Bosnegerprinses

Een van mijn hartsvriendinnen (ik had er al jaren 7, twee zijn nu dood), krijgt morgen haar bul uitgereikt. 'Hoe oud is ze wel niet?' denkt u terecht. Wel, ze is waarachtig één van die heldinnen die op ongeveer mijn leeftijd een *WOETSJ* van een carriereswitch maken. 

Ik ben hier sprakeloos van bewondering voor.

Ik moet er niet aan denken. Bijna 50, al decennia een lekkere, goed betalende baan bij het DWI, die opeens op de tocht staat vanwege... well.. de DWI. Ze hebben daar iedereen boven de 40 ontslagen. Niet alleen hen, hoor, het is de nieuwe mode: 40? ERAUS. Te duur, te eigenwijs, te goed, te veel ervaring, hmmm... doe maar te duur.

Ik was al lang met de oprotpremie en de kin omhoog met de noorderzon vertrokken. Maar niet zij. Zij ging ervoor. Zij ging zich omscholen en OPNIEUW BEGINNEN.

Ze heeft er jaren keihard voor gewerkt. En als ik keihard werk dan bedoel ik onmenselijk. Elke ochtend om 5 uur op om na twee uur door de Amsterdam omringende weilanden fietsen om 7 uur als eerste op de plaats arbeids te zijn. Met 2 kinderen thuis. En een allochtone man. Een lief troepje waarvan ze de kostwinner is. Ik hield mijn hart vast en bewonderde haar elke dag meer. Nadat ik me elke. dag. prees voor NOT HAVING THIS KIND OF COURAGE, mij wentelend nee zwelgend in mijn comfortabele leventje.

'Zal ik als bosnegerprinses komen?' vraag ik.
'JE GAAT MIJ TOCH NIET VOOR SCHUT ZETTEN, HÉ?'
Morgen geen bosnegerprinses dan maar  Ook mijn wollen legging met rendierdecoratie mag niet. Ik zal iets chics aan doen, zoals me opgedragen is. Dat is míjn bijdrage aan het Grote Offer dat geleverd is. Ze waardeert het. Absoluut. Daarom is ze mijn vriendin.