Een lezer van het Parool opperde eens dat fietspaden an sich een gevaarlijke bedenksel waren geweest: volgens hem waren het onwenselijke dingen die het verkeer gevaarlijker hebben gemaakt. Zo konden wij buiten de aangewezen plekken vaak niet eens meer van of op het fietspad, vanwege soortement muurtjes die de paden van het overige wegdek scheidden, en waren scooters en (bak-)fietsers veroordeeld op hetzelfde krappe strookje. Kwam er een sneller voertuig aan, dan kon dat nergens meer uitwijken, zelfs als de autostrook compleet leeg was.
Hij heeft een punt, vind ik. Ik voel me opgesloten op zo'n afgeschermde strookje. Van mij mogen fietspaden allemaal een rood lintje op de grond zijn, zonder muurtje erlangs. Dat rood heb ik als belangrijk ervaren: waar dat gesneuveld is heerst chaos, zoals op het Koningsplein of de Dam. Gebruik het rood voor het fietspad, dat is lekker herkenbaar en gaat zich in het onderbewuste branden.
Wat ik een leefbare oplossing zou vinden: een gehandhaafde 30 km-zone in de gehele stad. Waar scooters makkelijk naast auto's rijden, op ongefragmenteerde wegdekken, en waar alle voertuigen in geval van nood naar een andere strook kunnen uitwijken. Waarom zou je überhaupt in de stad moeten scheuren? Het gaat maar om een twintigtal kilometers van oost naar west. Je komt er toch wel. Sterker nog: je komt er eerder als iedereen langzamer rijdt. Goed voor het milieu, want 30 km/u wil geen automobilist tenzij hij niet anders kan, dus blijven de karren vaker thuis. Voor de Amsterdamse kinderen zou het een verademing zijn, voor het toerisme een booster, en mij persoonlijk lijkt het paradijselijk. Ik kan me niet voorstellen dat ik hier alleen in sta.
Ook op AT5 gepubliceerd.