Zelfs een cultuurcynicus wil wel eens naar de Schone Kunsten. Vooral als het mooi weer is, de tentoonstelling buiten is in de lekkere lentelucht en de Koningin haarzelve de moeite heeft genomen de opening te komen verrichten, helemaal uit Den Haag. Restte niets anders op dan het zo mogelijk acultureler gezin mee te slepen naar de kilometers lange beeldenroute op de Apollolaan. Wat waarempel voor driekwart lukte.
Sacha de Boer had mij daar naar toe gelokt. Met namen van kunstenaars zoals Niki de Saint Phalle en Jean Tinguely. Verder hoefde zij niet te noemen, zo gek ben ik op die twee, die bij hun leven toevallig een stel waren. Niki is uiteindelijk aan haar prachtige kunst dood gegaan: ze werd ziek van de dampen die vrjkwamen bij het gieten van plastic. Van hen samen was ik de schitterende fontein in Parijs gewoon, tussen Les Halles en Beaubourg, om de hoek van mijn nicht waarbij ik de helft van mijn pubertijd doorbracht. Het werk van Niki is groots, rond, vrolijk, feminien. Voor Jean Tinguely ben ik ooit naar Rotterdam afgereisd, waar de Kunsthal een uitgebreide selectie van zijn ijzeren machines in werking liet zien. Voor dat doel waren enorme stalen constucties uit Zwitserland gehaald, die elk één van de grootste zalen van het museum tot de nok toe vulden. Dat was niets vergeleken met het beeld van hem dat nu op de Apollolaan staat. Dat is mega. Het is ook de eerste keer dat het gevaarte Zwitserland heeft verlaten. Kunst voor de ogen en de oren tegelijk.
We hebben wel twee uur gelopen, zigzaggend de Apollolaan van kop tot teen. De eerste keer dat ik mijn kaak van de grond moest rapen was bij de olifant met meterslange spaghettibenen. "Zeker iemand die zich door Dali liet beïnvloeden" zei ik nog blasé tegen de kroost, terwijl ik naar de infozuil beende. Dali, stond er. Dali. Pas toen drong tot mij door dat ik een hoogtepunt in mijn leven beleefde. Ik liep door werken van iconografische grootheden.
Heel benieuwd wie er nog meer waren vervolgde ik de route. Ik werd niet teleurgesteld: Miró, Karel Appel, Corneille... noem legendarische kunstenaars en ze stonden daar. Niet één of twee wereldse namen, nee, dertig, veertig... zestig van de mooiste beelden uit het universum, allemaal bij elkaar op een kluitje in míjn stad in míjn levensspanne. Ik liep over van dankbaarheid.
De waarschuwing die de media hadden doen uitgaan met betrekking tot de overlast door spelende kinderen was blijkbaar aan dovemansoren gericht geweest. De kleintjes konden het niet laten: ze plukten aan de staart van het Equus van Yubi Kirindongo en aan de flubbertjes in de Mighty Man van Dhiradj Ramsamoedj. Ouders keken langdurig vertederd toe en grepen nooit in. Op een moeder na, die haar kroost weer bij zich riep om verder te lopen. De vader tastte in het voorbijgaan nog even zelf snel toe.
Toen we terug liepen zag ik opeens bekende vormen. Tien uitgerukte bomen, hangend aan een halvemaansvormig touw, hoog in de lucht, hun wortelkluit tastend in de lucht. Ze kwamen me zo vertrouwd over... Waar kende ik die van? Ineens wist ik het weer: het perenberceau van het Oostenburgerpark! De 100-jarigen perenbomen die destijds door Liesbeth Aafjes waren gered uit de tuin van het Amstelhuis na de kaalslag voor de Hermitage! Na een paar jaar waren ze alweer weg uit het park, vervangen door een rij doodgewone populieren, veels te dicht op elkaar ook nog. Waar waren ze gebleven vroeg ik me die hele tijd af. Wat zouden zij gedaan hebben met die twee rijen waardige oerbomen? Nu weet ik het: ze hangen te drogen aan een draadje op de Apollolaan.
De gemeente sponsort gedeeltelijk het evenement. Naast de beeldenroute is derhalve het reuzachtige stadsslogan "I amsterdam" opgesteld, waar de kinderen naar hartelust op klauteren: daar mag het wel (mijn tweede kon het niet laten om op de I te gaan staan). Een schone taak tevens uitdaging voor de ouders om het verschil tussen wel en niet beklimbare kunst aan de jongste generatie uit te leggen. Ik kan zo een paar doelstellingen van de stad Amsterdam bedenken bij dit experiment cq aansporing cq beleid:
Na twee uur gelopen te hebben waren we doodmoe. Ik besefte met enige treurigheid dat er geen beeld van Niki de Saint Phalle stond, terwijl ik daar toch speciaal voor gekomen was! Ik had op z'n minst op een flinke Nana gerekend of iets in die trant. Aanvankelijk dacht ik ze gezien te hebben, vlakbij Tinguely's machinerieën, bovenmaatse bloemen van felgekleurd plastic, maar de infozuil verbeterde mij onverbiddelijk: ze waren van ene Yayoi Kusama. Enigzins teleurgesteld keerde ik huiswaarts. Alwaar ik op internet ontdekte dat wij twee derde van de route hadden gemist.
Tip van Oud Zeikwijf: Doe je wandelschoenen aan.
