Gepiel

De laatste tijd is het bon ton voor stoere binken om huilie huilie te doen vanwege de 'terreur van online feministen'. Amusant. Wat mij wel verbijstert, en laten we wel wezen ook ergert, is hoe die stoere binken de afgelopen 20 jaar onze producten hebben laten verworden tot speeltjes voor mietjes. Want als ik goed heb geteld zijn het toch nog steeds mannen die op de technische beroepen heersen. Of zijn mannen geen stoere binken meer doch allemaal verworden tot graatmagere nerds. In welk geval ik daarvan ook de schuld aan de terreur van de online feministen kan geven en dit stukkie achterwege kan blijven.

Ik, ongeduldig, potig wezen, huil om de teloorgang van de stevige apparaten waarop je kon rammen. Voor de 'millennials' onder ons (millennials zijn dus niet de mensen geboren kort na 2000 leert mij een rondgang op Google, maar geboren tussen 1980 en... whenever) zal dit een wtf-moment opleveren. Zij hebben immers niets anders meegemaakt dan pielerige gadgets gemaakt van flinterdun kunststof met microscopische, übersensitieve toetsen, if toetsen at all.

In mijn jeugd was dat wel anders. Van staal waren de dingen (Lubachse andersomliner om maar te plaatsen), met duidelijke knoppen die je fysiek in en uit kon drukken, u leest het goed: drukken. Waarbij je klik hoorde, en voelde, en wist dat het goed was. 'De dingen' waren ook niet perse kolossale bouwsels, maar ook best dunne walkmannetjes en zo. Maar niet zo klein dat je de vingers van een 8-jarige moest lenen om die te bedienen.

Zoals het nu is werkt het niet.

Men smijt te pas en te onpas zijn foon kapot, display's werken na 1¼ maand niet meer naar behoren, en men (lees 'ik') wordt gek van dat gepiel.

Wat is stap 2? Ons collectief cosmetisch-chirurgisch de vingers van 8-jarigen laten aanmeten? Alsmede psychologisch-therapeutisch de tere ziel van zachtaardige poëten?

Maar vooral:

HOE HEBBEN DE STOERE BINKEN DIT KUNNEN LATEN GEBEUREN?