"Moeder, ik moet morgen in de Waalse kerk zingen..."
"WHATTT?.... Kan ik komen kijken?"
Mijn dochter zingt als een nachtegaaltje, 24/7, sinds ze 2 is. Ik heb dan ook altijd gedacht: die wordt zangeres. Maar toen zij naar het gymnasium ging stopte zij acuut en tot mijn verdriet met piano- en zangles. Dan maar geen zangeres. Weet je wat? Doe je ding. Leef je uit. Ga je eigen weg. Wie ben ik ook helemaal?
Nu is ze in de 2de en treedt steeds vaker op. Blijkbaar hebben anderen haar gehoord, het ook wonderschoon gevonden, en haar zover gekregen dat ze dat voor een publiek deed. Een gevalletje bloed dat kruipt waar het niet gaan kan. Zoiets.
15 trompetten uit alle leeftijdcategorieën nemen plaats op het podium. Ze blazen met bravoure een serie kerstliederen. 3 daarvan houden hun lange noten vast, nooit dezelfde 3, en nooit tegelijk. Een ukkie laat zijn trompet vallen. Een lammetje houdt de zijne, een geval dat veel te groot voor hem is, voor zich. Ik huil en lach tegelijk, waarbij ik noteer dat de eerste rang niet de beste plaats is voor zulke gelegenheden; ik hou het immers nooit droog bij amateur uitvoeringen. Dat het om toneel, muziek of dans gaat, ik heb er zoveel meer pret dan bij pro's. Het enthousiasme! De passie! De missers! De minder begaafden die mee het podium op gezeuld worden, en uiteindelijk gedragen worden door de beteren. Daar teken ik voor.
De docent stelde het volgende voor: een pianosolo van Bach dat niet van Bach was, gevolgd door een stuk van Mozart, gek genoeg, wel van Mozart. Vervolgens kondigde hij een morceau aan uit de track van Amélie dat hij met "Le Mollet" (de Kuit), aanduidde, afijn, dat is wat ik begreep.
De Waalse doden onder de hardstenen vloer huilden toen mijn dochter de gebladgoude crypte vulde met haar hemels gezang.
Met het klarinetensemble klauterde een 100-jarige het podium op, gesteund door een barmhartige. Een vrouw hield een meterslange saxofoon voor zich. Het ten gehore gebracht was beeldschoon. In de VS hadden de performers een zwart pak aan gehad, en fatsoenlijke schoeisel. Nederlanders krijg je nooit unaniem zo ver, ook niet voor een Kerstrecital in de Waalse kerk op een keurige zondagavond. Het was gympies die de klok sloegen, colberts nonchalant losgeknoopt op vale t-shirts, wilde afro's bij de jonkies, afgedragen corduroy en fleece bij de heren. Aan de paar slabberende colberts zag je dat ze hun best hadden gedaan.
Een t-shirt van 'Les Vikings' had de mongool aan toen hij het podium op struikelde voor een aria uit een musical van Frank Groothof. Hij zong zeer vals maar vol rake emotie. Hij had ons bij de ballen zeg maar. De zaal was genageld aan haar stoel toen de laatste noten klonken, en barstte in hysterisch gejuich wanneer hij, als enige van de solisten, met een weids gebaar ons applaus naar de pianist dirigeerde, naar zijn docente, naar de techniek, en eindigde met luchtkussen naar de toeschouwers. A star was born, zoveel was duidelijk.
"WHATTT?.... Kan ik komen kijken?"
Mijn dochter zingt als een nachtegaaltje, 24/7, sinds ze 2 is. Ik heb dan ook altijd gedacht: die wordt zangeres. Maar toen zij naar het gymnasium ging stopte zij acuut en tot mijn verdriet met piano- en zangles. Dan maar geen zangeres. Weet je wat? Doe je ding. Leef je uit. Ga je eigen weg. Wie ben ik ook helemaal?
Nu is ze in de 2de en treedt steeds vaker op. Blijkbaar hebben anderen haar gehoord, het ook wonderschoon gevonden, en haar zover gekregen dat ze dat voor een publiek deed. Een gevalletje bloed dat kruipt waar het niet gaan kan. Zoiets.
15 trompetten uit alle leeftijdcategorieën nemen plaats op het podium. Ze blazen met bravoure een serie kerstliederen. 3 daarvan houden hun lange noten vast, nooit dezelfde 3, en nooit tegelijk. Een ukkie laat zijn trompet vallen. Een lammetje houdt de zijne, een geval dat veel te groot voor hem is, voor zich. Ik huil en lach tegelijk, waarbij ik noteer dat de eerste rang niet de beste plaats is voor zulke gelegenheden; ik hou het immers nooit droog bij amateur uitvoeringen. Dat het om toneel, muziek of dans gaat, ik heb er zoveel meer pret dan bij pro's. Het enthousiasme! De passie! De missers! De minder begaafden die mee het podium op gezeuld worden, en uiteindelijk gedragen worden door de beteren. Daar teken ik voor.
De docent stelde het volgende voor: een pianosolo van Bach dat niet van Bach was, gevolgd door een stuk van Mozart, gek genoeg, wel van Mozart. Vervolgens kondigde hij een morceau aan uit de track van Amélie dat hij met "Le Mollet" (de Kuit), aanduidde, afijn, dat is wat ik begreep.
De Waalse doden onder de hardstenen vloer huilden toen mijn dochter de gebladgoude crypte vulde met haar hemels gezang.
Met het klarinetensemble klauterde een 100-jarige het podium op, gesteund door een barmhartige. Een vrouw hield een meterslange saxofoon voor zich. Het ten gehore gebracht was beeldschoon. In de VS hadden de performers een zwart pak aan gehad, en fatsoenlijke schoeisel. Nederlanders krijg je nooit unaniem zo ver, ook niet voor een Kerstrecital in de Waalse kerk op een keurige zondagavond. Het was gympies die de klok sloegen, colberts nonchalant losgeknoopt op vale t-shirts, wilde afro's bij de jonkies, afgedragen corduroy en fleece bij de heren. Aan de paar slabberende colberts zag je dat ze hun best hadden gedaan.
Een t-shirt van 'Les Vikings' had de mongool aan toen hij het podium op struikelde voor een aria uit een musical van Frank Groothof. Hij zong zeer vals maar vol rake emotie. Hij had ons bij de ballen zeg maar. De zaal was genageld aan haar stoel toen de laatste noten klonken, en barstte in hysterisch gejuich wanneer hij, als enige van de solisten, met een weids gebaar ons applaus naar de pianist dirigeerde, naar zijn docente, naar de techniek, en eindigde met luchtkussen naar de toeschouwers. A star was born, zoveel was duidelijk.
Comments
Post a Comment