“Ik ben niet gek. Ik hou gewoon niet
van verandering.” Aldus Oxysept in zijn eerste papieren worp.
Rectificatie: in zijn eerste papieren roman. Want papieren
worpen, die had Oxysept in alle soorten en maten, maar een roman tot
nu toe nog niet.
Nu is dit gewoon een leugen. Een fikse,
gore leugen. Want dat boek van hem zit vol veranderingen ten
opzichte van zijn blog.
En als er iemand is die niet van veranderingen houdt, dan ben ik dat
wel. Ik heb dus met een stijgend afgrijzen zitten lezen hoe de
Utrechtse stadje U's en de Groningse stadje G's in “de verre
stad” veranderden (en zelfs
in 'Amsterdam' o machteloze woede en ergens was er ook sprake van
een 'Florence' waar het Florentijnse stadje F had moeten staan).
Knarsetandend zag ik hoe de vet gemarkeerde woorden cursief
gemarkeerde woorden werden. En zo voorts en zo verder. “Het
is geen Oxysept meer! Dit is plat geredigeerd door een middelmatige
geest! Precies zoals ik vreesde!” fulmineerde ik pagina na pagina.
Ondertussen
was het best chill om mijn favo blogger overal mee te kunnen nemen:
naar buiten als het even niet waaide, in de trein, in de wachtkamer
van de tandarts, de internist, de orthodontist, overal waar ik mijn
laptop meestal niet bij me heb. Dat is het leuke aan een boek op
papier. Het vreet geen stroom. Het heeft geen stekker. Het leest
lekker in de volle zon. En! Je kan er van alles in de marge krassen.
Ik hou daarvan, dingen in de marge krassen. Dat kan niet op een blog.
Tenzij je dat blogje in een ander programma opslaat en daarin gaat
krassen, of uitprint en daarop gaat krassen. Het is ook sneller
gepakt, een boek. Hoppa je hebt het beet, je slaat het open en je
leest. Precies waar je een hoekje hebt omgevouwen en in de marge hebt
gekrast waar je gebleven was. Om een blog te lezen moet ik mijn
laptop aandoen, wat tweeënhalve weken duurt, en dan moet hij zin
hebben om iets te doen, zin hebben om iets te blíjven doen (dat
kreng wil nogal crashen). En dan moet ik me ook nog herinneren waar
ik gebleven was (een hele opgave). Ja, een boek heeft voordelen.
Over
het plot heb ik niets te klagen, gezien ik zelf mijn fokking eigen
vendetta
heb met mijn eigen woningbouwmaffia. Het verschil tussen Oxysept en
ik (apart van dat hij geniaal is en ik iets minder geniaal), is dat
hij daarover mag schrijven zonder dat hij eruit gegooid wordt en ik
niet. Want als ík dat doe, word ik als 'slechte huurder' bestempeld
en wordt mijn huurcontract
ontbonden. Tja.
Maar
dat uitgerekend een genie van het woord zoals Oxysept moet zwichten
voor dat 19de eeuwse fossiel genaamd de roman... DUDES! Het is twee
duizend bloody VIJFTIEN. Lezen we nog ROMANS???? Je moeder ja, oh,
en ook de twintigjarige hipsters in de Grote Zaal van de Rode Hoed
als Literaturfest daar speelt. Hoewel ik elke keer het gevoel kreeg
dat ze daar rondlopen
met een roman tot equivalent van lezen
van een roman hebben gebombardeerd.
En die
A.L. Snijders die op de omslag stijf achterover valt van dit staaltje
'nieuwe literatuur'. Ten eerste: A.L.? A fokking L? Sodemieter toch
lekker op. Neem een voornaam dude. Ten tweede: heeft die A.L. onder
een steen geleefd de afgelopen 15 jaar, heeft hij toen het hele
ontstaan van de literaire blogs alsmede dat van het blog van Oxysept
- toch wel één van de vermaardste - straal gemist? Komt ie er nu
van onder uit (zijn steen) en stammelt ie iets over Nieuwe
Literatuur? Djeez man, ga toch lekker terug onder je steen. Vallen we
je de komende 15 jaar niet wéér lastig.
Kortom:
Voor
degenen die Oxysept niet als blogger kennen zeg ik: leest
dat boek!
Het is het beste wat je de afgelopen 15 jaar is gebeurd!
Voor
de anderen: het blog is beter.
Comments
Post a Comment