De schrik slaat mij om het hart als ik
lees dat de overheid 'naar het buitenland' heeft gekeken en de
conclusie heeft getrokken dat het zo niet langer kan. Dat is namelijk
de afgelopen drie decennia steeds de aankondiging van groot onheil
geweest. Van privatisering van de nutsbedrijven tot de Fyra via het
uitkeringssysteem, alles wat lekker was aan Nederland is op de
zeepplank gezet en vervangen door een rabiater model: 'zoals in het
buitenland'.
In the spur of the moment naar
het station lopen om de trein te nemen, dat gaat niet in het
buitenland. Daar moet je van tevoren een ticket reserveren. Dat
systeem wordt ons nu al opgedrongen als we richting België of
Frankrijk reizen. Een jeugdwerkeloosheid van 25% (vroege jaren '80)?
Dan geven we toch elke werkloze een uitkerinkie waar hij of zij
minimaal van kan leven? Ondenkbaar in mijn geboorteland. En toch
heeft dat systeem ons, de verloren generatie van de jaren '80, zonder
gruwelijkheden door de ergste crisis geloodst. Wat hadden we anders
gemoeten, wij, de jonkies die volwassen werden onder de brede
demografische parasol van de babyboomers? Wij, die nergens een baan
konden krijgen omdat die tot in lengte van dagen bezet werden door
een onmetelijk leger aan 40-plussers? Maar nee. Zeepplank. Weg met
die uitkeringen. Anno 2013 moet iedereen zijn eigen broek ophouden,
niet waar.
Toen ik hier aankwam (1984) kon ik mijn
ogen niet geloven: je kon als arm jonkie in het centrum wonen! Zelfs
uitkeringstrekkers woonden in het centrum! Je kon werkelijk een etage
in het centrum huren voor een schijntje. In Parijs was dit
ondenkbaar. Appartementen in het centrum werden bevolkt door
vermogenden. Of het moest gaan om stukjes van 6m2, uit tochtige
zolders geknipt, die tegen woekerprijzen aan studenten werden
verhuurd. Ja, daar had de markt vrij spel. In een hoofdstad van een
welvarend land wil iedereen wel wonen, dus do the math... 'Is
dat dan zo erg?' roept u. Nou, in mijn Parijse tijd prostitueerden de
jongelingen (m/v) zichzelf om toch met hun vieren of vijven opgekropt
in een paar vierkante meters in het centrum te bivakkeren, of ze
gingen harddrugs dealen – met een gewoon bijbaantje kwam je er
niet. Ik heb dat met eigen ogen gezien, en veel ook. Jongeren van
allerlei pluimage, niet alleen wie voor een dubbeltje geboren was.
Want jongeren willen dat coûte que coûte, in het centrum wonen. Ze
willen dicht bij where it all happens zijn, dat moet van hun
ontwikkelingsdrang. Het centrum van een grote stad is, als woonplek,
ook veel beter geschikt voor jongeren: later in je leven krijg je
toch meestal behoefte aan meer rust. Hoe opgelucht was ik toen ik de
Amsterdamse situatie leerde kennen! Zo kon het dus ook. Met ruime
sociale woningen, via een ranglijst te verdelen. Wat een rijkdom voor
het volk!
Maar de Nederlandse autoriteiten hebben
de dealende jeugd in de Parijse binnenstad blijkbaar niet gezien,
noch de jongens en meisjes die met hun velen in één aftands,
ongezond en onveilig kamertje sliepen, tegen een torenhoge huur. Of
niet wíllen zien. Het is immers niet in hun belang om de defecten in
de door hen gewenste ontwikkelingen te erkennen. Ze hebben nu 'naar
het buitenland' gekeken, en geconcludeerd dat ze toch echt te soft
voor ons zijn geweest, hier in Nederland. Sociale woningen?
Ranglijsten? Voor een prikkie in het centrum van de hoofdstad wonen?
Alsof dat kan in het buitenland kan! Zeepplank, helling, gracht. Weg
ermee. Marktconform is het credo van de 21ste-eeuw.
Comments
Post a Comment