Kapitalisme is best oké. Het
vooruitzicht op winst werkt als een magneet op zowat elke mens op
deze planeet. En andersom: wordt er geen winst gemaakt dan zakt de
ondernemingslust ver onder het vriespunt, met alle verlammende
effecten van dien voor een land. Zie de communistische bolwerken. Een
aardige ideologische basis, laten we eerlijk wezen, maar volstrekt
niet opgewassen tegen de menselijke driften. Na een tijdje doet
niemand meer wat en stort de economie als een soufflé in elkaar. Er
wordt te weinig geproduceerd, en wat er wel geproduceerd is bereikt
de schappen niet meer. Geef de enkeling juist zicht op eigen
profijt, dan ontspruiten de zaakjes welig uit de zompige grond.
Mensen zijn nu eenmaal eerder bereid zich een slag in de rondte te
werken als hun beloning evenredig groeit.
Maar nu. We leven in een tot in het
absurde doorvoerde kapitalistisch systeem. Mega bedrijven (banken
incluis) rule the world. Ze dicteren de politiek, en zetten
onze leiders keer op keer buiten spel. Ze hebben zoveel macht. En
zoveel poen. En zoveel arbeiders die ze – “Watch me doing it, Mr
President” – kunnen ontslaan. Daar bibberen ze van, onze
autoriteiten. En als ze het in hun hoofd halen om weerstand te
bieden, dan stappen die reuzen, hun armen vol biljetten waarvan bij
elk zuchtje wind een tiental ontsnapt en achter hen als een groene
sleep aanvliegt, zonder blikken of blozen de grens over. “DAT IS DE
GRENS! Je kan daar niet over!” roept een hoge ambtenaar nog
desperaat. De oligarch kijkt hem nog even, heel even, met een
twinkeling in de ogen en één voet omhoog, een stompje sigaar
bungelend op een mondhoek, laat diezelfde voet nog heel even de lucht
in hangen, om die weer resoluut en breeduit lachend neer te zetten
aan de andere kant van de grens. Of aan de andere kant van de wereld.
Hen maakt het wer-ke-lijk niet uit: ze bezitten immers de aardbol,
en, terwijl we nog bezig zijn onze landjes te verdedigen, zijn ze
volop de Melkweg alvast onderling aan het verdelen. Als ze eenmaal
klaar zijn met de Noord- en Zuidpool, dat spreekt voor zich.
Kortom: we hebben het nakijken.
We bedenken regeltjes, rechtjes en
plichtjes waar we ons aan moeten houden, we zorgen dat die regeltjes
naar Den Haag komen en daar bekrachtigd worden. Maar het helpt geen
moer. Want onze regeringen regeren al lang niet meer. Het zijn
puppets. Laat ons van de weeromstuit kwaad zijn om diezelfde
malloten. Ze zouden niet democratisch genoeg zijn. Hahaha. Niet
democratisch genoeg. Onze regeringen. Boos op Rutte. De.Stakker.
Want democratisch zijn onze
bestuurlijke stelsels wel. In Europa hebben we honderden jaren
geoefend, dus enkele verlichte kennis in dat principe (democratie)
hebben we tegen heug en meug toch weten te vergaren. Dáár zit het
hem niet in. Het zit hem in het ver doorvoerde kapitalisme. In het
monster dat ermee gecreëerd is en dat met zijn onstilbare gulzigheid
bezig is de aarde te verslinden. Het monster van veelpotige
economische entiteiten met ontelbare managementlagen waar niemand
meer verantwoording af hoeft te leggen voor zijn daden. Entiteiten
die volstrekt onmenselijk en amoreel zijn geworden.
Daar moeten we van af.
[Mijn aangedragen actiepunten binnenkort in deel #3]
Comments
Post a Comment