Fabiola ons fabuleus Levend Kunstwerk,
is stervende. Onze lieve, grappige, extravagante verschijning, die
Amsterdam de afgelopen 30 jaar heeft versierd met zijn kleurrijke
aanwezigheid, vecht tegen een vergevorderde celwoekering. De arts
geeft hem enkele weken. Dit is zijn afscheidstoespraak, die hij op 22
december in de Blije Buren in vol ornaat voordroeg. Zakdoeken in de
aanslag.
'Gegroet en bonsoir,
uit het dagboek van Cinderella, met
de ditjes en de datjes uit la
vie si belle et jolie.
Ach, zei Cinderella, misschien één
van mijn bijna laatste toespraken want ik ben zwaar ziek geworden en
vermagerd en vaak erg moe.
Maar ja, zo is het leven, het gaat goed
of niet goed.
In de zomer beter met vitamine D en in
de winter wat minder: de mensen hebben te weinig licht en worden
depressief.
“Mes amis, mais si” zei
Sidonia, “vertel eens wat uit je eigen leven Cinderella, in
vogelvlucht door je leven tot nu toe.”
“Ach so, ich bin in Deutschland
geboren door een Duitse moeder en een Belgische vader, die ging (en
moest misschien verplicht) werken in Duitsland en leerde daar mijn
moeder kennen. In Bayern, waar ook de Paus, die zeer conservatieve
man, vandaan komt. Ik als klein Tiroler jongentje zat nog bij een
tante in het mooie gebergte van Bayern waar niet ver vandaan der
Sonnenkönig Ludwig de Tweede twee
droomkastelen had die nu veel toeristen trekken. Met vader en moeder
daarna naar het lelijke industriële dorp of gemeente in Wittebroek,
niet ver van Antwerpen en Brussel.
Ik had veel heimwee naar Bayern en kon
niet aarden in Wittebroek bij Antwerpen. Ik wou terug naar de bossen.
In België in Antwerpen gewoond en dan in Brussel en in Leuven, en
met vader en moeder later bij Luik (dat was een beetje leuker). Want
Visé bij Maastricht is mooier met natuur dan Wittebroek bij
Antwerpen. Door een platonische vriend later meegenomen naar Holland.
Daar gaan werken in een verpleeghuis in Naaldwijk met werken en
opleiding samen.
En dan ging het blauw van de hemel open
en was ik in Amsterdam. Als verlegen conservatiefje, plichtbewust
braaf de open wereld in in Amsterdam. Ik wist niet eens wat kraken
was” zei Cinderella tegen Sidonia “En mijn platonische vriend uit
Leuven ging toen terug naar België en ik bleef hier. Een wereld ging
open.
Ik kwam in een kraakgroep. We gingen
aktiekraken: het eerste pand, met een houten balk recht de voordeur
in van Krasnapolsky, dat een pand leeg had staan. Dan de kraak van
Herengracht 14. Tussendoor nog een pand
op de Brouwersgracht, de Grote Keyzer, Wijers, NRC gebouw, Tetterode
en de Uilenburg. Maar ja de krakers allemaal in het zwart zaten niet
zo te wachten op gay kleur dus toen kwam ik de Rooie Flikkers tegen,
zoals je de Rooie Vrouwen hebt. Mannen die mannen willen blijven en
flikkers die geen travestiet willen zijn. Dus gewone schoenen, geen
pruik of make-up willen maar mannen blijven die een jurk durven
dragen. Weer later kwam ik body-art-artiesten tegen die in de BKR
zaten. Ik als Belg kwam er niet in, maar kreeg wel subsidie en ging
naar Amerika. Begonnen als Levend Kunstwerk in het Stedelijk, drie
maanden op een sokkel tentoongesteld. Ik kwam bij Sonja Barend op
televisie en heel het land wist dat er een Levend Kunstwerk was
geboren in het Stedelijk.
Later mijn eigen beweging geworden, als
aktievoerder voor de Gezonde Tomaat, de Republiek, de milieubeweging,
als Greenpeace-vrijwilliger. Ook voor de mensenrechten, schone lucht
in Amsterdam, voor de uitgeprocedeerde asielzoekers, bij het
Stoelenproject, buddy voor zieke mensen zoals ik er nu ook één ben,
en honderd andere dingen.
Ik zeg: bezig blijven, iedereen kan wat
en is wat. Een lach, een vriendelijk woord... je kan zoveel betekenen
voor een medemens. Dus ik besluit met te zeggen:
Leve de vrijheid voor iedereen en dank
voor het luisteren.”'
Comments
Post a Comment