Nannerl

Die ochtend was ik, ondanks dat het nog vakantie was, vroeg opgestaan. Zonder te ontbijten had ik de eetkamer versierd, en een feeststoel gemaakt. Mijn dochter verjaarde. Zij werd 13. Zij was het gros van de vakantie weggeweest. Over een paar uur zou zij er zijn. Alles moest klaar.

Het douchen sloeg ik over: een washandje is vaak handig. Als een bezetene fietste ik, nog steeds zonder voedsel in mijn maag, naar de slager, de banketbakker, de supermarkt. Ik koos de lekkerste taarten bij verschillende bakkers, om er zeker van te zijn dat tenminste één daarvan naar haar smaak zou zijn. Bij de beste slager van het stadsdeel kocht ik ambachtelijke osseworst. Ik sloeg kazen in: een Chaource, een punt Roquefort, een snee Gorgonzola... Stokbrood, zalm, fruit.

Thuis gekomen had ik gauw mijn schort omgedaan en achter het fornuis gekropen. Mijn dochter had lasagne besteld. Die zou ik zelf maken, ook het deeg, zoals mijn half-Italiaanse moeder mij lang geleden geleerd had in de spaarzame zondagen wanneer zij zelf kookte.

Ze was, uitgeput door dagen zonder te veel slaap, de trappen opgeklommen. We hadden elkaar omhelsd. Ze had haar cadeautjes uitgepakt.

De gasten waren gekomen, hadden gegeten, waren gegaan. Haar broers waren anime's gaan kijken. Zij was op de sociale media gaan chatten. In mijn jeugd belden meisjes van 13, urenlang, met hun vriendinnen. Nu zitten ze op facebook, twitter en hyves.

Mijn dochter is de mooiste schepsel op aarde. Ze is zachtaardig, kalm en intelligent. Ze bezit de onwezenlijke schoonheid van haar tante Tara, een Tara met lange dikke blonde manen. Ik ben gek op haar.

Toen ik klaar was met opruimen belandde ik op het TV-bed. Er speelde een late film: Nannerl, la soeur de Mozart. Af en toe staat er iemand op (Françoise Giroud met Alma Mahler, Alexandra Lapierre met Fanny Stevenson, …) die zich het lot aantrekt van een vrouw uit een andere tijd of andere cultuur, waarvan het talent belemmert is geweest. Nu was het de beurt aan een meisje van 14, wier genialiteit beknot werd tot ze het opgaf. Dit was een magische afsluiting van een prachtige dag. Mijn dochter, ik hou van jou met heel mijn ziel. Ik prijs mij gelukkig dat jij leeft in een tijd en een plek waar vrouwen de gelijken van mannen zijn. Het is niet altijd makkelijk om die plaats te houden, je moet het soms bevechten (tegen stoere of domme mannen, tegen jaloerse of domme vrouwen, tegen je eigen hormonen die je aan de haard willen kluisteren) en velen lukt het ook niet, maar het kan. Alles kan. Alles is open. Als je iets heel graag wilt, dan zal het lukken. Vrouw zijn is nog nooit zo vrij geweest als hier en nu.