Ooit hield ik dramatisch veel van Amsterdam. Amsterdam, de mooiste hoofdstad op aarde. De leukste ook, de fijnste, de groenste. Een minihoofdstad, een werelddorp, met alles wat een hoofdstad een hoofdstad maakt: cultuur van de hoogste plank, de intellectuele lieden van het land, hoogwaardig onderwijs, prachtige winkels, hippe lui, een bruisend nachtleven, maar dan zonder de hectiek en de kilte van een megapool. Het is niet zo dat ik niet meer van Amsterdam hou, het is dat het meer op rouwen is gaan lijken.
Alles wat Amsterdam uniek maakte is verdwenen; het barst uit haar voegen en de Grote Hark is erover heen gegaan. Mijn geliefde stad lijkt steeds meer op een willekeurige Europese metropool van de middenmoot.
En als de moker van die middelmaat op je kop valt, zoals mij de afgelopen drie jaar veelvuldig is gebeurd, dan wil je wel eens de hoop verliezen, dat Amsterdam ooit weer het centrum van vrolijke ongepastheid wordt. Hoe heilzaam is het dan als je opeens op een avondje Circurieus wordt getrakteerd. In de spiegeltent op Strand West (een exponent van cabaret Casablanca op de Zeedijk) vergat ik even de truttigheid, de regelzucht, de fatsoenrakkerij, de visieloze geesten die van mijn gekke wilde Mokum een keurige dame met een paars permanentje proberen te maken. In Circurieus volgen ze elkaar op, de knotsdwaze acts van hilarische tovenaars, in een setting van bordeauxrood fluweel en kroonluchters. Je moet er van houden, van dat sfeertje, van burlesque en vaudeville met een vleugje freakshow, maar o zo warmbloedig Amsterdams.
Wat niets zegt over het niveau. Ramana de zwevende fakir, die op de uitgestoken arm van zijn assistente gaat staan, Rodolfo Ravissant de weergaloze pianist, Mario Magic de grappige goochelaar, Celsius de scheermessenvretende Dracula, Fifi l'Amour die haar burka aan de wilgen hangt en zingt "I wanna be nasty, I wanna be bad", Lady Charity met "good old fashioned community singing": wereldclasse. Alleen het geluid is oorvernietigend. Neem dus oordopjes mee (het werkt!) als u er met de Kerst naar toe gaat. Want dan staan ze er namelijk weer!
Dit stukkie verscheen eerder op AT5.
Alles wat Amsterdam uniek maakte is verdwenen; het barst uit haar voegen en de Grote Hark is erover heen gegaan. Mijn geliefde stad lijkt steeds meer op een willekeurige Europese metropool van de middenmoot.
En als de moker van die middelmaat op je kop valt, zoals mij de afgelopen drie jaar veelvuldig is gebeurd, dan wil je wel eens de hoop verliezen, dat Amsterdam ooit weer het centrum van vrolijke ongepastheid wordt. Hoe heilzaam is het dan als je opeens op een avondje Circurieus wordt getrakteerd. In de spiegeltent op Strand West (een exponent van cabaret Casablanca op de Zeedijk) vergat ik even de truttigheid, de regelzucht, de fatsoenrakkerij, de visieloze geesten die van mijn gekke wilde Mokum een keurige dame met een paars permanentje proberen te maken. In Circurieus volgen ze elkaar op, de knotsdwaze acts van hilarische tovenaars, in een setting van bordeauxrood fluweel en kroonluchters. Je moet er van houden, van dat sfeertje, van burlesque en vaudeville met een vleugje freakshow, maar o zo warmbloedig Amsterdams.
Wat niets zegt over het niveau. Ramana de zwevende fakir, die op de uitgestoken arm van zijn assistente gaat staan, Rodolfo Ravissant de weergaloze pianist, Mario Magic de grappige goochelaar, Celsius de scheermessenvretende Dracula, Fifi l'Amour die haar burka aan de wilgen hangt en zingt "I wanna be nasty, I wanna be bad", Lady Charity met "good old fashioned community singing": wereldclasse. Alleen het geluid is oorvernietigend. Neem dus oordopjes mee (het werkt!) als u er met de Kerst naar toe gaat. Want dan staan ze er namelijk weer!
Dit stukkie verscheen eerder op AT5.