Nr. 2 komt thuis:
"Het is vandaag 11 september! We hebben op school geleerd over de vliegtuigen in de torens." Volgt een weergave van de les over de aanslag op het WTC in New York. En dan de fatale vraag:
"Ik vraag me de hele tijd af hoe ze nou met pistolen in het vliegtuig konden komen."
Mijn adem stokt. De schellen vallen me van de ogen. Voor het eerst dringt het besef tot me door: mijn twee jongste kinderen hebben nooit een andere wereld gekend dan die van na nine-eleven.
Ze hebben nooit anders meegemaakt dan deze door werkelijke dreiging of door paranoia ingegeven werkelijkheid van marechaussee, politie, afluisterpraktijken, camera's urbi et orbi. Ze weten niet dat je krap tien jaar geleden gewoon kon leven in Nederland, alsof je vrij was.
Hun grootouders zijn opgegroeid met het geluid van bommen die om hen heen vielen, met de angst voor razzia's, met het zien weg sleuren en nooit meer terugkeren van hun ouders. Eenmaal volwassen zijn ze hippie geworden. De wereld mocht nooit meer zoiets afschuwelijks meemaken. Cut the crap. Love and peace, from now on, if it's not too much to ask.
Mijn generatie is in vrede en weelde groot geworden. Hebben wìj wel zo'n geweldige maatschappij gecreëerd met ons allen? Ik vind van niet. Wij zijn gevangen door allesetende molochs van Werk en Geld. In onze metalen dwangbuizen rennen we ons leven achterna: “Hebben-hebben-hebben”. Nee, van ons moeten we het niet hebben. De baby's van 11-9, die zullen het doen. Als zij groot zijn zeggen ze: "Genoeg! Terug naar de Eenvoud en de Liefde."