Online verkoop is in. De conzument (ja een z hoor je tegenwoordig op TV) heeft het gemak van bestellen vanuit de luie stoel ontdekt. Er zijn nog wel winkels IRL. Je zou zeggen dat ze er mogen zijn voor de service.
Dat zou je zeggen, ja. Maar nee. Je komt keer op keer van een koude kermis thuis. Het gebeurt wel eens dat een winkelier zich uitput in klantgerichtheid maar in het beste geval word je genegeerd en anders toegesnauwd op een manier die vragen laat rijzen over de mate van wenselijkheid van je aanwezigheid. In die winkels.
Zoals afgelopen maandag bij de Blokker: na een tijdje naar een alarmklok te hebben gezocht schiet ik de filiaalleider aan, die een vak aan het vullen is. Verstoord bijt hij mij toe: "Ik ben nu even bezig mevrouw." Bezig met een vak te vullen. Als filiaalleider. Waar zijn je prioriteiten? Na 10 minuten zoeken vind ik op eigen kracht het schap dat ik moet hebben. Daar staan wel 4 verschillende modellen. Die klok is voor mijn dochter. Ze heeft mij op het hart gedrukt: met makkelijke knoppen. Dat is dus mijn opdracht van de dag: die makkelijke knoppen. Daar moet het hem in zitten. Niet de kleur, het design, of het geluid. Nee. De makkelijke knoppen.
Je kan zo'n knop echter met de beste wil van de wereld niet beoordelen vanuit een foto op de verpakking. Je kan daar wel de kleur en de vorm van de knop zien, en dan nog, niet eens van álle knoppen, want die op de zij- of achterkant komen daar niet op voor. Maar of die MAKKELIJK zijn? Daarvoor zal ik dat pakje toch moeten openmaken.
Vanzelfsprekend doe ik dat niet zelf. Stel je voor! Ik zou voor dievegge aangezien worden. Nee. Ik neem alle vier de verschillende verpakkingen en loop ermee door de winkel, in de hoop een verkoopster aan te treffen. Onderweg bots ik tegen de filiaalleider, zojuist uit zijn ladder afgeklommen.
"Kan ik u helpen mevrouw?" vraagt hij min of meer vriendelijk. Alle alarmbellen staan op rood, mijn benen willen weg, maar mijn mond vraagt gedwee:
-Ik zou graag willen zien of die knoppen makkelijk zijn.
-Ze zijn makkelijk hoor, allemaal, maar de makkelijkste is de Phillips, die zou u het beste kunnen nemen.
-Zou ik ze niet zelf kunnen bekijken?
-Wat bedoelt u? Ze hier open maken? (hij maakt een weids gebaar dat de belachelijkheid van mijn verzoek illustreert - WAAR zou ik dat soms willen doen?) We maken hier in de winkel geen verpakkingen open mevrouw, daar beginnen we niet aan.
-Maar wat moet ik dan doen?
-U koopt ze alle 4 en brengt er 3 terug.
Ik koop er eentje, en begeef me naar het volgende filiaal een kilometer of twee verderop om dat daar te laten openen door het personeel, wat ze (daar wel) zonder morren doen. Met de knoppen is niets mis.
Op de weg terug zie ik in de verte de vrachtwagen van de Lokatie parkeren. Ik zet'm op een sprinten, met 3 loodzware boodschappentassen, en kom hijgend aan als de achterdeuren zich openen om een matras binnen te laten. Een matras dat eenzaam in de gigantische holte tegen de wand wordt vastgesjord.
-Mijnheer - roep ik - ik heb al maanden een berg aan spullen voor jullie. Ik wou ze telkens brengen maar daar kwam maar niets van. Het is hier om de hoek, 50 m verderop.
-Wat bedoelt u mevrouw?
-Nou, u bent hier toch, met die lege vrachtwagen, u zou zo langs kunnen rijden...
-Hebt u de winkel gebeld? Nee, maar dat moet u doen, bellen. Dan komen we speciaal voor u. Zomaar langskomen! Daar beginnen we niet aan, mevrouw.
Beteuterd loop ik verder. Thuis aangekomen leg ik de Blokkerwekker aan de stroom om vast te stellen dat hij een geniepig pieptoon uitzendt die met geen mogelijkheid uit te zetten is.
Volgende keer laat ik een dozijn wekkers uit walhalla.com aanrukken, en kies ik daaruit precies het model dat goed bij mij en mijn luie stoel past. Mij zien ze voorlopig in geen enkele winkel meer. En die berg tweedehands kleertjes? Die kieper ik in de derdewereldcontainer.
