Over de houding van de Nederlandse winkelier ben ik over het algemeen niet te spreken. Bot, nors en afblaffend, daar heb je het mee samengevat. Meestal zijn het de mannelijke exemplaren. De vrouwen doen het vaak beter, qua klantvriendelijkheid. Niet altijd, maar vaak.
Maar zo goed als de kassière van de Blokker vanmiddag lukt het niemand. Ze verdient de medaille voor de allerbeste winkelbediende van 2011, in heel Amsterdam en omstreken.
Het was 13 uur. Ik had eigenlijk moeten dutten maar moest nog van alles. Ik belandde in de Blokker, bij de kassa, met een stapel van zeker 10 DVD's die het kassameisje op moest zoeken in de la achter haar.
– Mogen die twee ingepakt? Het zijn cadeautjes
– Nou, mag ik u voor deze ene keer het papier meegeven? Het is zo vreselijk druk...
– Ja, tuurlijk
Ik kijk om: een rij tot het magazijn.
– Hoe kan dat nou? Net was het helemaal leeg
– We hebben twee dramaqueens gehad zonet.
Ik zeg tegen het kassameisje: 'Werk jij die rij maar eerst lekker af. Ik heb alle tijd.'
Ze werpt me een blik vol ongeloof en dankbaarheid met een 'Meent u dat nou?' op de koop toe. Ik knik en duw mezelf zo dicht mogelijk tegen de toonbank aan, om niet in de weg te staan van degenen die na het afrekenen de winkel willen verlaten. Een rilling van ontspanning ontstijgt uit de rij. De monden gaan van 10 over halfvijf naar 10 over 10. Opgewekt plempen de klanten één bij één hun koopwaar op de toonbank, die onderworpen wordt aan de lasergun van de kassière. Bliep bliep, kaartje in de gleuf, pincode ingetoetst. Volgende! Bliep bliep, een biljet van 50, hier uw wisselgeld. Bliep bliep, een vaas die schokvrij ingepakt moet. DRIIIIIINNNN de telefoon. Het is te druk, dus blijft hij rinkelen. Na 15 keer blèren stopt het. Bliep bliep. Stofzuigerzakken. “Ik wil hier graag een stofzuiger bij.” zegt de vrouw. 'Ik kan nu helaas niet van de kassa. Wilt u naar mijn collega toelopen?' DRIIIIIINNNNN! De beller denkt dat hij een verkeerd nummer heeft gedraaid en probeert het nog een keer... nog 15 keer. 'MEVROUW!' roept een klant van achter een stellage. 'Waar zijn de aluminium dingetjes om de kaarsen in te doen?' 'MAG IK WAT VRAGEN?' zegt een ander 'Jullie hadden toch dat groene spul om er dingen in te steken?' 'Daar en daar' antwoord de kassière geduldig. Bliep bliep. 'Oase heet het geloof ik' roep ik er nog wijsneuzig achteraan. Bliep bliep. De dame verdwijnt op zoek naar oase.
Als de rij dreigt op te lossen vult zij zich weer aan. Alle zin om van deze kostelijke observatiepost weg te gaan heeft mijn lijf verlaten. Ik knik nogmaals goedkeurend naar het meisje, dat zich moedig door het werk heen slaat. Ze is nog steeds de rust zelve. Ze presteert het om te lachen tegen de klanten. 'Ik was al een kwartier geleden gaan gillen' zeg ik tegen een oudere vrouw die haar rollator voortduwt. Ze lacht: 'Zekers! Maar dat heb ik vanmorgen al gedaan, ik mag nu niet meer.' 'Uw quotum is op' vul ik aan.
Kortom: het was weer eens een vrolijke bedoening, en dit in Amsterdam, midden op een doordeweekse dag, in een winkel tjokvol klanten op cadeaujacht voor de Kerst. Kom daar maar eens om!
Op AT5 gepubliceerd.