In de vorige aflevering hebben we
ontdekt waar de malaise van het huidige systeem vandaan komt, en ons
een doel gesteld: we moeten af van het Groot Kapitaal. Rest ons de
taak om een strategie te ontwikkelen. Hoe komen we ervan af?
Je hebt het radicale en het subtiele.
Afzonderlijk te gebruiken of als cocktail. Een paar voorbeelden van
het radicale:
De Occupy-beweging: Die jammerlijk
mislukte omdat we die niet collectief omarmden. De Occupyers niet als
mallotige stadsnomaden zien, maar als representanten van het volk dat
over de hele aardbol steunt en kreunt onder de tirannie van de
economische reuzen. Je coconnetje verlaten om op een gure stoep te
gaan bivakkeren is mij, en u waarschijnlijk ook, echter een brug te
ver.
De 30k grens: Onze regeringen zover
krijgen dat er een 30k grens komt. Per jaar. Onbelast. Voor iedereen.
Alles wat meer verdiend wordt gaat naar de staat. “Maar dan
emigreren ze naar andere landen.” Zo? Dat doen ze dan toch lekker?
Dat zijn haaien, die willen we juist weg hebben. Laat ze lekker
ergens anders de boel gaan vergiftigen. Ondertussen creëren we een
lekkere samenleving waar het er relaxed en eerlijk aan toe gaat. We
zetten de klok een flinke slag terug, we leren met minder te doen.
Collectief.
Nu het zachtaardige:
Een parallelle economie: in de jaren
tachtig, toen de jeugdwerkeloosheid de 25% passeerde, waren we
straatarm doch helemaal niet zo ongelukkig. We hadden parallelle
economieën. Een wereld waar alles ver onder de normale prijs zat.
Buiten de reguliere winkels om, op geïmproviseerde, meestal illegale
en dus tijdelijke plekken. We waren creatief. Een soort zwarte markt
dus, niet om de belasting te ontduiken maar om de corporates
de wind uit de zeilen te nemen. Om ons te kunnen redden als ze
omvallen. Die krachten zijn er nog. Zodra de crisis ernstig genoeg
wordt gaat dit weer gebeuren. Dat is een natuurlijk proces.
Economische druk: Uiteindelijk heeft de
massa de economische macht. Als de massa zich tenminste eendrachtig
zou weten te gedragen, en zich niet liet brainwashen door
commercials, trends, hypes en keeping up with the Joneses. We
hebben veel minder nodig dan ons door de strot wordt geduwd. Wakker
worden en weigeren. We knevelen de bloedtoevoer naar de hoogste
regionen. Wij nemen het heft in eigen handen: WIJ, de consumenten
dicteren wat er geproduceerd moet worden. Niet andersom.
Luisteren ze niet? Blijven ze de
aardbol voor onze kinderen leegroven en vergiftigen? De zachtaardige
weg kan zomaar in een radicale veranderen. Boycot is dan het devies.
We spreken af, via internet, welke bedrijven we omleggen en we
stoppen pardoes met het kopen van hun producten. Net als een flash
mob, maar dan voor een bepaald product gedurende een bepaalde
periode. Bijvoorbeeld: één maand lang geen Coco Cola of geen I-pad.
Of je zegt: week 20: niemand op Amazon (één week moet lukken toch?
Anders één dag). Het maakt niet zoveel uit hoelang het duurt, als
er maar genoeg mensen aan meedoen en als het maar grillig genoeg is.
Het moet voor die multinationals niet te voorspellen zijn. We maken
ze helemaal gek. Het komische hiervan zijnde dat we multinationals
als Facebook en Twitter zullen gebruiken om andere multinationals de
das om te doen. I just can't wait.
Voor degene die denkt: “Dat was een
lekker columnpje en nu ga ik weer over tot de orde van de dag”,
weet dat dat niet zomaar gaat. Niets doen is geen optie meer. Wie nu
in zijn rookstoel achterover leunt is medeplichtig aan het in stand
houden van een door en door verrot systeem alsmede aan het versjteren
van de aardbol voor het nageslacht. Guerrilla!
Comments
Post a Comment