Dit stukkie is ook op AT5 te lezen.
Dat zou je zeggen, ja. Maar nee. Je komt keer op keer van een koude kermis thuis. Het gebeurt wel eens dat een winkelier zich uitput in klantgerichtheid maar in het beste geval word je genegeerd en anders toegesnauwd op een manier die vragen laat rijzen over de mate van wenselijkheid van je aanwezigheid. In die winkels.
Zoals afgelopen maandag bij de Blokker: na een tijdje naar een alarmklok te hebben gezocht schiet ik de filiaalleider aan, die een vak aan het vullen is. Verstoord bijt hij mij toe: "Ik ben nu even bezig mevrouw." Bezig met een vak te vullen. Als filiaalleider. Waar zijn je prioriteiten? Na 10 minuten zoeken vind ik op eigen kracht het schap dat ik moet hebben. Daar staan wel 4 verschillende modellen. Die klok is voor mijn dochter. Ze heeft mij op het hart gedrukt: met makkelijke knoppen. Dat is dus mijn opdracht van de dag: die makkelijke knoppen. Daar moet het hem in zitten. Niet de kleur, het design, of het geluid. Nee. De makkelijke knoppen.
Je kan zo'n knop echter met de beste wil van de wereld niet beoordelen vanuit een foto op de verpakking. Je kan daar wel de kleur en de vorm van de knop zien, en dan nog, niet eens van álle knoppen, want die op de zij- of achterkant komen daar niet op voor. Maar of die MAKKELIJK zijn? Daarvoor zal ik dat pakje toch moeten openmaken.
Vanzelfsprekend doe ik dat niet zelf. Stel je voor! Ik zou voor dievegge aangezien worden. Nee. Ik neem alle vier de verschillende verpakkingen en loop ermee door de winkel, in de hoop een verkoopster aan te treffen. Onderweg bots ik tegen de filiaalleider, zojuist uit zijn ladder afgeklommen.
"Kan ik u helpen mevrouw?" vraagt hij min of meer vriendelijk. Alle alarmbellen staan op rood, mijn benen willen weg, maar mijn mond vraagt gedwee:
-Ik zou graag willen zien of die knoppen makkelijk zijn.
-Ze zijn makkelijk hoor, allemaal, maar de makkelijkste is de Phillips, die zou u het beste kunnen nemen.
-Zou ik ze niet zelf kunnen bekijken?
-Wat bedoelt u? Ze hier open maken? (hij maakt een weids gebaar dat de belachelijkheid van mijn verzoek illustreert - WAAR zou ik dat soms willen doen?) We maken hier in de winkel geen verpakkingen open mevrouw, daar beginnen we niet aan.
-Maar wat moet ik dan doen?
-U koopt ze alle 4 en brengt er 3 terug.
Ik koop er eentje, en begeef me naar het volgende filiaal een kilometer of twee verderop om dat daar te laten openen door het personeel, wat ze (daar wel) zonder morren doen. Met de knoppen is niets mis.
Op de weg terug zie ik in de verte de vrachtwagen van de Lokatie parkeren. Ik zet'm op een sprinten, met 3 loodzware boodschappentassen, en kom hijgend aan als de achterdeuren zich openen om een matras binnen te laten. Een matras dat eenzaam in de gigantische holte tegen de wand wordt vastgesjord.
-Mijnheer - roep ik - ik heb al maanden een berg aan spullen voor jullie. Ik wou ze telkens brengen maar daar kwam maar niets van. Het is hier om de hoek, 50 m verderop.
-Wat bedoelt u mevrouw?
-Nou, u bent hier toch, met die lege vrachtwagen, u zou zo langs kunnen rijden...
-Hebt u de winkel gebeld? Nee, maar dat moet u doen, bellen. Dan komen we speciaal voor u. Zomaar langskomen! Daar beginnen we niet aan, mevrouw.
Beteuterd loop ik verder. Thuis aangekomen leg ik de Blokkerwekker aan de stroom om vast te stellen dat hij een geniepig pieptoon uitzendt die met geen mogelijkheid uit te zetten is.
Volgende keer laat ik een dozijn wekkers uit walhalla.com aanrukken, en kies ik daaruit precies het model dat goed bij mij en mijn luie stoel past. Mij zien ze voorlopig in geen enkele winkel meer. En die berg tweedehands kleertjes? Die kieper ik in de derdewereldcontainer.
Dit stukkie is ook op AT5 te lezen.