In Het Parool van zaterdag vertelt een jongen het volgende verhaal: hij kwam met zijn vriendin uit de Rialto, en ze staken de Ceintuurbaan over om bij hun fietsen te komen. Ze hadden groen en liepen keurig op het zebrapad. Een bolide komt aan scheuren, negeert het rode licht en schept ze op een haar na. De jongen roept uit van schrik: "Idioot!" en ze willen verder lopen, maar de bestuurder van de auto, een "jongen van ergens in de twintig", iets ouder dan henzelf, zet de achtervolging in. De twee vluchten een vlakbij gelegen casino in, waar de beveiliging ze in bescherming neemt. De chauffeur stopt en maakt een schietgebaar. Daarna maakt hij "met gierende banden" nog een rondje en gaat eindelijk weg. De jongen doet zijn verhaal anoniem: de angst zit er goed in. Aan het einde van zijn brief verzucht hij dan ook: "Maar waar zijn we nou mee bezig, als je niet meer idioot mag roepen wanneer iemand je bijna van de sokken rijdt?"
Inderdaad, ja.
Mijn gezin en ik liepen van de zomer op Kattenburg, toen een scooter met daarop twee jonge jongens gezeten van de brug af het voetpad op kwam stormen. Het was hen te veel moeite om het naastgelegen fietspad op te gaan. Ik spring opzij en trek mijn kinderen mee. Ze knallen op een millimeter na frontaal tegen mijn man, ze raken hem in zijn zij. We wonen al 20 jaar in dit gedeelte van de stad en zijn dit soort hufterig gedrag inmiddels gewend, we weten dat je daar absoluut niets van mag zeggen, dus lopen wij zwijgend door. De scooterboys vinden het echter niet fatsoenlijk van ons: ze gaan volop de rem, stappen af en komen dreigend en tierend op ons af. Konden we niet uitkijken? Pas als ik uitleg dat mijn man half blind is druipen ze af.
Nu vraag ík u: "Maar waar zijn we mee bezig, als je zelfs zonder maar iets te roepen aangevallen wordt?"
Gepubliceerd op AT5.
Inderdaad, ja.
Mijn gezin en ik liepen van de zomer op Kattenburg, toen een scooter met daarop twee jonge jongens gezeten van de brug af het voetpad op kwam stormen. Het was hen te veel moeite om het naastgelegen fietspad op te gaan. Ik spring opzij en trek mijn kinderen mee. Ze knallen op een millimeter na frontaal tegen mijn man, ze raken hem in zijn zij. We wonen al 20 jaar in dit gedeelte van de stad en zijn dit soort hufterig gedrag inmiddels gewend, we weten dat je daar absoluut niets van mag zeggen, dus lopen wij zwijgend door. De scooterboys vinden het echter niet fatsoenlijk van ons: ze gaan volop de rem, stappen af en komen dreigend en tierend op ons af. Konden we niet uitkijken? Pas als ik uitleg dat mijn man half blind is druipen ze af.
Nu vraag ík u: "Maar waar zijn we mee bezig, als je zelfs zonder maar iets te roepen aangevallen wordt?"
Gepubliceerd op AT5.