Al een tijdje worden wij vanaf zowat elke hoek van de straat gade geslagen door de moedige ogen van een meisje zonder neus. De tekst op de posters leert ons dat het gaat om een tentoonstelling van World Press Photo momenteel gaande in de Oude Kerk. Ik vind dit niet kunnen. Het zijn persfoto's, bedoeld voor kranten of magazines. Die kranten of magazines gaan over oorlogen en andere bloederig nieuws waar wij volwassenen collectief verzot op zijn. Onze kleuters lezen die niet, is de bedoeling. Elk jaar wordt een selectie van deze vaak schokkende beelden eruit gepikt door de (Nederlandse) organisatie World Press Photo, en tentoongesteld. Tot zover geen probleem: als je ervan houdt ga je er naar toe. Van die tentoonstelling komen vervolgens posters overal in de stad te hangen. Zichtbaar voor iedereen, groot of klein, gehard of gevoelig. Dit jaar sloeg alles.
Wie o wie haalt het in zijn hoofd om een closeup van het verminkte gezicht van een prachtig meisje overal te hangen, met een gapend gat waar je zo in kunt kijken waar ooit haar neusje heeft gezeten? Was er niemand om die beleidsmaker heen die hier een stokje voor kon steken? Zijn ze bij het World Press Photo instituut zo doordrongen van hun belang dat de rest er niet toe doet? Hun beweegredenen zouden best edel kunnen zijn, als het hen ging om het bekend maken van het verhaal achter de foto. Helaas zal degene die opdracht heeft gegeven tot het verspreiden van de poster meer in termen van marketing issues denken, en van het promoten van World Press Photo en persfotografen.
Het meisje zonder neus heet Bibi Aisha. Ze is geheel volgens de usances in Afghanistan als kind uitgehuwelijk aan een oude man die haar vreselijk mishandelde. Ze vluchtte terug naar haar ouders. Handlangers van haar wrede echtgenoot kwamen haar echter weer opeisen, namen haar mee naar een afgelegen plek en sneden daar haar oren en neus eraf. Ze lieten haar achter om te sterven aan haar verwondingen. Ze werd gered door de organisatie Women for Afghan Women, die haar mee naar New York nam en haar plastische chirurgie liet ondergaan. Ze heeft nu weer een neus. En twee oren, maar dat ze ontbraken hadden wij niet gemerkt. Godzijdank.
Op TV mag je geweld pas na een bepaald tijdstip laten zien. Dat is niet voor niets. Onze kleintjes liggen dan als het goed is in bed. Hoe kan het dan dat zij dergelijke gruwelijkheden wel pal naast hun schoolplein hebben hangen? Beleidsmatig klopt hier iets niet.
Dit stukkie is eerder op AT5 gepubliceerd.
Wie o wie haalt het in zijn hoofd om een closeup van het verminkte gezicht van een prachtig meisje overal te hangen, met een gapend gat waar je zo in kunt kijken waar ooit haar neusje heeft gezeten? Was er niemand om die beleidsmaker heen die hier een stokje voor kon steken? Zijn ze bij het World Press Photo instituut zo doordrongen van hun belang dat de rest er niet toe doet? Hun beweegredenen zouden best edel kunnen zijn, als het hen ging om het bekend maken van het verhaal achter de foto. Helaas zal degene die opdracht heeft gegeven tot het verspreiden van de poster meer in termen van marketing issues denken, en van het promoten van World Press Photo en persfotografen.
Het meisje zonder neus heet Bibi Aisha. Ze is geheel volgens de usances in Afghanistan als kind uitgehuwelijk aan een oude man die haar vreselijk mishandelde. Ze vluchtte terug naar haar ouders. Handlangers van haar wrede echtgenoot kwamen haar echter weer opeisen, namen haar mee naar een afgelegen plek en sneden daar haar oren en neus eraf. Ze lieten haar achter om te sterven aan haar verwondingen. Ze werd gered door de organisatie Women for Afghan Women, die haar mee naar New York nam en haar plastische chirurgie liet ondergaan. Ze heeft nu weer een neus. En twee oren, maar dat ze ontbraken hadden wij niet gemerkt. Godzijdank.
Op TV mag je geweld pas na een bepaald tijdstip laten zien. Dat is niet voor niets. Onze kleintjes liggen dan als het goed is in bed. Hoe kan het dan dat zij dergelijke gruwelijkheden wel pal naast hun schoolplein hebben hangen? Beleidsmatig klopt hier iets niet.
Dit stukkie is eerder op AT5 gepubliceerd.