Ongeneeslijk bang

Voorbij de 50 word je zowat elke dag gemand één of andere screening te ondergaan. Uitstrijkje, mammografie, coloscopie, naar de tandarts voor bitewings.

Tussen al die onderzoeken heb je amper tijd om te leven.

Wat mij bugt is die cultuur van angst van dit tijdperk. Angst wordt ons dagelijks toegediend. “Oktober kankermaand zus” “November kankermand zo” “Doneer tegen kanker!” “Sms tegen kanker!” “Mijd de zon!” “Uw voedsel is giftig!” “Eet geen vet geen vlees geen nix” “Dames, jullie borsten zijn tijdbommen!” “Meisjes van 13 opgelet! van seks krijg je baarmoederhalskanker.”

Zelfs de Hutus en de Tutsi's die elkaar tientallen jaren afgrijselijk hebben afgeslacht lukt het vrolijk tussen hun voormalige beulen te leven. In zulke minderbedeelde landen, in de diepste shit, weten zij te lachen. Op films van begin van de eeuw zie je dat bij ons ook: tandeloze matronen, hoogstwaarschijnlijk met afzakkende baarmoeders en andere voor die tijd onafwendbare ongemakken, kletsen met de vrouwen uit de buurt; ze slaan zich op de dijen. Wij daarentegen hebben alles wat we nodig hebben maar de mondhoeken hangen, standaard. We zijn niet te genieten. De dagelijkse dosis lach van het volk zakt statistisch elk jaar meer. We zijn constant bang om te sterven, constant bang voor ziekten. We zijn bang om onze levens te vergooien, de opvoeding van onze kinderen te verknallen, bang om de verkeerde lief te hebben, bang om te lang in de verkeerde baan te zitten, bang om stompzinnige levens te leiden.

Het lukt ons niet meer om onze borsten te zien als iets moois en liefs. Ze zijn verworden tot angstobjecten. Het lukt ons niet meer om onbevangen te eten. Alles wat lekker is is toch slecht voor je. Er is geen echt, grondig levensgenot meer.

Ik ben het zat. Ik doe hier niet meer aan mee. Carpe diem.