Ik zit thans in mijn vijftigste
levensjaar. Wat gek genoeg betekent dat ik nog vijftig moet worden.
Mijn leeftijdgenoten weten wat dat inhoudt: je krijgt te maken met
het fenomeen menopauze. 'Ik niet, ik ben een man' hoor ik u
tegenwerpen. Maar dan bent u een man zonder vrouw. Of zonder zussen,
vriendinnen noch vrouwelijke collegae. Alle andere mannen rond de
vijftig lijden ook massaal onder dit ziektebeeld.
Oeps. Ik zei ziekte. Dat mag niet. Net
zo min als zwangerschap een ziekte mag zijn, van de heren doktoren.
Zelf heb ik me zelden zo beroerd gevoeld als in de zevenentwintig
maanden dat ik zwanger was. En idem met die vermaledijde menopauze.
Het is ook niet zo dat het pas met je vijftigste begint. Nee, zoiets
heeft een aanloop nodig. Van pak 'm beet tien jaar. Al iets van vijf
jaar krijg ik de gekste hormonen toebedeeld. Het
doet wat met je.
De huisarts kon alleen zeggen dat het
iets met het ouder worden te maken moest hebben. Want de tests gaven
niets bizars aan. Dus ben ik gaan googlen. Van 'Ask
Jerilynn' leerde ik dat je heel goed in de zgn perimenopauze
kon zitten zonder dat je hormoonwaarden dat aantonen. Na een paar
jaar googlen vond ik eindelijk wat die gekke hormonen die ik voelde
konden zijn, en die volgens de tests geen FSH
of LH waren, de twee ijkpunten van de menopauze. Wat was het
geval? Na je vijfenveertigste gaan je eileiders weliswaar met
prepensioen, maar je lichaam zet alles op alles om toch nog die
verdomde oestrogeen aan te maken. Op. Alle. Mogelijke. Manieren.
Vetcellen, bijvoorbeeld, die kunnen dat ook, oestrogenen maken
(daarom zien mollige vrouwen er IRL lekkerder uit dan graatmagere
modellen, maar niet op de foto! Want op de foto ruik je de
oestrogenen niet). Dus, hop! Worden perimenopauzale vrouwen allemaal
dik. Klieren die tot dusver een heel ander takenpakket hadden worden
op het matje geroepen bij de baas: of ze voortaan ook oestrogenen aan
kunnen maken. 'OestroWAT?' 'Oestrogenen, en voorts een beetje'. Maar
je heet Bijnier, je bent geprogrammeerd om schatjes als cortisol en
adrenaline te produceren. Dat kan niet goed gaan.
Ik deed de rekensom. Mijn lichaam wilde
dus per se die oestrogenen. Waarom wilde mijn lichaam dat? Ik ben al
vijf en fokking twintig jaar moeder, en heb, gezien het huidige
woonbeleid, nog zeker tien te gaan. Bovendien heb ik geheel tegen
mijn principes veel te veel kinderen op deze overbevolkte planeet
gezet. Ik hang de Club
van Tien Miljoen aan moet u weten, en toch heb ik in een paar
onbewaakte ogenblikken een kudde tweevoeters gekweekt die met gemak
een klein landje kunnen herbevolken. Geen babies meer voor deze
vrouw, dus. Waarom wist mijn lichaam dat niet? Ik ging dat vragen,
aan Lichaam.
'Lichaam, ik wil al lang geen kinderen
meer. Waarom maak je nog steeds oestrogenen aan?'
Lichaam antwoordde per omgaande: 'Je
bent te sexy en je hebt teveel seks.'
Daar had ie me tuk. Daar zat wat in.
Door al dat seksen dacht mijn lichaam dat ik nog kinderen wou!
Natuurlijk! Waarom had ik dáár niet eerder aan gedacht? Daar moest
ik wat aan doen. Ik moest stante pede onsexy worden en de
huwelijksplicht tot een aanvaardbaar minimum reduceren. Waarbij het
eerste makkelijker gedaan was dan het tweede. Ik hoefde me immers
alleen maar te laten gaan. Vreten tot ik erbij neerviel. Bergen chips
en chocola. Mijn haar zelf en snel knippen. Geen make-up, geen
nagellak, geen dag- en ook geen nachtcrème, geen décolleté's, geen
skinny jeans, geen hoge hakken. Ouwemensendingen doen. Zoals
vlierbessen plukken, vlierbessen afrissen en vlierbessenjam maken.
Boeken lezen. Kruiswoordpuzzels. Niet meer de feestjes van Amsterdam
en omstreken afstruinen, niet meer naar trendy café's. Ik moest me
oud voelen. De spiegel moest mij keer op keer het beeld van een oude
vrouw tonen. Een vrouw die no way geen kinderen meer zal krijgen. Ver
achter haar, dat gedoe. Het tweede zou vanzelf wel een voortvloeisel
van het eerste worden.
Ik ben een paar maanden verder. Vijf
kilo's erbij, haar volkomen grijs, de hormonen gieren door mijn lijf
als nooit tevoren.
Comments
Post a Comment