Ik lees dat er in heel Amsterdam maar 800 mensen zijn die hebben gestemd wat ik heb gestemd. In de andere provincies deed de door mij gekozen partij niet mee, dus zijn het ook maar 800 kiezers in heel Nederland. Die dezelfde dingen als ik belangrijk vinden. 800 mensen. In heel Nederland. Dit doet toch vragen rijzen. Waarom stem ik dan nog? Bijvoorbeeld. Mijn stem wordt toch ALTIJD weggegeven aan een partij die ik niet gekozen heb, en die ik niet wil. Dat laatste om de geijkte, goedbedoelende adviezen ("Je moet ook altijd op zekerheid stemmen") in de kiem te smoren. Meestal aan GroenLinks, een daad die mij verkiezingsjaren thuis heeft gehouden. GroenLinks! Betonlinks zult u bedoelen! Nix groen! Stelletje HLM*-bouwers.
Dit gezegd hebbende, ik geniet nog volop van de afgelopen verkiezingen. De debatten waren hemels. Wat ik daar echter node bij mis, is een lachband:
Eelco Brinkman: "Laten we eens normaal doen"
Lachband: Hahahahaha.
Emile Roemer: "Ik zit niet in de kamer om kabinetten achter mekaar naar huis te sturen tot ik er zelf een keer zit."
Lachband: Bulder.
Mariëlle Tweebeeke: "Mijnheer Rutte, wordt u persoonlijk geraakt door de strijd voor vrijheid in het Midden-Oosten?"
Mark Rutte: "Welnee, bent u helemaal besodetoeterd! Stelletje eikels daar... Laat ze maar elkaar afmaken."
Lachband.
De uitslagen zijn een bron van eeuwige vreugde: het winnen was een absoluut begrip en is nu een relatief begrip. Je wint niet als je meer stemmen hebt dan de rest, je wint als je minder hebt verloren dan de rest, en zelfs als je minder hebt verloren dan je verwacht had. Dat zijn allemaal nieuwe varianten op het fenomeen winnen. Zo bezien ga ik de rest van mijn leven alleen nog maar winnen. Wie kan immers bewijzen hoeveel ik van plan was om te winnen? Ik kan toch altijd bij hoog en bij laag volhouden dat ik minder winst verwachtte?
Voorts ga ik vanaf nu decreten uitvaardigen.
Decreet nr.1:
RECLAME WORDT POLITIEK, POLITIEK WORDT RECLAME
Commentaar: in de reclame mocht men zichzelf aanprijzen en concurrenten niet afkraken. In de politiek mocht men concurrenten afkraken maar kwam men zelden met goede oplossingen. Vanaf nu is het andersom: in de reclame mag men alleen nog maar de concurrenten zwart maken, en in de politiek mag men het alleen nog maar over zichzelf hebben. Zo hopen wij een einde te maken aan de valse ophemelarij van de eigen producten en diensten in het bedrijfsleven alsmede van het o zo onproductieve gekissebis op het pluche. Win-win.
*HLM=Habitations à Loyer Modéré, buitenproportionnele kippenhokken à la Bijlmeermeer in de Franse banlieues.
Deze column is eerder op AT5 verschenen.
Dit gezegd hebbende, ik geniet nog volop van de afgelopen verkiezingen. De debatten waren hemels. Wat ik daar echter node bij mis, is een lachband:
Eelco Brinkman: "Laten we eens normaal doen"
Lachband: Hahahahaha.
Emile Roemer: "Ik zit niet in de kamer om kabinetten achter mekaar naar huis te sturen tot ik er zelf een keer zit."
Lachband: Bulder.
Mariëlle Tweebeeke: "Mijnheer Rutte, wordt u persoonlijk geraakt door de strijd voor vrijheid in het Midden-Oosten?"
Mark Rutte: "Welnee, bent u helemaal besodetoeterd! Stelletje eikels daar... Laat ze maar elkaar afmaken."
Lachband.
De uitslagen zijn een bron van eeuwige vreugde: het winnen was een absoluut begrip en is nu een relatief begrip. Je wint niet als je meer stemmen hebt dan de rest, je wint als je minder hebt verloren dan de rest, en zelfs als je minder hebt verloren dan je verwacht had. Dat zijn allemaal nieuwe varianten op het fenomeen winnen. Zo bezien ga ik de rest van mijn leven alleen nog maar winnen. Wie kan immers bewijzen hoeveel ik van plan was om te winnen? Ik kan toch altijd bij hoog en bij laag volhouden dat ik minder winst verwachtte?
Voorts ga ik vanaf nu decreten uitvaardigen.
Decreet nr.1:
RECLAME WORDT POLITIEK, POLITIEK WORDT RECLAME
Commentaar: in de reclame mocht men zichzelf aanprijzen en concurrenten niet afkraken. In de politiek mocht men concurrenten afkraken maar kwam men zelden met goede oplossingen. Vanaf nu is het andersom: in de reclame mag men alleen nog maar de concurrenten zwart maken, en in de politiek mag men het alleen nog maar over zichzelf hebben. Zo hopen wij een einde te maken aan de valse ophemelarij van de eigen producten en diensten in het bedrijfsleven alsmede van het o zo onproductieve gekissebis op het pluche. Win-win.
*HLM=Habitations à Loyer Modéré, buitenproportionnele kippenhokken à la Bijlmeermeer in de Franse banlieues.
Deze column is eerder op AT5 verschenen.