De Bowie generatie

Gisteren ging hij dood, en vandaag was ik er vol van. Ik liep ongewild, à tue-tête en toepasselijk Ashes to ashes te fluiten. De monumentale Amsterdamsche huizen blonken als toeters in het vale januarilicht. Er was iets aan deze dag dat er gisteren niet was. Het besef was gedaald:

Wij zijn opgegroeid met David Bowie.

Waow. Opeens vond ik ons enorm bevoorrecht. ZO'N GAST! In ons collectieve bewustzijn! Sinds onze kindertijd! Met die schwung van hem, die brutale creatieve drang, dat unieke, dat out of the box. Die ons heeft gevormd. Wij zijn dus ook speciaal want wij dragen hem in ons. Hij is deel van onze culturele bagage.

Onze moraliteit is door hem voorgoed gemoderniseerd. Ons kun je onmogelijk terug dwingen naar archaïsche man/vrouw-dwingelandij. Dus vraag het ook niet van ons! Vraag ons niet om begrip te hebben voor die culturen. Oppervlakkig en voor de lieve vrede zal dat wel lukken, maar in de diepe lagen? No way.

Wij zijn de Bowiegeneratie. We rule.