Recensie
[spoiler alert] – In de film Little
Miss Sunshine
is Olive, een wat dikbuikig kind, vastberaden mee te doen aan een
schoonheidswedstrijd
voor kleine meisjes
zoals die vaker in de VS plaats vinden. Het komt niemand uit, maar
toch onderneemt haar gezin de reis naar Californië om haar droom te
realiseren. Het oude busje valt uit elkaar tijdens de 1300 km lange
rit. Starten gaat niet meer zonder geduwd te worden, de schuifdeur
dondert op het asfalt, de toeter weigert uit te gaan waardoor de
snelwegpolitie ze in de smiezen krijgt. Niet handig als je zojuist
opa opgerold in een laken uit het mortuarium hebt ontvoerd en in de
kofferbak hebt gepropt. Het busje is namelijk niet het enige dat die
zware onderneming niet kan doorstaan.
Maar
krachten zijn simultaan in tegenovergestelde richting bezig. Bewuste
familie begint aan het epos in een staat die velen van ons zullen
herkennen als normaal. Toegegeven, een homoseksuele oom met een
mislukte zelfmoordpoging achter de rug is niet wat je noemt een
dagelijkse verschijning, maar de aldoor kibbelende familieleden, de
weltschmerz van die oom en zijn neef, de levenslust van opa, de
winner/loser-mentaliteit van pa, de gründlichkeit van ma, de
zwijgende puber, het enthousiaste meisje met haar grote dromen....
het voelt vertrouwd aan. Moeder probeert de harmonie te bewaren; ze
vecht tegen de loodzware negativiteit van haar naasten die mijlenver
uit elkaar lijken te staan. Tot dochtertje die hele Little Miss
Sunshine farce even grandioos en onbedoeld als onverwacht te kakken
zet. Als ze verwijderd dreigt te worden springen de drie mannelijke
gezinsleden eensgezind het podium op om met haar te dansen. Wat ze nu
bindt is groter dan hun verschillen: hun gezamenlijke hekel aan het
vermaledijde fenomeen 'schoonheidswedstrijden voor kleuters', hun
liefde en respect voor Olive, het feit dat ze alle drie net een eigen
droom aan diggelen hebben zien vallen en met hart en ziel met dat
kleine meiske meeleven.
Een
fantastisch moment. De uitdrukking op het gezicht van de
organisatoren van de wedstrijd als ze beseffen wat Olive aan het doen
is. Namelijk, zoals haar – net zo verraste – vader to
the point aan
de directie antwoordt: “She's kicking asses, that's what she's
doing.” Nee, zij loopt niet op de catwalk als een kopie van een
volwassen miss, ze draagt geen valse wimpers, heur haar is niet door
krulspelden in model gebracht noch stijf gemaakt met lak, ze draagt
geen laag uitgesneden glitterbeha noch dito broekje maar een zwart
pak met hoge hoed... die ze halverwege haar act laag na laag
uittrekt. Daarmee legt zij pontificaal de hypocriete misogynie van
het evenement bloot. Meisjes van vijf hyperseksualiseren mag – moet
– wel, als hersenloze poppetjes in de machtswellustige handen van
hun moeders, maar wee als een deelneemster uit eigen houtje de code
doorbreekt met iets eigenzinnigs. Haar act is op het randje, ja, maar
is de rest van de show dat niet? Dat dat wel zonder blikken of blozen
wordt geaccepteerd (tot en met de politie die het gezin oppakt en de
staat Californië uitstuurt) komt opeens in de spotlights te staan,
met op de achtergrond de wetenschap dat deze wedstrijden in het echt
wel degelijk plaatsvinden, overgoten met hetzelfde ethisch dubieuze
sausje.
Voor
ze begon had Olive de zaal meegedeeld: “I want to dedicate this act
to my granddad who taught me these moves.”
“And
is your granddad here today?”
“Yes,
he's in the trunk of our van.”
Prachtige
film.
Comments
Post a Comment