Er is steeds minder ik in
mijn ik. Er is ook steeds minder ik in jullie ikken. Althans zoals ik
het nu zie, in de ontwikkeling die ik meemaak.
Een onstuitbare mars in het,
genadeloos voortschrijdend. Alles valt af, één bij één. Niets is
belangrijk meer. Ik leef bij de dag. Een hermiet. Zonder wil zonder
wens. Zonder angst.
De drangen zijn weggevallen.
Carrière, avontuur, romantiek. Rest gezapigheid en een onmetelijk
cynisme. De jeugd mag het overnemen. Maar wat doet de jeugd?
Hetzelfde. Precies hetzelfde. Alles is zo precies hetzelfde. Dat
slechte, dat domme in de mens, dat overal en altijd zegeviert. Ik kan
het niet meer zien. Het is vergif voor je laatste fase, waarin je
enkel naar schoonheid en rust verlangt.
High five, OZ! De laatste keer dat wij elkaar zagen, was jij de drempel al over. Ik sputter nu nog wat tegen, maar ben er nu ook bijna. Ik doe mijn best: niet cynisch zijn, het heilige vuur laten branden, een mooie maaltijd bereiden van oestrogeen, progesteron en testosteron - of wat daarvan rest. En zoeken... Zoeken naar parels, oprispingen, brille, schoonheid en schaduwen van wat mij dreef.
ReplyDelete1x -nu :-0
ReplyDelete