Katjienk! Hoorde u dat? Dat was
Tinkebell die van haar voetstuk viel. Tot
AVRO
kunstuur was zij de heldin die taboe's
doorbrak. Die onze dubbelzinnige houding ten opzichte van dieren
bloot legde. Want, laten we wel wezen, we knuffelen onze huisdieren
inderdaad kapot en tegelijkertijd kiezen wij in de supermarkt telkens
voor het goedkoopste vlees.
Dus doodde ze haar kat en maakte daar
een tasje van, liet tientallen hamsters in doorzichtige ballen
rondrennen bij wijze van kunst. Waarom ook niet? We snijden toch elke
dag de gevoelige zaakjes af van duizenden onverdoofde biggetjes. Maar
dan. Dan kwamen de reacties van het volk. En die waren niet mals.
Onze Tinkebell kreeg de volle laag. Je denkt dan: wees een kerel en
incasseer. Je zegt dat niet hardop want je gaat er van uit dat, haar
als een dappere Jeanne d'Arc kennende, zij dat vanzelf doet. Wie
schetst onze verbazing als ze naar het wapen reikt van het uitgeven
van de bedreigingen die haar ten deel vielen (wat trouwens een rage
begint te worden). Omdat ze nog op haar voetstuk staat als hoogst
subversief, intelligent wezen denken we te maken te hebben met Kunst.
Maar dat is buiten het divadom rekenen. In interviews schreeuwt de
dame vervolgens van de daken dat het toch hoogtijd is voor een
radicale vernieuwing van het, jawel, basisonderwijs. Kinderen moeten
les krijgen in beschaafd internetgebruik. Dat
zij een rabiate activiste is die geen middel schuwt om de aandacht te
trekken mag op alle mogelijke manieren, maar owee als er krachtige
reacties komen: dan moet heel het land heropgevoed worden. Want dat
is niet de bedoeling, hé. Kunst mag (MOET!) wel reacties oproepen,
mag (MOET!) ons op unsettling times overdonderen met de
heftigste emoties, maar de kunstenaar mag die reacties natuurlijk
niet direct ervaren. Nee, kom op zeg. Dat zou echt te erg zijn. Het
onfatsoenlijke volk moet van hogerhand de mond gesnoerd worden.
Ondertussen gaat het aandacht trekken
gewoon door, onder het motto Kunst. Nu wordt ons haar geschoren kut
door de strot geduwd, op een naaktkalender gemaakt om twee
prostituees uit Manilla een hart onder de riem te steken. Ik zeg
expres niet 'helpen', want van de officiële goededoelenbedoeling zal
niets terechtkomen: het project kost meer dan het opbrengt. 'Door de
strot geduwd' zal de mannelijke helft van mijn lezers niet erkennen:
geen ophef hierover van die kant, dat kan ik u verzekeren. Kunst is
fun en zeker als er blote tieten te zien zijn. Of een blote kont, of
een blote kut. En alle drie he-le-maal. Maar zeg eens eerlijk: had
Tinkebell die blote delen wel laten zien als ze hangtieten, -kont,
-buik en -schaamlippen had? Of had ze de boel keurig laten
photoshoppen? Het huidige resultaat komt op mij niet over als
diepgevoelde solidariteit met Manilleense hoertjes maar meer als
uiting van dé hoedanigheid van elke kunstenaar qui se respecte.
Egocentrisme. In dit geval zelfs platvloers exhibitionisme. Ze
beargumenteert haar laatste kunstwerk met (vrij vertaald): “Ik
wilde iets doen dat ik echt niet wil, zoals de Manilleense hoertjes
dat elke dag doen. Voor mij is dat naakt voor een team fotografen
staan.” Dat naakt poseren voor een team doorgewinterde fotografen
het ergste is dat Tinkebell kan doorstaan, gaat er bij mij niet in.
Net zo min als dat ze haar benen niet uit elkaar zou willen doen voor
de gynaecoloog. Als Tinkebell zo nodig solidariteit moet betuigen met
twee Manilleense hoertjes door het ondergaan van iets vergelijkbaars,
waarom je dan niet dagelijks tientallen keren laten neuken door gore
wildvreemden voor geld dat je afstaat aan je pooier? Want dat is het
hele eieren eten, niet naakt poseren als je toch over een subliem
lichaam beschikt en een drang van hier tot gunder om dat te laten
zien.
[Ook op Sargasso en Nurks gepubliceerd.]
Comments
Post a Comment