Ik lig heus niet de hele tijd te chillen. Soms doe ik ook wat. Zoals afgelopen zondag naar de überelitaire modeshow van couturière Colette van Landuyt togen, ergens in de oude polder.
Voor de gelegenheid moest ik getooid in kleding van de ontwerpster, en in juwelen van society goudsmit Brigitta Sueters. Eenmaal behangen reden we, terwijl tout Amsterdam naar de UITmarkt trok, door verzopen landsweggetjes naar de plaats delict: een eeuwenoude boerderij, restyled in zen-strakte en -leegte door trendy architekten.
We namen plaats. De verwachting was om meterslange anorexiapatiënten te zien dartelen in kunstzinnige gewaden. Maar nee. Na de openingsspeech ('zelfperceptie in kleding', 'wanideeën van de 21ste eeuw', 'continuïteit in tijd en ruimte', 'continuïteit in discontinuïteit en discontinuïteit in continuïteit'), kregen wij een heuse striptease voorgeschoteld, gegeven door één model. Één. En bepaald geen Kate Moss-geval. Een prachtige vrouw, met een adembenemend schoon gezicht, heuse kont en dito heupen. Een vrouw die het publiek, kunstzinnige dames van middelbare leeftijd, nu eens echt zin gaf om iets te kopen, zonder bang te zijn rond te moeten lopen in iets dat ontworpen is voor graatmagere karkassen van een jaar of 15.
Ze trad binnen, gehuld in een niemendalletje van mosgroene zijde, met een reiskoffertje aan de hand. Ze plaatste de koffer op een tafel en ging uitpakken. De bovenste laag van het niemendalletje ging eruit, en ze deed een jurk aan. En een strohoed op, die met zijn brede rand toch wel in opgevouwen staat in de deksel van het krappe (30 x 40 cm) valiesje wist te passen. Vervolgens deed ze een ander gewaad aan, en nog een, en nog een. Het leek wel een gocheltruc: De koffer bleek genoeg kleding van allerlei allooi te bevatten om een week lang onberispelijk te recreëren in een of andere chique zone, nacht- en regenkleding incluis.
Na de show liep ik met een glaasje witte wijn tussen heren in toga's en dames in effen kleuren van exclusief textiel me een beetje te vervelen tot ik tegen een extravagante vogel botste. Ik vroeg hem ironisch of hij zijn glittertopje ook bij Van Landuyt had gekocht en hij antwoordde:
'Nee dat mag ik niet dragen. Ik ben onder contract bij Dior.'
Ik was warempel gestuit op een geheime spion van de Parijse couturier, op een van zijn strooptochten langs de Europese avant garde. Als dat geen journalistiek van de hoogste plank is!
Deze column is op AT5.nl verschenen.
Voor de gelegenheid moest ik getooid in kleding van de ontwerpster, en in juwelen van society goudsmit Brigitta Sueters. Eenmaal behangen reden we, terwijl tout Amsterdam naar de UITmarkt trok, door verzopen landsweggetjes naar de plaats delict: een eeuwenoude boerderij, restyled in zen-strakte en -leegte door trendy architekten.
We namen plaats. De verwachting was om meterslange anorexiapatiënten te zien dartelen in kunstzinnige gewaden. Maar nee. Na de openingsspeech ('zelfperceptie in kleding', 'wanideeën van de 21ste eeuw', 'continuïteit in tijd en ruimte', 'continuïteit in discontinuïteit en discontinuïteit in continuïteit'), kregen wij een heuse striptease voorgeschoteld, gegeven door één model. Één. En bepaald geen Kate Moss-geval. Een prachtige vrouw, met een adembenemend schoon gezicht, heuse kont en dito heupen. Een vrouw die het publiek, kunstzinnige dames van middelbare leeftijd, nu eens echt zin gaf om iets te kopen, zonder bang te zijn rond te moeten lopen in iets dat ontworpen is voor graatmagere karkassen van een jaar of 15.
Ze trad binnen, gehuld in een niemendalletje van mosgroene zijde, met een reiskoffertje aan de hand. Ze plaatste de koffer op een tafel en ging uitpakken. De bovenste laag van het niemendalletje ging eruit, en ze deed een jurk aan. En een strohoed op, die met zijn brede rand toch wel in opgevouwen staat in de deksel van het krappe (30 x 40 cm) valiesje wist te passen. Vervolgens deed ze een ander gewaad aan, en nog een, en nog een. Het leek wel een gocheltruc: De koffer bleek genoeg kleding van allerlei allooi te bevatten om een week lang onberispelijk te recreëren in een of andere chique zone, nacht- en regenkleding incluis.
Na de show liep ik met een glaasje witte wijn tussen heren in toga's en dames in effen kleuren van exclusief textiel me een beetje te vervelen tot ik tegen een extravagante vogel botste. Ik vroeg hem ironisch of hij zijn glittertopje ook bij Van Landuyt had gekocht en hij antwoordde:
'Nee dat mag ik niet dragen. Ik ben onder contract bij Dior.'
Ik was warempel gestuit op een geheime spion van de Parijse couturier, op een van zijn strooptochten langs de Europese avant garde. Als dat geen journalistiek van de hoogste plank is!
Deze column is op AT5.nl verschenen.