Een video van taxi1108:
Deze column is eerder op AT5 gepubliceerd.
Sacha de Boer had mij daar naar toe gelokt. Met namen van kunstenaars zoals Niki de Saint Phalle en Jean Tinguely. Verder hoefde zij niet te noemen, zo gek ben ik op die twee, die bij hun leven toevallig een stel waren. Niki is uiteindelijk aan haar prachtige kunst dood gegaan: ze werd ziek van de dampen die vrjkwamen bij het gieten van plastic. Van hen samen was ik de schitterende fontein in Parijs gewoon, tussen Les Halles en Beaubourg, om de hoek van mijn nicht waarbij ik de helft van mijn pubertijd doorbracht. Het werk van Niki is groots, rond, vrolijk, feminien. Voor Jean Tinguely ben ik ooit naar Rotterdam afgereisd, waar de Kunsthal een uitgebreide selectie van zijn ijzeren machines in werking liet zien. Voor dat doel waren enorme stalen constucties uit Zwitserland gehaald, die elk één van de grootste zalen van het museum tot de nok toe vulden. Dat was niets vergeleken met het beeld van hem dat nu op de Apollolaan staat. Dat is mega. Het is ook de eerste keer dat het gevaarte Zwitserland heeft verlaten. Kunst voor de ogen en de oren tegelijk.
We hebben wel twee uur gelopen, zigzaggend de Apollolaan van kop tot teen. De eerste keer dat ik mijn kaak van de grond moest rapen was bij de olifant met meterslange spaghettibenen. "Zeker iemand die zich door Dali liet beïnvloeden" zei ik nog blasé tegen de kroost, terwijl ik naar de infozuil beende. Dali, stond er. Dali. Pas toen drong tot mij door dat ik een hoogtepunt in mijn leven beleefde. Ik liep door werken van iconografische grootheden.
Heel benieuwd wie er nog meer waren vervolgde ik de route. Ik werd niet teleurgesteld: Miró, Karel Appel, Corneille... noem legendarische kunstenaars en ze stonden daar. Niet één of twee wereldse namen, nee, dertig, veertig... zestig van de mooiste beelden uit het universum, allemaal bij elkaar op een kluitje in míjn stad in míjn levensspanne. Ik liep over van dankbaarheid.
De waarschuwing die de media hadden doen uitgaan met betrekking tot de overlast door spelende kinderen was blijkbaar aan dovemansoren gericht geweest. De kleintjes konden het niet laten: ze plukten aan de staart van het Equus van Yubi Kirindongo en aan de flubbertjes in de Mighty Man van Dhiradj Ramsamoedj. Ouders keken langdurig vertederd toe en grepen nooit in. Op een moeder na, die haar kroost weer bij zich riep om verder te lopen. De vader tastte in het voorbijgaan nog even zelf snel toe.
Toen we terug liepen zag ik opeens bekende vormen. Tien uitgerukte bomen, hangend aan een halvemaansvormig touw, hoog in de lucht, hun wortelkluit tastend in de lucht. Ze kwamen me zo vertrouwd over... Waar kende ik die van? Ineens wist ik het weer: het perenberceau van het Oostenburgerpark! De 100-jarigen perenbomen die destijds door Liesbeth Aafjes waren gered uit de tuin van het Amstelhuis na de kaalslag voor de Hermitage! Na een paar jaar waren ze alweer weg uit het park, vervangen door een rij doodgewone populieren, veels te dicht op elkaar ook nog. Waar waren ze gebleven vroeg ik me die hele tijd af. Wat zouden zij gedaan hebben met die twee rijen waardige oerbomen? Nu weet ik het: ze hangen te drogen aan een draadje op de Apollolaan.
De gemeente sponsort gedeeltelijk het evenement. Naast de beeldenroute is derhalve het reuzachtige stadsslogan "I amsterdam" opgesteld, waar de kinderen naar hartelust op klauteren: daar mag het wel (mijn tweede kon het niet laten om op de I te gaan staan). Een schone taak tevens uitdaging voor de ouders om het verschil tussen wel en niet beklimbare kunst aan de jongste generatie uit te leggen. Ik kan zo een paar doelstellingen van de stad Amsterdam bedenken bij dit experiment cq aansporing cq beleid:
- 1- meer lichaamsbeweging
- 2- opvoedkundig gezien:
- 3- kweken van leergierigheid dmv nieuwsgierigheid (je gaat snel op internet op zoek naar Firmament I)
a-taalkundig (je leert bijvoorbeeld dat equus iets met paarden te maken heeft en Firmament II met hemel)
b-kunsthistorisch (dat spreekt voor zich)
Na twee uur gelopen te hebben waren we doodmoe. Ik besefte met enige treurigheid dat er geen beeld van Niki de Saint Phalle stond, terwijl ik daar toch speciaal voor gekomen was! Ik had op z'n minst op een flinke Nana gerekend of iets in die trant. Aanvankelijk dacht ik ze gezien te hebben, vlakbij Tinguely's machinerieën, bovenmaatse bloemen van felgekleurd plastic, maar de infozuil verbeterde mij onverbiddelijk: ze waren van ene Yayoi Kusama. Enigzins teleurgesteld keerde ik huiswaarts. Alwaar ik op internet ontdekte dat wij twee derde van de route hadden gemist.
Tip van Oud Zeikwijf: Doe je wandelschoenen aan.
Een video van taxi1108:
Deze column is eerder op AT5 gepubliceerd.