Wisten jullie dat de postkantoren binnenkort dicht gaan? ALLE postkantoren? Ik verzin het niet.
De mijne dus ook, aan het Waterlooplein. Een klein drama. Heb al veelvuldig staan treuren met het baliepersoneel (5000 man ontslagen!), met mijn ziel onder de arm gelopen, steen en been geklaagd. Het is onherroeppelijk: het filiaal gaat eraan. Met het ING-enclaafje dat erbij hoort. En dàt, lieve Amsterdammertjes, zal ik niet betreuren. In tegendeel! Ik juich. Hoort u mijn verhaal.
Waar het ING-enclaafje bij het postkantoor op het Waterlooplein voor dient is mij al jaren een raadsel. Daar zìt wel iemand, en zelfs soms twee iemanden, maar wat ze daar doen is volstrekt onduidelijk. Àlle vragen die je daar stelt worden steevast beantwoord met: "Dat kunt u thuis ook doen, mevrouw." Zoals gisteren. De bankbeambte bestaat dit keer uit een padachtig wezen van het vrouwelijk geslacht, dat zo vergroeid is met haar stoel, dat ze er met geen mogelijkheid meer uit te krijgen valt. Het postkantoor is, zoals altijd na tienen, afgeladen. Voor de ING-balie, echter, is het leeg. Blijkbaar heeft iedereen al lang begrepen dat daar niets bruikbaars te halen valt. Ik waag een allerlaatste poging. Ik ben voor een opdracht uit Ierland betaald met een (Ierse) cheque. Een vette Ierse cheque, als u het wilt weten. Die schuif ik onder de neus van het bebrilde schepsel aan de balie.
"O maar dat moet u thuis doen, mevrouw." En ze print een A4'tje uit met instructies, die ze zonet uit ING.nl heeft opgevist. Ze kijkt vervolgens over mij heen naar een niet bestaande rij, zo van: "Ik ben klaar met u, gaat u nu maar weg." Ik draai me om: niemand. Dus begin ik ter plekke de handleiding hardop voor te lezen.
-Laat ik het maar hier invullen, dan hoef ik niet vermoord en beroofd te worden op weg naar huis. Hier staat dat ik de cheque rectoverso moet kopiëren. Zou u dat voor mij willen doen? (ik wijs naar het fonkelnieuwe kopieerapparaat achter haar).
-Kopiëren doet u daar. (Ze wijst naar de zaal waar een afgetrapte muntjesapparaat staat).
-Oké. Ik moet de cheque dan opsturen naar de ING. Hebt u zo'n envelop van de ING voor mij?
-Nee.
-Maar die heb ik wel eens hier gehaald...
-Daar staat een antwoordnummer op. Dat gaat niet.
-Dat streep ik toch door?
-Mevrouw, u krijgt geen envelop van me. Laat uw klanten de volgende keer het geld maar overmaken.
Op dat punt aanbeland, bedenk ik als oplossing om een verjaardagskaartje (voorzien van envelop) in het postkantoorgedeelte aan te schaffen, alsmede een postzegel (nr.1). Ik begeef me naar de kopieerkolos (onderweg mompelend "Ik ben al lang blij dàt ze betalen"), alwaar ik besef dat ik voor vertrek mijn portemonnee leeg heb geschud in de kinderpot (de pot voor kleingeld voor de
kinderen); ik heb geen munten bij me, kan dus niet kopiëren. Een stemmetje in mijn hoofd oppert nog: "Wisselen kun je aan de balie van het postkant..." maar dat wordt wreed geïnterrumpeerd door een krachtigere stem die de stekker uit die heilloze onderneming haalt en mij, met cheque en al, naar huis stuurt.
De sluiting van mijn filiaal aan het Waterlooplein doet mij huilen, maar dat ze in hun val de ING-post meesleuren is een mieters voorbeeld van "elk
nadeel heb zijn voordeel." I shall dance on their grave.
