Weten jullie nog van de toestand omtrent crèches: de buren konden ze niet meer verdragen en gingen eieren en zo gooien? Hoe schön. Een mini-oorlog in de stad. Een oorlog tussen wrede lelijke oude mensen en schattige hummeltjes die er niets aan kunnen doen dat ze zoveel decibels produceren.
Niet dat ik bij voorbaat op de hand van die laatsten ben, hoor, ik niet. Mij kun je heel goed martelen met geluid. Met een deadline aan de broek ben ik niet meer zo zen, nee. Dan zou ik weleens zo'n cherubijntje hoogstpersoonlijk het lieve nekje willen omdraaien, kijken hoe die dan gilt (eieren gooien... pff... mietjes). Maar goed, dat mag niet.
Daarom mijn oplossing: Laat de gillende kinderen voorgoed achter op de crèche. Ze komen er niet meer van af, tenzij ze bij het opgroeien het onderdeel 'stil worden' onder de knie krijgen. "Hee" zult u roepen, "maar dan hebben wij alsnog last van het geschreeuw!" "Ja" zeg ik dan, "maar de bùren van het schepsel niet meer."
Want dat is wat de omwonenden van kinderopvang zich vaak niet realiseren: dat de schreeuwlelijkerds ook een huis hebben, waar ze 's avonds (en 's nachts) vanzelfsprekend doorgaan met krijsen. Met mijn oplossing beperk je de omvang van het probleem. Je verlost ouders en buren ervan. Je bepaalt het probleem op geografische wijze, als het ware. Op een gegeven moment is iedereen die dat niet kan verdragen verhuisd, opgenomen of dood en heerst er in de rest van de stad wat dat betreft een weldadige stilte.
Nu nog oplossingen bedenken voor het overige stadslawaai. Ik werk eraan. Iets zegt mij dat het ook zoiets wordt.
Eerder verschenen op AT5.
Niet dat ik bij voorbaat op de hand van die laatsten ben, hoor, ik niet. Mij kun je heel goed martelen met geluid. Met een deadline aan de broek ben ik niet meer zo zen, nee. Dan zou ik weleens zo'n cherubijntje hoogstpersoonlijk het lieve nekje willen omdraaien, kijken hoe die dan gilt (eieren gooien... pff... mietjes). Maar goed, dat mag niet.
Daarom mijn oplossing: Laat de gillende kinderen voorgoed achter op de crèche. Ze komen er niet meer van af, tenzij ze bij het opgroeien het onderdeel 'stil worden' onder de knie krijgen. "Hee" zult u roepen, "maar dan hebben wij alsnog last van het geschreeuw!" "Ja" zeg ik dan, "maar de bùren van het schepsel niet meer."
Want dat is wat de omwonenden van kinderopvang zich vaak niet realiseren: dat de schreeuwlelijkerds ook een huis hebben, waar ze 's avonds (en 's nachts) vanzelfsprekend doorgaan met krijsen. Met mijn oplossing beperk je de omvang van het probleem. Je verlost ouders en buren ervan. Je bepaalt het probleem op geografische wijze, als het ware. Op een gegeven moment is iedereen die dat niet kan verdragen verhuisd, opgenomen of dood en heerst er in de rest van de stad wat dat betreft een weldadige stilte.
Nu nog oplossingen bedenken voor het overige stadslawaai. Ik werk eraan. Iets zegt mij dat het ook zoiets wordt.
Eerder verschenen op AT5.