Feminisme en immigratie

Ik noem mezelf graag feministe want ik ben, in tegenstelling tot de nieuwe generaties, niet bang om geassocieerd te worden met militante vrouwen die er de afgelopen eeuw voor hebben gezorgd dat wij vrouwen in alle opzichten erop vooruit gingen. Helaas vind ik 99% van de huidige feministen slap en naïef.

Ik roep al dertig jaar dat Nederland moet waken voor het maken van dezelfde fout als Frankrijk (waar ik vandaan kom) twee generaties eerder, namelijk het importeren van buitenproportionele aantallen macho's m/v uit culturen die vrouwen, homo's en dieren als minderwaardig beschouwen en behandelen. Een kind kon in de jaren '80 al zien hoe vreselijk dat is gelopen, waarom de Nederlandse regering niet? Dat noem ik: je huiswerk niet goed doen. Je draait namelijk de emancipatieknop terug. Emancipatie die ertoe geleid heeft dat wij in NL ongeveer gelijk staan aan het manvolk, die onze voorvechtsters maar moeizaam hebben behaald, en waarvoor wij moeten zorgen dat het niet minder wordt.

Ongeveer twintig jaar geleden stichtte ik de groep: "De Boze Wijven", voor vrouwen 'uit de jaren zestig', allen intelligent, ontwikkeld en - last but not least - links, die bij mij hun onvrede uitten over de invloed van misogyne migranten m/v op de openbare ruimte, de maatschappij, het leven van hun dochters. Helaas waren deze vrouwen al te oud om zich online te profileren, waardoor de Boze Wijven geen weerklank in de pers kreeg (ook omdat het destijds onmogelijk was om anoniem te reageren op krantenstukjes, iets wat die vrouwen graag wilden, uit angst voor het stigma racisme).

Nu speelt de kwestie Julien Blanc. Ik krijg verzoeken om een petitie te tekenen tegen de komst van deze man. Hoewel ik diametraal tegen zijn denkbeelden ben, en ook wel inzie dat deze denkbeelden gevaarlijk zijn voor de positie van vrouwen, zet ik vraagtekens bij de motivatie van zo'n petitie. Naast de vrijheid van meningsuiting die ik hoog in het vaandel heb kan ik me niet aan de kennis onttrekken dat zulke walgelijkheden quasi dagelijks in quasi elke moskee gepredikt worden, door lui die een heel ander (lees hoger) status genieten dan zo'n over het paard getilde knul. Waarom worden die wel toegelaten? Omdat ze een kleurtje hebben en dus zielig zijn? Doe dáár wat aan, zou ik zeggen, als de positie van vrouwen je zo aan het hart gaat.

De hedendaagse feministe (uitzonderingen daargelaten) heeft meestal welgeteld drie vrienden uit een machocultuur, alle drie toonbeelden van lieftalligheid en beschaving. Op grond van die drie denkt ze dat het meevalt met de (negatieve) invloed van hun cultuur.

Dat noem ik slap en naïef. En eigenlijk ook dom.