Eerder op AT5 gepubliceerd.
De mijne dus ook, aan het Waterlooplein. Een klein drama. Heb al veelvuldig staan treuren met het baliepersoneel (5000 man ontslagen!), met mijn ziel onder de arm gelopen, steen en been geklaagd. Het is onherroeppelijk: het filiaal gaat eraan. Met het ING-enclaafje dat erbij hoort. En dàt, lieve Amsterdammertjes, zal ik niet betreuren. In tegendeel! Ik juich. Hoort u mijn verhaal.
Waar het ING-enclaafje bij het postkantoor op het Waterlooplein voor dient is mij al jaren een raadsel. Daar zìt wel iemand, en zelfs soms twee iemanden, maar wat ze daar doen is volstrekt onduidelijk. Àlle vragen die je daar stelt worden steevast beantwoord met: "Dat kunt u thuis ook doen, mevrouw." Zoals gisteren. De bankbeambte bestaat dit keer uit een padachtig wezen van het vrouwelijk geslacht, dat zo vergroeid is met haar stoel, dat ze er met geen mogelijkheid meer uit te krijgen valt. Het postkantoor is, zoals altijd na tienen, afgeladen. Voor de ING-balie, echter, is het leeg. Blijkbaar heeft iedereen al lang begrepen dat daar niets bruikbaars te halen valt. Ik waag een allerlaatste poging. Ik ben voor een opdracht uit Ierland betaald met een (Ierse) cheque. Een vette Ierse cheque, als u het wilt weten. Die schuif ik onder de neus van het bebrilde schepsel aan de balie.
"O maar dat moet u thuis doen, mevrouw." En ze print een A4'tje uit met instructies, die ze zonet uit ING.nl heeft opgevist. Ze kijkt vervolgens over mij heen naar een niet bestaande rij, zo van: "Ik ben klaar met u, gaat u nu maar weg." Ik draai me om: niemand. Dus begin ik ter plekke de handleiding hardop voor te lezen.
-Laat ik het maar hier invullen, dan hoef ik niet vermoord en beroofd te worden op weg naar huis. Hier staat dat ik de cheque rectoverso moet kopiëren. Zou u dat voor mij willen doen? (ik wijs naar het fonkelnieuwe kopieerapparaat achter haar).
-Kopiëren doet u daar. (Ze wijst naar de zaal waar een afgetrapte muntjesapparaat staat).
-Oké. Ik moet de cheque dan opsturen naar de ING. Hebt u zo'n envelop van de ING voor mij?
-Nee.
-Maar die heb ik wel eens hier gehaald...
-Daar staat een antwoordnummer op. Dat gaat niet.
-Dat streep ik toch door?
-Mevrouw, u krijgt geen envelop van me. Laat uw klanten de volgende keer het geld maar overmaken.
Op dat punt aanbeland, bedenk ik als oplossing om een verjaardagskaartje (voorzien van envelop) in het postkantoorgedeelte aan te schaffen, alsmede een postzegel (nr.1). Ik begeef me naar de kopieerkolos (onderweg mompelend "Ik ben al lang blij dàt ze betalen"), alwaar ik besef dat ik voor vertrek mijn portemonnee leeg heb geschud in de kinderpot (de pot voor kleingeld voor de
kinderen); ik heb geen munten bij me, kan dus niet kopiëren. Een stemmetje in mijn hoofd oppert nog: "Wisselen kun je aan de balie van het postkant..." maar dat wordt wreed geïnterrumpeerd door een krachtigere stem die de stekker uit die heilloze onderneming haalt en mij, met cheque en al, naar huis stuurt.
De sluiting van mijn filiaal aan het Waterlooplein doet mij huilen, maar dat ze in hun val de ING-post meesleuren is een mieters voorbeeld van "elk
nadeel heb zijn voordeel." I shall dance on their grave.
Eerder op AT5 gepubliceerd.