The World According to Oud Zeikwijf #3

In de vorige aflevering hebben we ontdekt waar de malaise van het huidige systeem vandaan komt, en ons een doel gesteld: we moeten af van het Groot Kapitaal. Rest ons de taak om een strategie te ontwikkelen. Hoe komen we ervan af?

Je hebt het radicale en het subtiele. Afzonderlijk te gebruiken of als cocktail. Een paar voorbeelden van het radicale:
De Occupy-beweging: Die jammerlijk mislukte omdat we die niet collectief omarmden. De Occupyers niet als mallotige stadsnomaden zien, maar als representanten van het volk dat over de hele aardbol steunt en kreunt onder de tirannie van de economische reuzen. Je coconnetje verlaten om op een gure stoep te gaan bivakkeren is mij, en u waarschijnlijk ook, echter een brug te ver.

De 30k grens: Onze regeringen zover krijgen dat er een 30k grens komt. Per jaar. Onbelast. Voor iedereen. Alles wat meer verdiend wordt gaat naar de staat. “Maar dan emigreren ze naar andere landen.” Zo? Dat doen ze dan toch lekker? Dat zijn haaien, die willen we juist weg hebben. Laat ze lekker ergens anders de boel gaan vergiftigen. Ondertussen creëren we een lekkere samenleving waar het er relaxed en eerlijk aan toe gaat. We zetten de klok een flinke slag terug, we leren met minder te doen. Collectief.

Nu het zachtaardige:
Een parallelle economie: in de jaren tachtig, toen de jeugdwerkeloosheid de 25% passeerde, waren we straatarm doch helemaal niet zo ongelukkig. We hadden parallelle economieën. Een wereld waar alles ver onder de normale prijs zat. Buiten de reguliere winkels om, op geïmproviseerde, meestal illegale en dus tijdelijke plekken. We waren creatief. Een soort zwarte markt dus, niet om de belasting te ontduiken maar om de corporates de wind uit de zeilen te nemen. Om ons te kunnen redden als ze omvallen. Die krachten zijn er nog. Zodra de crisis ernstig genoeg wordt gaat dit weer gebeuren. Dat is een natuurlijk proces.

Economische druk: Uiteindelijk heeft de massa de economische macht. Als de massa zich tenminste eendrachtig zou weten te gedragen, en zich niet liet brainwashen door commercials, trends, hypes en keeping up with the Joneses. We hebben veel minder nodig dan ons door de strot wordt geduwd. Wakker worden en weigeren. We knevelen de bloedtoevoer naar de hoogste regionen. Wij nemen het heft in eigen handen: WIJ, de consumenten dicteren wat er geproduceerd moet worden. Niet andersom.

Luisteren ze niet? Blijven ze de aardbol voor onze kinderen leegroven en vergiftigen? De zachtaardige weg kan zomaar in een radicale veranderen. Boycot is dan het devies. We spreken af, via internet, welke bedrijven we omleggen en we stoppen pardoes met het kopen van hun producten. Net als een flash mob, maar dan voor een bepaald product gedurende een bepaalde periode. Bijvoorbeeld: één maand lang geen Coco Cola of geen I-pad. Of je zegt: week 20: niemand op Amazon (één week moet lukken toch? Anders één dag). Het maakt niet zoveel uit hoelang het duurt, als er maar genoeg mensen aan meedoen en als het maar grillig genoeg is. Het moet voor die multinationals niet te voorspellen zijn. We maken ze helemaal gek. Het komische hiervan zijnde dat we multinationals als Facebook en Twitter zullen gebruiken om andere multinationals de das om te doen. I just can't wait.

Voor degene die denkt: “Dat was een lekker columnpje en nu ga ik weer over tot de orde van de dag”, weet dat dat niet zomaar gaat. Niets doen is geen optie meer. Wie nu in zijn rookstoel achterover leunt is medeplichtig aan het in stand houden van een door en door verrot systeem alsmede aan het versjteren van de aardbol voor het nageslacht. Guerrilla!




Comments