High anxiety

Het zal u verbazen komend van een exemplaar geboren en getogen in de hoogste bergen van Europa: ik heb hoogtevrees.

Niet voor niets had ik een ezelin. Paarden zijn simpelweg voor mij te hoog.

Toen mijnheer Oud Zeikwijf lang geleden nog in de Damstraat woonde was ik daar dikwijls te vinden. In dat middeleeuws huis was er een dikke meter vanaf de buitenmuur waarop ik niet durfde te lopen. Ik was bang dat DE GEVEL ERAF ZOU VALLEN.

Vorige week vertelde ik dit voor het eerst aan mijnheer Oud Zeikwijf. Na jaren in onvolprezen vergetelheid was dat gegeven mij weer voor de geest gekomen omdat ik aanstonds een lange ladder moest gaan beklimmen. Op 2 hoog. Op een balkon. Een heel smal balkon. Op 2 hoog. Heb ik gezegd dat het op 2 hoog was?

Dus stond ik lachend te vertellen over mijn toenmalige afwijking in de Damstraat en besefte al vertellend dat dat wel erg hysterisch van me was geweest. Ik was er nu godzijdank overheen gegroeid. Ik zou dat verdomde meter nu gewoon belopen. Huppekee. Wat een gezeik! Ik wist nu toch wel dat gevels niet vallen. Na 52 jaar nog nooit een keer gebeurd, dan weet je het wel.

Diezelfde avond viel de gevel van het Jeroen Boschpand in Den Bosch. De volgende dag stond ik halverwege de ladder, op een smal balkon, op 2 hoog. Onbedaarlijk huilend klampte ik mij als bevroren vast. Ik kon vooruit noch achteruit. Als u langs rijdt kijk dan even omhoog: ik sta er waarschijnlijk nog.