Jullie kennen vast Idols. Nou, vergeet het ook maar meteen, want we hebben nu Holland's got talent. Veel. Beter.
De uitzending van vandaag, vrijdag de 13de, was een tv-moment van jewelste. De acts waren zonder uitzondering beregoed.
Het publiek stemde. Onze favorieten werden, heel voorspelbaar, weggestemd. De operazangeres mocht daarentegen door naar de finale. Aan de jury (La Paay, Gordon, en een of andere engelstalige deskundige op het gebied van de dans), de moeilijke taak om nog een finalist uit de twee volgenden te kiezen. En laat dat nou (toevallig) gaan om de twee enige kinderen die mee deden.
Een onmogelijke opgave, een Ordeel van Salomon. De jury weigerde te kiezen, maar Robert ten Brink bleef onverbiddelijk: één van die twee moest het worden. De tijd verstreek, de spanning werd steeds groter. Het jongetje barste in hartstochtelijk gehuil: de tranen biggelden over zijn wangetjes. Het meisje hield zich groot en schattig. La Paay hield het tenauwerdood droog, en gaf uit volkomen begrijpelijke onmacht het stokje over aan haar dochter, die op de tribune zat. De danser schoof het af op Gordon.
Ik ben geen fan van die überBN'er, maar mijn achting voor hem steeg die minuut tot ongekende hoogte. Als enige had hij uiteindelijk de guts om in de ring te werpen: "Fuck it. We doen dit niet. Ze mogen alledrie naar de finale." Hij had een Nederlandse oplossing gevonden voor dat duivelse dilemma. Een menslievende, pragmatische oplossing, buiten de Regels om. De hele zaal stond op en brak in oorverdovend applaus. Ten Brink moest zwichten voor zoveel wijsheid, en hij werd zeker niet teruggefloten door het oortje. Volgende week worden ze toch allebei per sms weggebonjourd, en mag de nachtegaal haar trofee ophalen.
Tip van Mijnheer Oud Zeikwijf: laat geen kinderen toe tot de finale. Ze mogen mee doen, maar voor dat het zover is, moeten ze naar huis. We hoeven niet elke wanstaltige whim van de VS klakkeloos na te doen.
.
De uitzending van vandaag, vrijdag de 13de, was een tv-moment van jewelste. De acts waren zonder uitzondering beregoed.
Het publiek stemde. Onze favorieten werden, heel voorspelbaar, weggestemd. De operazangeres mocht daarentegen door naar de finale. Aan de jury (La Paay, Gordon, en een of andere engelstalige deskundige op het gebied van de dans), de moeilijke taak om nog een finalist uit de twee volgenden te kiezen. En laat dat nou (toevallig) gaan om de twee enige kinderen die mee deden.
Een onmogelijke opgave, een Ordeel van Salomon. De jury weigerde te kiezen, maar Robert ten Brink bleef onverbiddelijk: één van die twee moest het worden. De tijd verstreek, de spanning werd steeds groter. Het jongetje barste in hartstochtelijk gehuil: de tranen biggelden over zijn wangetjes. Het meisje hield zich groot en schattig. La Paay hield het tenauwerdood droog, en gaf uit volkomen begrijpelijke onmacht het stokje over aan haar dochter, die op de tribune zat. De danser schoof het af op Gordon.
Ik ben geen fan van die überBN'er, maar mijn achting voor hem steeg die minuut tot ongekende hoogte. Als enige had hij uiteindelijk de guts om in de ring te werpen: "Fuck it. We doen dit niet. Ze mogen alledrie naar de finale." Hij had een Nederlandse oplossing gevonden voor dat duivelse dilemma. Een menslievende, pragmatische oplossing, buiten de Regels om. De hele zaal stond op en brak in oorverdovend applaus. Ten Brink moest zwichten voor zoveel wijsheid, en hij werd zeker niet teruggefloten door het oortje. Volgende week worden ze toch allebei per sms weggebonjourd, en mag de nachtegaal haar trofee ophalen.
Tip van Mijnheer Oud Zeikwijf: laat geen kinderen toe tot de finale. Ze mogen mee doen, maar voor dat het zover is, moeten ze naar huis. We hoeven niet elke wanstaltige whim van de VS klakkeloos na te doen.
.