In de 99-delige complotserie van Oud Zeikwijf, deze week een master-complot, dat van DSK vs Josef Tosovsky. Deze door de Russen naar voren geschoven Tsjech wil dolgraag de grote baas van de IMF worden. En om een of andere obscure reden wil Poetin dat ook. En daarom heeft Poetin een prostituée op DSK afgevuurd vorige week in New York.
Dat is tenminste wat Monsieur 30cm dacht. In werkelijkheid had Poetin de enige brave en vrome Black uit de hele Bronx opgespoord en in plaats van die bestelde prostituée laten gaan (een Franstalige Black wel te verstaan, wat wel zo handig is met die Fransozen die maar geen Engels willen leren). Daar keek DSK lelijk van op toen ze niet van zijn avances gediend bleek. Hij had verdikkeme goud geld voor die escort betaald, hij begreep maar niet waarom ze zo moeilijk deed. Een beetje tegenstribbelen kon hij wel waarderen, als onderdeel van een master-slaafding of whatever, maar dit? Een vrouw die moord en brand schreeuwde? Die hem lelijk beet in zijn piemel terwijl hij alleen maar vroeg om een blow job. Dat klopte niet. Hij viel van zijn wolkje toen de NY police op de stoep stond en hem als verdachte meenam naar het bureau.
Wat uiteraard niet goed viel bij de Fransen.
De Fransen die op weg waren naar de présidentielles van 2012, waar DSK een gewenste rol speelde: hij, een subliem intelligente intellectueel, kon links redden uit de klauwen van Sarko en zeker van die van Marine Le Pen (dochter van). Heel rood Frankrijk had zijn geld op hem gezet, en de peilingen waren onverbiddelijk: DSK = President van Frankrijk anno 2012. Nu viel hij weg en dat kon je best rampzalig noemen. ‘De Fukushima van Frankrijk’ betitelde mijn zus het treffend door de telefoon.
Wat nu te denken, lieve lezer? Heeft rechts Frankrijk hier iets mee te maken? Is voor dit doel tijdelijk een heimelijk Frans-Russisch verbond gesmeed? Dat kan. Het kan nog gekker. Er is immers het Griekse dilemma bij de IMF – plenty mensen zagen die miljardensteun aan Griekenland niet zitten, en ook maf dat een IMF-kopstuk net verdwijnt wanneer er eens een fatale crisis daar woedt -, en de VS die, volgens de Russen, met het uitschakelen van DSK graag de dollar wilden redden (Parool 21 mei). Rond DSK complotten te over, dus.
Verder kan ik melden dat wat het morele gehalte van deze affaire betreft men nogal verdeeld is. Zo verdedigt BHL (Bernard Henri Levy, Franse mediageniale troetelfilosoof, red.) DSK met man en macht. Het zou ‘enkel’ gaan om een troussure de domestique, iets wat, in de oren van de naar het gouden verleden smachtende Fransen, veel acceptabeler klinkt dan verkrachting. Anderen zijn verontwaardigd en wensen niet zo’n viezerik als baas van hun kostbare land. Zijn vrouw, Anne – beauty with brains – Sinclair, voormalige lezer van het Franse Nieuwsuur, tevens miljonnaire, blijft vriend en vijand verbijsteren met haar onvoorwaardelijke steun aan haar overspelige echtgenoot.
Ondertussen heeft de Guinese, die tot overmaat van ramp ook aids blijkt te hebben, als de donder een advocaat in de hand genomen en is, geheel in Amerikaanse stijl, de procedure voor een fikse schikking gestart. Je zou daar bijna van zeggen: dit kan niet toevallig zijn. Zou zij soms foute vrienden hebben daar in de Bronx?
Zullen we ooit de waarheid kennen achter het DSK-debâcle?
Deze column is ook op Nurks te bewonderen