloten en daar achteraan een openbare vergadering belegd. Wat de aanwezigen ook zeggen, het besluit wordt toch doorgedrukt. Het zou mij niet verbazen als de regenten cursussen krijgen voorgeschoteld (op onze kosten uiteraard): "Hoe leg ik hoi polloi in de luren" of "Hoe krijg ik hoe dan ook het fiat van de massa". Na een verhitte inspraakavond komt er steevaast in de notulen: "De partijen hebben uiteindelijk overeenstemming bereikt."
Barendrecht: gas in de grond pompen. Volk er tegen. Al begrijp ik niet helemaal waarom. Ze hebben immers eeuwen op een gasbel gewoond, een gevaarlijke gasbel met ontploffingsgevaar; nu wordt de poreuse struktuur ver onder hun voeten geïnjecteerd met een luie versie van dat gas en is het alle hens aan dek. Maar goed. Het gaat mij hier niet om wie gelijk heeft, maar om besluitvorming. Op 1 december bobo's naar een inspraakavond, waar de inwoners urenlang hun tegenargumenten aaneen rijgen. Desperate kreten: "Maar we willen het gewoon niet" mogen niet baten, ministers Van der Hoeven en Cramer leggen geduldig uit hoe de bewoners tot in lengte van dagen gelegenheid krijgen bezwaar te maken. Ja, bezwaar maken mag -- moet zelfs, als een welkome veiligheidsklep, een afleidingsmanoeuvre -- maar nergens zullen ze de bezwaren erkennen als iets wezenlijks. Dat maar liefst twee ministers zich daarvoor uit het behaaglijke van het presinterklaassfeertje in huis ontworstelden toont aan hoe belangrijk de kwestie voor de regering is. Als ik van de aktiegroep "CO2=Nee" was dan wist ik nu wel hoe de zaken voor liggen en zou ik mijn kracht richten op zinvollere bezigheden.
Ik heb in levende lijve meegemaakt dat de overmacht aan protesteerders in een bepaalde zaak duidelijk was. De regeerders dreigden zich daar niets van aan te trekken en wilden het afbraakplan toch door laten gaan. Dus werd er aangedrongen om een stemming. Meer dan driekwart van de aanwezigen staken hun handje om hoog. In de notulen stond dat er weliswaar neestemmers waren geweest, maar niet in de mate dat het een belemmering voor de uitvoering kon zijn. We hebben toen met groot trammelant van media-aandacht toch onze zin gekregen, maar het was hard werken dat kan ik u vertellen. En 10 jaar later hebben de autoriteiten de boel toch weer terug gedraaid, in een besloten zitting waar geen inspraak geduld werd.
Dat is maar een van de voorbeelden die ik persoonlijk heb meegemaakt. Dat is nou een voordeel van het ouder worden: je maakt dingen mee. Op een gegeven moment worden jou geen knollen meer voor citroenen verkocht. Je doorziet het circus perpetuus, maar helaas kun je er, nog steeds, niets aan doen.
PS 4 nov.2010: Mocht u een bewijs nodig hebben dat ik uit mijn nek lul, be my guest. De overheid staakt het opslaan van CO2 onder Barendrecht, de stichting CO2=Nee wordt opgedoekt.